Πως πεθαίνει μια εξέγερση; Οι ανόητοι φαντάζονται ότι πεθαίνει με την βία. Γιαυτό και κάποτε έστειλαν τα τανκ να ρίξουν την πύλη της Πατησίων, γι’αυτό κι έκλεισαν κόσμο στα ξερονήσια, σκότωσαν, σακάτεψαν, κατέστρεψαν. Και τελικά πέτυχαν όχι μόνο να μην σκοτώσουν την εξέγερση αλλά να την κάνουν μια ζωντανή μνήμη που συνεχώς γεννάει νέες μνήμες. Μια εξέγερση που γεννάει εξεγέρσεις. Και για αυτόν το λόγο μένει ζωντανή, γιατί δεν είναι μια ημερομηνία, ένα αίτημα, μια ιστορική περίοδος αλλά πολλές. Συνεχώς καινούριες.
Οι εξεγέρσεις πεθαίνουν με το ξεπούλημα. Με την εξαργύρωση. Πήγαν να σκοτώσουν έτσι το Πολυτεχνείο οι Δαμανάκηδες, το ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι ο Σύριζα. Εφτασαν κοντά αλλά δεν τα κατάφεραν. Τους χάλασε τη δουλειά ο Καλτέζας, ο Κουμής, η Κανελοπούλου, οι εκατοντάδες συλληφθέντες του 1995. Τους χάλασαν την δουλειά τα οδοφράγματα, οι φοιτητές που αντιστέκονται, όσοι χρωματίζουν αυτή τη μέρα με τα χρώματα της δικής τους εποχής πάνω σε μαύρο φόντο.
Οι εξεγέρσεις πεθαίνουν με την παραίτηση. Το Πολυτεχνείο παραλίγο να πεθάνει και από αυτό. Κάποιες χρονιές οι πορείες ήταν μνημόσυνα περιφερόμενων «στελεχών», μια ετήσια υποχρέωση που πρέπει να βγει. Κι όμως αποδείχθηκε εφτάψυχο. Αντανακλά το πνεύμα της αντίστασης σε κάθε εποχή. Κι όταν η κοινωνία υψώνει ανάστημα, η μνήμη του πολυτεχνείου γεμίζει ξανά τους δρόμους.
Οι εξεγέρσεις πεθαίνουν από γραφικότητα. Κι από αυτό κινδύνεψε το Πολυτεχνείο. Από την ανιαρή παρουσία μιας μουσειακής αριστεράς που είτε ως υποψήφια κυβέρνηση είτε ως ιδιοκτήτης των πνευματικών δικαιωμάτων της αγωνιστικής ιστορίας του τόπου προσπαθεί να φέρει το 73 στο σήμερα ξεχνώντας ότι το 73 μπόρεσε να υπάρξει γιατί δημιούργησε τον εαυτό του, ακριβώς γιατί δεν αντέγραψε ούτε νοστάλγησε τίποτα. Κι από αυτό επιβίωσε η 17 Νοέμβρη, αν και λαβωμένη. Επιβίωσε από τις νέες ιδέες στο Ελληνικό κίνημα που σχημάτισαν νέα μπλοκ «προβοκατόρων», επιβίωσε από την σκληρή μαχητικότητα των αναρχικών και της επαναστατικής αριστεράς, από αυτούς που προτίμησαν να πετάνε πέτρες αντί για γαρύφαλλα. Και λαβώνεται κάθε φορά που ακόμα κι αυτοί φλερτάρουν με την γραφικότητα.
Με δυο λόγια η δεξιά δεν έχει κανένα εργαλείο για να σκοτώσει την εξέγερση. Δεν το καταλαβαίνει βέβαια αλλά αυτό είναι σχετικά ασήμαντο μακροπρόθεσμα αν και βραχυπρόθεσμα γίνεται σημαντικό. Είναι σημαντικό να μπαίνουν τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, να βασανίζονται μέλη του Ρουβίκωνα, να εκκενώνονται προσφυγικές και μη καταλήψεις, να ξεβρακώνονται αφισοκολλητές, να ξεσαλώνουν οι γενίτσαροι της τάξης μας δίπλα στις κλούβες σαν μεθυσμένοι ναζί που κάνουν μπλόκα για να τραμπουκίσουν όσους δεν χαμηλώνουν το βλέμμα μπροστά τους. Είναι σημαντικά όλα αυτά και θα γίνουν σημαντικότερα όσο η υπόσχεση ακόμα μεγαλύτερης βίας από το κράτος συνεχίζει να αιωρείται. Εκεί όμως που απέτυχε το τανκ δεν θα πετύχει καμία διμοιρία. Στα Εξάρχεια που απέτυχαν οι ελεύθεροι σκοπευτές δεν θα πετύχει κανένας Χρυσοχοίδης, εκεί που απέτυχε ο Μαστοράκης δεν θα πετύχει ο ΣΚΑΙ. Η μηχανική της πυροδότησης κοινωνικών αντιδράσεων έχει ήδη ξεκινήσει να λειτουργεί και αυτό είναι το σημαντικό μακροπρόθεσμα. Κι όλα αυτά όχι μόνο ως αποτέλεσμα της ξαφνικής όξυνσης της καταστολής, ούτε μιας εμφυλιοπολεμικής ρητορικής «νόμου και τάξης» από μια κυβέρνηση που παλεύει να σώσει, μέσω του ξύλου και της βίας, την τιμή της στα ακροδεξιά κοινά που την εξέλεξαν. Αλλά ως αποτέλεσμα μιας καθημερινότητας με τόσα παράλληλα ανοιχτά μέτωπα όσο ποτέ άλλοτε. Κλιματική αλλαγή, μεταναστευση, τεχνολογικές εξελίξεις, άνοιγμα της ψαλίδας φτωχών-πλουσίων, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Είναι τυχαίο άλλωστε που τόσες κοινωνικές βάσεις στον κόσμο, από την Λατινική Αμερική ως την Ασία βρίσκονται σε αναβρασμό; Να κάτι ακόμα που θυμίζει 73…
Αλλά είμαστε στο 2019, στην Ελλάδα παραμονή της 17 Νοέμβρη.
Καλούμε τον κόσμο της βάσης να συμμετέχει φέτος στην πορεία του Πολυτεχνείου, στο μπλοκ που κατεβάζει το no Pasaran. Καλούμε την βάση να πάρει πρωτοβουλίες, να διευρύνει το πεδίο της αντιπαράθεσης. Να δείξει συμμετοχή και μαχητικότητα.
Έρχονται οι καιροί της αδιαλλαξίας και της αντεπίθεσης. Μπαίνουμε στην περίοδο της γονιμότητας των εξεγέρσεων που μπορούν, αν θέλουν, να γεννήσουν εξεγέρσεις. Δεν είναι φυσικά το θέμα μας αν ζει το Πολυτεχνείο, αν απέτυχαν να το σκοτώσουν οι προηγούμενοι εξουσιαστές ή αν θα αποτύχουν το ίδιο οικτρά και οι παρόντες. Ζει το Πολυτεχνείο και όλοι αυτοί, ανόητοι και μη, αποτυγχάνουν.
Δεν είναι το θέμα μας πως πεθαίνει μια εξέγερση αλλά πως γεννιέται. Πως μεγαλώνει. Και πως θριαμβεύει. Όπως τελικά δεν κατάφερε να θριαμβεύσει το Πολυτεχνείο του 73. Κράτησε όμως ανοιχτό τον δρόμο για το επόμενο «Πολυτεχνείο», το δικό μας.
Που θα είναι ο δικός του εντελώς πρωτότυπος εαυτός, οι νέες μνήμες που θα γεννηθούν.
Δεν θα βασιλεύει για πάντα κράτος και κεφάλαιο.
Ολοι/ες στην πορεία, στηρίζουμε το μπλοκ του No Pasaran
Κυριακή 17 Νοέμβρη 2019, πλατεία Κλαυθμώνος 3 μ.μ.
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
Αναρχική Ομοσπονδία – Περιφέρεια Αθήνας