Βρισκόμαστε σε μια περίοδο συμπυκνωμένου ιστορικού χρόνου, κατά την οποία μια σειρά γενικευμένων κρίσεων ξεσπούν ταυτόχρονα και προοιωνίζονται ένα επικίνδυνο μέλλον για την κοινωνική βάση. Από την επαπειλούμενη νέα οικονομική κρίση που ερχόταν να διαδεχτεί την προσωρινή νηνεμία που ακολούθησε την εποχή των μνημονίων, την κρίση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο, την προσφυγική κρίση, έως την επιδημία που ζούμε αυτές τις μέρες.
Η επιδημία του κορωνοϊού είναι ένα τυχαίο, αλλά όχι απρόβλεπτο γεγονός. Οι κοινωνίες σε όλη την ιστορία πάντα έρχονται αντιμέτωπες με τέτοιες υγειονομικές κρίσεις και πάντα πρέπει να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την πιθανότητα να συναντήσουν μια τέτοια συνθήκη.
Οφείλουμε, λοιπόν, να είμαστε ξεκάθαροι: Όλη η κοινωνία αυτήν τη στιγμή οφείλει να στηρίξει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο τις προτάσεις προστασίας που διατυπώνει η επιστημονική κοινότητα. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο τώρα από το να περιορίσουμε μια εκατόμβη θυμάτων και μια κοινωνική καταστροφή. Κάθε άλλο καθήκον υποκλίνεται σε αυτό. Υπάρχει ατομική και συλλογική ευθύνη, την οποία όλοι και όλες πρέπει να την αναλάβουμε χωρίς περιστροφές.
Από εκεί και πέρα, τα όπλα της κριτικής πρέπει να παραμένουν παρά πόδα, γιατί, σε τελική ανάλυση, σε κάτι τέτοιες συνθήκες κρίνεται τελεσίδικα η αξία κάθε συστήματος, κάθε τρόπου συλλογικής οργάνωσης, κάθε εφαρμοσμένης πολιτικής. Είναι αυτονόητο ότι κανένα οργανωμένο σύστημα δε θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπίσει πλήρως τόσο μαζικές ανάγκες περίθαλψης, όπως και μια τόσο ξαφνική και ολική οικονομική αποδιοργάνωση. Από αυτήν, όμως, την κοινότοπη διαπίστωση έως το χάος που ήδη έχουμε αρχίσει να αντιμετωπίζουμε υπάρχει απόσταση. Δε φταίει ο ιός που έχουμε τόσο λίγες μονάδες εντατικής θεραπείας. Δε φταίει ο ιός που δεν υπάρχει επαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Δε φταίει ο ιός που δεν υπάρχει η δυνατότητα για μαζικά τεστ μόλυνσης και μόνο όσοι διαθέτουν μισό μισθό τη φορά μπορούν να ελεγχθούν σε ιδιωτικές κλινικές. Δε φταίει ο ιός που δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για κατ’ οίκον νοσηλείες. Δε φταίει ο ιός αν εκατομμύρια άνθρωποι αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε καραντίνα και δεν έχουν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς ούτε τα ψίχουλα για να εξασφαλίσουν τα βασικά για τον επόμενο μήνα. Δε φταίει ο ιός για το μακελειό που θα γίνει σε φυλακές, ψυχιατρεία, κάθε είδους ιδρύματα, αλλά και κέντρα κράτησης προσφύγων. Δε φταίει ο ιός για τον μαυραγοριτισμό.
Αν κάτι από τώρα θα πρέπει να βγάλουμε ως συμπέρασμα, αυτό είναι σίγουρα ότι φάνηκε ακόμα και στον πιο δύσπιστο το πόσο καταστροφική και αποτυχημένη είναι κάθε ιδέα ιδιωτικοποίησης της υγείας. Πόσο ηλίθια είναι η προσέγγιση που πιστεύει ότι είναι ποτέ προς το συλλογικό συμφέρον να αναλάβουν την υγεία αυτοί που βγάζουν κέρδος μέσω της αρρώστιας. Κάτι άλλο που φάνηκε από τώρα είναι ο ρόλος του κράτους ως διαχειριστή και ηγεμόνα του δημόσιου. 1500 αστυνομικοί προσλήφθηκαν λίγους μήνες πριν. Κάποιος επέλεξε να δίνει 1500 μισθούς σε μπάτσους και όχι σε γιατρούς και νοσηλευτές. Κάποιος επιλέγει να δίνει εκατοντάδες εκατομμύρια τον χρόνο σε παπάδες και όχι για τη δημιουργία νέων ΜΕΘ. Το δημόσιο ως λάφυρο του κράτους υποτιμάται, καταστρέφεται και μετά έρχεται το ίδιο το κράτος να το κατηγορήσει ως αναποτελεσματικό και να το ξεπουλήσει στα κοράκια του κεφαλαίου. Στο μεταξύ εμείς αρρωσταίνουμε αβοήθητοι. Στον καπιταλισμό η υγεία είναι ένα ακόμα εμπόρευμα, ένας ακόμα τομέας για που επιτρέπει τη συσσώρευση κεφαλαίου. Υπό αυτές τις συνθήκες, πάντοτε θα βγαίνουν ζημιωμένοι όσοι βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής και παραγωγικής πυραμίδας.
Αυτό που έρχεται είναι μια μείζων δοκιμασία για όλη την κοινωνία, αλλά πολύ περισσότερο για την ίδια την κοινωνική βάση. Πρέπει στην παρούσα κατάσταση να διακρίνουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες με γνώμονα την κοινωνική προστασία, κατά κύριο λόγο των πλέον αδύναμων, ποιους κινδύνους ενέχει η τρέχουσα συγκυρία και πώς θα ξημερώσει η επόμενη μέρα αυτής της κρίσης.
Το πρώτο καθήκον είναι να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή ιατρική κάλυψη των θυμάτων της επιδημίας. Σε αυτά τα πλαίσια απαιτούμε πλήρη και άμεση επίταξη όλων των ιδιωτικών μονάδων υγείας, αλλά και όλων των προμηθευτικών εταιρειών φαρμακευτικού υλικού, καθώς και κάθε άλλης δημόσιας ή ιδιωτικής υποδομής χρειάζεται για να σωθούν ζωές. Απαιτούμε άμεσες, μαζικές και μόνιμες προσλήψεις ιατρικού, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού. Απαιτούμε δημιουργία νέων ΜΕΘ και νοσοκομείων. Απαιτούμε ο έλεγχος των αποφάσεων και των επιλογών να βρίσκεται στα χέρια του επιστημονικού προσωπικού, συνοδευόμενος από τον δέοντα κοινωνικό έλεγχο, με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του κοινού καλού, μακριά από τα νταραβέρια της εξουσίας και τη διαχείριση ιδιωτικών συμφερόντων. Απαιτούμε αποφυλακίσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών και άμεσο άνοιγμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών για να αποφευχθεί το μακελειό σε μαζικούς χώρους με ανύπαρκτη, έτσι κι αλλιώς, ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Το δεύτερο καθήκον είναι να αντιληφθεί η κοινωνική βάση ότι πρέπει να κάνει τα πάντα για να αυτοπροστατευτεί. Αυτό σημαίνει τόσο να ακολουθεί με αίσθημα ευθύνης τις συμβουλές των ειδικών, όσο και να κινητοποιηθεί σε αυτήν τη φάση σε μικροκοινωνικό επίπεδο στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης προς τον διπλανό. Να μην επιτρέψουμε στο κράτος να δικαιολογήσει τον πατερναλισμό του. Η ατομική υπευθυνότητα προαπαιτείται για τη διαμόρφωση και τη διατήρηση της συλλογικής υπευθυνότητας. Οφείλουμε να τηρούμε όλα τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής καθαριότητας και προστασίας, χωρίς ωστόσο να επιτρέψουμε στο κράτος και το κεφάλαιο να μεταβιβάσουν με έντεχνο και δόλιο τρόπο τις εγκληματικές για τα λαϊκά συμφέροντα ανεπάρκειες του καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες μας, στρέφοντάς μας στην οδό της εξατομίκευσης, του “αυτομαστιγώματος”, της μοιρολατρίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Άλλωστε, πολιτικές λεηλασίας της κοινωνικής πλειοψηφίας ακολούθησαν απαρέγκλιτα όλες οι κυβερνήσεις, μηδεμίας εξαιρουμένης, όντας στυλοβάτες του ίδιου συστήματος, του καπιταλισμού. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αποφευχθεί και ο πανικός που διαμορφώνουν επισταμένα τα ΜΜΕ με τις υποδείξεις των κυβερνητικών κύκλων. Ο συνωστισμός και ο αγοραίος καταναλωτισμός στα σούπερ μάρκετ και στα φαρμακεία διαμορφώνει συνθήκες κοινωνικής αγριότητας που δεν τιμούν κανέναν. Πρέπει να επικρατήσει η ψυχραιμία και το μέτρο. Σίγουρα το άδειασμα των ραφιών και των φαρμακείων δεν είναι μια ψύχραιμη αντίδραση, αλλά μια πανικόβλητη κίνηση ενός πειθήνιου και εγωπαθούς ατόμου. Ας λογαριάσουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού συνόλου και όχι ως αποκομμένες και αυτοτελείς μονάδες.
Το τρίτο καθήκον είναι να εξασφαλιστεί η οικονομική επιβίωση τους μήνες που θα έρθουν. Απαιτούμε άμεση οικονομική στήριξη των προλεταριακών στρωμάτων, όχι μόνο των εργαζόμενων, αλλά και των ανέργων, Ελλήνων και μεταναστών. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης δουλεύει «μαύρο» σε μαγαζιά που έκλεισαν. Απαιτούμε, επίσης, επέκταση των επιδομάτων σε όλους τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ. Απαιτούμε την εξασφάλιση της κατ’ οίκον τροφοδοσίας των αποκλεισμένων ανθρώπων και οικογενειών, καθώς και την παροχή των φαρμάκων που χρειάζεται όποιος είναι σε καραντίνα. Μέσα στην τρέχουσα επιδημιολογική και καπιταλιστική κρίση οφείλουμε να αγωνιστούμε και για να αποτρέψουμε τη μετακύλιση εξόδων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας στις πλάτες των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων. Λογαριασμοί ίντερνετ, λογαριασμοί ΔΕΚΟ, οφειλές δανείων, κόψιμο νερού, κόψιμο ρεύματος, αλλά και επικείμενες απόπειρες πλειστηριασμών, πρέπει να ανασταλούν, χωρίς την παραμικρή περιστροφή.
Το τέταρτο καθήκον ορίζει πως οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες πρέπει να επιδείξουν την απαραίτητη και αναγκαία ταξική αλληλεγγύη, ώστε να υπερασπίσουν τα εργατικά τους δικαιώματα και τα υλικά τους συμφέροντα. Τα αφεντικά βρήκαν επιδέξια την ευκαιρία για να προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις, σε χορήγηση αναγκαστικών αδειών -συχνά άνευ αποδοχών-, καταφεύγουν στην εξαναγκαστική υπερεργασία των εργαζομένων, ξεχειλώνοντας χωρίς όρια τα ωράρια εργασίας. Η δουλειά για όσους εξακολουθούν να εργάζονται έχει αποκτήσει διαστάσεις υπερ-εντατικοποίησης, έχει γίνει ακόμα πιο ελαστική, ενώ παρά την επιδημία του κορωνοϊού που κυκλοφορεί, σε πολλές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να λειτουργούν δεν εφαρμόζονται τα απαραίτητα μέσα υγειονομικής προστασίας, θέτοντας σε κίνδυνο πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η ταξική συνδικαλιστική πάλη των εργαζομένων πρέπει να δυναμώσει, ειδικά τώρα που το εργασιακό περιβάλλον απορρυθμίζεται πλήρως με την αφορμή του κορωνοϊού. Οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες. Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι αναγκαίο να σταθούμε στο πλευρό των αγώνων των εργαζομένων. Απαιτούμε, λοιπόν, την τήρηση του ωραρίου (και καμία επέκτασή του όπως επιχειρείται να γίνει στα σουπερμάρκετ) και των απαραίτητων μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους, απαγόρευση των απολύσεων, χορήγηση έκτακτων αδειών μετ’ αποδοχών και όχι αυθαίρετες αναγκαστικές άδειες, καθώς και προσαυξήσεις στους μισθούς για τους εργαζόμενους των κλάδων που εξακολουθούν να λειτουργούν.
Το πέμπτο καθήκον είναι σε επόμενη φάση η οργάνωση και ο συντονισμός της αυτοοργανωμένης αλληλεγγύης στην κοινωνική βάση. Αλληλεγγύη σε επίπεδο γευμάτων, προμηθειών, φαρμάκων, ιατρικής και κάθε είδους βοήθειας. Κάτι που, ακολουθώντας αγωνιστικά παραδείγματα του παρελθόντος, μπορεί να γίνει ένα σημαντικό πεδίο κοινωνικής προσφοράς του ανταγωνιστικού κινήματος και απόδειξη ότι η κοινωνία μπορεί να τα καταφέρει χωρίς το κράτος. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το αλύπητο χτύπημα του μαυραγοριτισμού με κάθε διαθέσιμο μέσο. Εμείς οι ίδιοι, ως ενεργά κοινωνικά υποκείμενα, πρέπει να τσακίσουμε τα παράσιτα που θα επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.
Το έκτο καθήκον είναι η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη. Οφείλουμε να δώσουμε τη χαριστική βολή στη διείσδυση των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων στην κοινωνική βάση με αιχμή το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της υγείας. Τα χειροκροτήματα στους ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές είναι υποκριτικά και υποβολιμαία χωρίς την αλληλεγγύη σε αυτούς σε υλικό επίπεδο. Η ικανοποίηση των μισθολογικών και μη συνδικαλιστικών αιτημάτων τους μαζί με την γενναία ενίσχυση σε πόρους και προσωπικό της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι πλέον κεντρικός πολιτικός άξονας. Από την άλλη, θα πρέπει να αντιπαλέψουμε κάθε προσπάθεια του κράτους να ενισχύσει την ιδεολογική του επιρροή, αλλά και να κοπούν στη ρίζα τους οι σκέψεις του κράτους τόσο για να εκμεταλλευτεί την παρούσα κρίση για την καταστολή των κινημάτων και των κέντρων αγώνα, όσο και για την κοινωνική νομιμοποίηση αυταρχικών επιλογών. Οι εντατικές περιπολίες της αστυνομίας στις ελλαδικές πόλεις και του στρατού στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, που υποτίθεται πως υπόκεινται στα πλαίσια της δημόσιας υγειονομικής προστασίας, γεννούν τελεσίδικα γεγονότα όσον αφορά τη θρασύτητα και τον αυταρχισμό της κρατικής καταστολής. Αν δεν ανασταλούν εν τη γενέσει τους, αδιαμφισβήτητα θα αποτελέσουν σοβαρό εμπόδιο για την ανάπτυξη των επικείμενων κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ήδη ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, Νίκος Χαρδαλιάς, ανακοίνωσε την απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων άνω των 10 ατόμων και την επιβολή προστίμου 1000 ευρώ για όσους δεν πειθαρχήσουν. Υπάρχουν, όμως, και άλλα ζητήματα που φαίνεται πως προκύπτουν και απαιτούν την επαγρύπνησή μας. Από τον ευγονικό ρατσισμό κατά της τρίτης ηλικίας ως την κυριαρχία ενός φασίζοντος υγειονομισμού ή την εκδήλωση φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για πρωτόγνωρα φαινόμενα σε πρωτόγνωρες συνθήκες.
Το έβδομο καθήκον είναι να ετοιμαστούμε προπαγανδιστικά, πολιτικά και οργανωτικά για την επόμενη μέρα της επιδημίας. Μια νέα οικονομική κρίση είναι βέβαιη, μια νέα μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση των συμφερόντων της κοινωνικής βάσης πρόκειται να ξεκινήσει. Η προώθηση του επαναστατικού προτάγματος πρέπει αυτή τη φορά να γίνει η κεντρική αιχμή και να αγγίξει την κοινωνική πλειοψηφία με όρους πραγματικών υλικών αξιώσεων.
Το όγδοο καθήκον είναι να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση για την όξυνση παράλληλων κρίσεων. Τίποτα δε μας βεβαιώνει ότι, όσο διαρκεί η επιδημία, οι ιμπεριαλισμοί δε θα επιχειρήσουν να λύσουν τις διαφορές τους. Τίποτα δε μας βεβαιώνει πως δε θα βρεθούμε μπροστά σε πόλεμο ή σε μια νέα, πολύ χειρότερη από την πρόσφατη, προσφυγική κρίση.
Γνωρίζουμε τη δυσκολία που έχει η παρούσα συνθήκη. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι αυτές είναι οι στιγμές στις οποίες καλούμαστε να αποδείξουμε αν και πόσο είμαστε αντάξιοι της επαναστατικής υπόθεσης στην οποία έχουμε αφοσιωθεί. Το να προστατευτεί η επιβίωση του κοινωνικού συνόλου είναι πάντα η ισχυρότερη αξία για κάθε επαναστατική δύναμη. Η υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης μας, της εργατικής τάξης, είναι η ουσία της επαναστατικής υπόθεσης. Θα κάνουμε, λοιπόν, ότι είναι δυνατόν σε αυτήν την κατεύθυνση και για αυτόν τον λόγο καλούμε όλο το κίνημα, καθέναν και καθεμιά από τον κόσμο του αγώνα, αλλά και το σύνολο της κοινωνικής βάσης για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία