“Το σύστημα που καταφέρνει να αφανίσει το θύμα του πριν αυτό φτάσει στο ικρίωμα… είναι χωρίς αμφιβολία και το πιο ενδεδειγμένο για να κρατάει έναν ολόκληρο λαό σκλαβωμένο και υποταγμένο. Τίποτε δεν είναι πιο φοβερό από το να βλέπει κανείς πολλούς ανθρώπους μαζί να βαδίζουν προς τον θάνατο βουβοί.”
(David Rousset, Les Jours de notre Mort, 1947)
“Μείνετε σπίτι”, “Έκτακτα μέτρα”, “Μπορείτε να κυκλοφορείτε μόνο για να πάτε στη δουλειά σας και για αγορά βασικών αγαθών και φαρμάκων”, “Το λέμε για το καλό σας… για το καλό σας… για το καλό σας…”, είναι μερικά από τα κλισέ των τελευταίων ημερών. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης η εξουσία αντλεί τη δύναμή της μέσω του ελέγχου των πληροφοριών. Η συλλογή δεδομένων καταγράφει το κάθε υποκείμενο δίνοντας πλήρη αναφορά στα ηγεμονικά αντικείμενα τα οποία ασκούν έλεγχο επάνω στα σώματά μας αλλά και στη σκέψη μας. Μέσα στη δυστοπία που χτίζεται δοκιμάζονται ολοένα και περισσότερα τεχνολογικά μέσα τα οποία εντείνουν την καταστολή. Κάθε προοδευτική εξεγερσιακή σκέψη και πρακτική πρέπει να εξουδετερώνεται. Ο τεχνολογικός καπιταλισμός πλησιάζει προς το μέρος μας.
Το καπιταλιστικό σύστημα αναδιπλώνεται και επιτίθεται με κάθε πιθανή αφορμή. Κάθε φορά με μεγαλύτερη δύναμη. Κάθε φορά με μεγαλύτερη ορμή. Οι ζωές μας ξοδεύονται άσκοπα, η μνήμη μας απλώνεται μέσα στην στοχευμένη παραπληροφόρηση, οι κοινωνικές μας σχέσεις αλλοιώνονται και εξαφανίζονται, οι αισθήσεις μας μηδενίζονται, η φαντασία μας στερεύει, τα κοινωνικά στερεότυπα καθορίζουν τις σκέψεις μας. Παλεύουμε να επιβιώσουμε μέσα σε μια νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ενώ παράλληλα πασχίζουμε να αισθανθούμε, να ονειρευτούμε, να σκεφτούμε και να ερωτευτούμε ώστε να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση οδηγούμαστε και στις αντικοινωνικές πολιτικές, κοινωνικές και εργασιακές πρακτικές εν μέσω πανδημίας, τα οδυνηρά αποτελέσματα των οποίων θα φανούν στο άμεσο μέλλον. Δεν θα κουράσουμε με το πολιτικό κεφάλαιο που αυτή τη στιγμή χτίζεται από τα ΜΜΕ για χάρη της κυβέρνησης. Δεν είναι κάτι που μας εκπλήσσει άλλωστε. Δεν θα αναλωθούμε με τον εκφασισμό της χώρας που κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αυτό συμβαίνει, όταν δημοκρατικά εκλεγμένοι φασίστες παραχωρούν πολιτική νομιμοποίηση σε παρακρατικά αποβράσματα και νεοναζί. Αυτά λίγο-πολύ είναι γνωστά.
Αυτά που δεν είναι όμως τόσο γνωστά, είναι όσα αναφέρονται από φωνές οι οποίες πνίγονται μέσα στην κιτρινισμένη δημοσιογραφία και λογοκρισία των στημένων δελτίων των 8. Φωνές οι οποίες όσο και να φωνάξουν, ποτέ δεν θα είναι αρκετά δυνατές από μόνες τους για να φτάσουν στα αυτιά των ρομποτοποιημένων τηλεθεατών από τους οποίους οι επαναλαμβανόμενες καπιταλιστικές τελετουργίες έχουν απομυζήσει κάθε ίχνος της κριτικής τους σκέψης και τους έχουν πετάξει κουφάρια σκέτα. Λοβοτομημένα όντα που περιφέρονται σε τέσσερις τοίχους αναζητώντας κάποιον να τους σώσει. Πρόκειται για τις φωνές των τελευταίων πραγματικών ανθρώπων, των γιατρών και των νοσοκόμων που παρουσιάζουν τις ελλείψεις των νοσοκομείων και δεν γίνονται παπαγάλοι του παγκίτη Κικίλια και του νανογιλέκου λαδέμπορα Άδωνι. Φωνές οι οποίες δεν δείχνουν με το δάχτυλο τον συνάνθρωπό τους ο οποίος τόλμησε να αναπνεύσει και αντιλαμβάνονται ως ηθική αυτουργία σε κοινωνικό κανιβαλισμό την εγκληματική τακτική του ανθρωποφάγου Μητσοτάκη να μοιράζει ατομικές ευθύνες με την οκά. Αυτές τις φωνές οφείλουμε να αναπαράξουμε ώστε να διαλύσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, την πλύση εγκεφάλου και την αντίστροφη πραγματικότητα που προβάλλεται από τα ΜΜΕ.
Εκ των πραγμάτων, μια πανδημία δημιουργεί κρίσιμες καταστάσεις μέσω των οποίων διαχωρίζονται πρόσωπα από προσωπεία. Μέσα σε έναν κυκεώνα χαοτικής παραπληροφόρησης, παραλογισμού, κρατικής τρομοκρατίας και εθνικής ψωροπερηφάνιας και παροξυσμού πως ενωμένοι -την ίδια ώρα χωρισμένοι- μπορούμε να τα καταφέρουμε, υπάρχει και η κοινή λογική αλλά κυρίως η επιστημονική εμπειρία και η τεκμηριωμένη γνώση που δεν εμπλέκονται με πολιτικές σκοπιμότητες και ρεφορμιστικούς τσαρλατανισμούς. Έτσι λοιπόν, βλέποντας ένα διαλυμένο σύστημα υγείας από τα χρόνια της κρίσης, να έρχεται αντιμέτωπο με μια νέα κρίση, ερχόμαστε να απαιτήσουμε τα αυτονόητα ώστε να μην πεθάνει και άλλος κόσμος της τάξης μας. Όσοι έχουν χρήματα μειώνουν δραματικά τις πιθανότητες να πεθάνουν άλλωστε. Βασικά, για τους τελευταίους δεν μας πολυενδιαφέρει κιόλας.
Μέσα σε μια κατάσταση πλήρης διάλυσης, χωρίς να υπάρχει κανένας έλεγχος της κατάστασης και με ένα κράτος να κάνει θεαματικές κινήσεις για να δείξει ότι το ελέγχει, εμείς απαιτούμε:
1) Τους μόνιμους διορισμούς γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού και όχι τις τετράμηνες συμβάσεις και τον εθελοντισμό
2) Την άμεση διακοπή της μπίζνας που έχει στήσει η κυβέρνηση, σε βάρος του λαού, με κλινικές και ιδιωτικές δομές υγείας και την άμεση και συστηματική επίταξή τους καθώς και τη δέσμευση όσων κλινών ΜΕΘ είναι απαραίτητες
3) Την υλοποίηση μονάδων υγείας αποκλειστικά για κορονοϊό και την αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων αθλητικών εγκαταστάσεων
4) Την αποδοχή των προτάσεων των πανεπιστημιακών νοσοκομείων για προσφορά υλικοτεχνικού εξοπλισμού
5) Δωρεάν εξετάσεις για το σύνολο του πληθυσμού και επέκταση δωρεάν θεραπείας για όποιον τη χρειαστεί
6) Παρακολούθηση και πάταξη όλων των φαινομένων αισχροκέρδειας και μαυραγοριτισμού
7) Επέκταση του μέτρου παγώματος πληρωμής των ενοικίων αλλά και της δραστικής μείωσής τους, με κάλυψη των αναγκών των μικροϊδιοκτητών από κοινό ταμείο κρατικής διαχείρισης της κρίσης
8) Επίταξη εργοστασίων τα οποία θα φτιάχνουν τα απαραίτητα αναλώσιμα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε έλλειψη
9) Δωρεάν διανομή φαρμακευτικών και άλλων απαραίτητων υγειονομικών προϊόντων στο σύνολο του πληθυσμού
10) Επίταξη κάθε ιδιωτικού χώρου που προσφέρεται για βραχυχρόνια μίσθωση αλλά και κάθε ανεκμετάλλευτου κτιρίου που υπάγεται στην εκκλησιαστική περιουσία, ώστε να στεγαστεί το σύνολο των αστέγων και των τοξικοεξαρτημένων
11) Επίδομα χωρίς προϋποθέσεις στο σύνολο των κατώτερων εισοδημάτων με διάρκεια που θα αντιστοιχεί στη χρονική διάρκεια της κρίσης
12) Καμία καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων (δώρα, μισθοί, συμβάσεις, αποζημιώσεις)
Ακόμα και τη στιγμή που ο θάνατος χτυπάει την πόρτα, ο νεοφιλελευθερισμός πατάει επί πτωμάτων έχοντας ως μόνο σκοπό το κέρδος. Ο νεοφιλελευθερισμός βλέπει πάντα μπροστά, μα πάντα εγωκεντρικά. Ο νεοφιλελευθερισμός λέει πως το κράτος πρέπει να απολύσει προσωπικό του δημοσίου γιατί είναι ζημιογόνο. Δυστυχώς, για τη φιλόδοξη και αλαζονική σκουληκαντέρα που ακούει στο όνομα Άδωνις, το έχουν πει και εφαρμόσει άλλοι πιο μπροστά από αυτόν παίρνοντάς του τη δόξα μια για πάντα. Ο νεοφιλελευθερισμός λέει ότι πρέπει να γκρεμίζεις δημόσια νοσοκομεία αντί να στελεχώνεις τα υποστελεχωμένα υπάρχοντα. Με την ευκαιρία, στέλνουμε πολλές αρρωστημένες ευχές στον υπάνθρωπο Α. Πορτοσάλτε. Όταν οι ευχές μας πιάσουν τόπο, θυμήσου να τρέξεις στην ιδιωτική κλινική που διαφήμιζες, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός το λέει. Μην τολμήσεις να επιβαρύνεις τις λιγοστές ΜΕΘ των δημόσιων νοσοκομείων με τη θλιβερή μορφή της ύπαρξής σου. Ο νεοφιλελευθερισμός λέει πως ακυρώνοντας χιλιάδες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, θα έχεις την ευκαιρία να αρχίσεις τα πάρε-δώσε με τον ιδιωτικό τομέα. Με λίγα λόγια, για τον νεοφιλελευθερισμό τα χιλιάδες άτομα προσωπικού δεν είναι τίποτε άλλο παρά καθαρή αντιπαραγωγική ζημία γιατί αναγκάζεσαι να τα πληρώνεις. Δεν σε πληρώνουν, δεν σου δίνουν μίζες, δεν σου κάνουν ρουσφέτια. Το μόνο που κάνουν είναι να κρατούν στη ζωή τους πολίτες για τους οποίους επιδεικνύει τόση εμετική πατερναλιστική αγάπη ο Μητσοτάκης στα καθιερωμένα απογευματινά του διαγγέλματα. Τέλος, ο νεοφιλελευθερισμός λέει και περικοπή 50% στους μισθούς των εργαζομένων γιατί η κυβέρνηση θα κάνει διαφημιστική καμπάνια και θα νοικιάσει ιδιωτικές ΜΕΘ στο διπλάσιο κόστος, τουλάχιστον, αντί να τις επιτάξει.
Ο νεοφιλελευθερισμός, όμως, δεν λέει τι συμβαίνει σε περιπτώσεις πανδημίας και γενικευμένης κοινωνικής κρίσης. Εκεί συρρικνώνεται, μασάει τα λόγια του και κρύβεται πίσω από το δημόσιο. Ωστόσο, ο νεοφιλελευθερισμός γνωρίζει ότι τραβάει το σχοινί, για αυτό και προσέχει. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή προσλαμβάνονται χιλιάδες μπάτσοι, λιμενόμπατσοι, συνοριοφύλακες και ΕΠΟΠ ώστε η Ευρώπη Φρούριο να γίνει περισσότερο φρούριο, η χώρα να βγει κερδισμένη -κολλώντας όπως πάντα σαν βδέλλα στον σχηματισμό που θα θεωρήσει δυνατότερο- από τους πολέμους που είναι καθοδόν και οι μητροπόλεις να γίνουν αποκαλυπτικές δυστοπίες με υποτακτικούς πληβείους. Ο Μητσοτάκης στο διάγγελμα του στις 22/03 ανέφερε πως λίγοι ανεύθυνοι μπορούν να βλάψουν χιλιάδες υπεύθυνους. Να τονίσουμε πως είχε απόλυτο δίκιο αν μιλούσε για τον εαυτό του και τον φασιστικό εσμό που έχει μαζέψει στο κόμμα του. Πράγματι, αυτοί οι λίγοι ανεύθυνοι μας έχουν βλάψει πολύ σοβαρά. Κάτι πρέπει να γίνει. Και μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό υπάρχει και η εκκλησία η οποία συνεχίζει να κερνάει θάνατο με το κουταλάκι σε πιστούς που το ζουν στα άκρα. 1.000 χρόνια πίσω το λιγότερο. Τι να πει κανεις.
Όταν η κυβέρνηση σηκώνει το δάχτυλο στον συνάνθρωπο μας κατηγορώντας τον για ατομική ανευθυνότητα, είναι γιατί φοβάται. Είναι για να καλύψει τα κενά που δημιούργησε και δημιουργεί στις δομές υγείας προωθώντας το νεοφιλελεύθερο καταστροφικό της μοντέλο. Το κάνει για να καλύψει την ανευθυνότητά της αλλά και για να αποποιηθεί τις ευθύνες της σε περίπτωση ραγδαίας αύξησης των θανάτων. Το κάνει για να μην χάσει δημοτικότητα και ψήφους. Μετά θα έχει το δικαίωμα να κουνήσει πάλι πατερναλιστικά το δάχτυλο και να σου πει: Εσύ φταις που πεθαίνεις! Εγώ σου τα έλεγα. Εσύ δεν άκουγες. Καλά να πάθεις τώρα επιπόλαιε πολίτη! Και έτσι θα ξεπλύνει για ακόμα μια φορά την ντροπή της.
Μια πιθανολογούμενη αντικειμενικότητα ίσως να δώσει και μια ορθή απόφαση -ίσως και όχι-. Αυτομάτως δημιουργούνται πολλαπλά ερωτήματα και προβληματισμοί. Μέσα σε αυτήν την αντικειμενικότητα της αποστασιοποίησης που μας έχει επιβληθεί, μέχρι ποιον βαθμό οφείλουμε να φτάσουμε για να γίνουμε αποδεκτοί; Μέχρι ποιον βαθμό πρέπει να φτάσουμε για να παρουσιάσουμε την απομόνωσή μας σεβαστή προς τους άλλους; Παράλληλα, ποια τα όρια της ιδιοτελούς αυθαιρεσίας της κυβέρνησης όταν αυτή καταστέλλει την ανθρωπινότητα και αναδιαμορφώνει την πραγματικότητα δημιουργώντας τετελεσμένα; Μέχρι ποιον βαθμό μπορεί το κράτος να παρέμβει στην κοινωνική ζωή και κατά πόσο αυτό είναι δικαιολογημένο; Τέλος, πως το κράτος διαχειρίζεται την ηθική σε καταστάσεις κρίσης; Παραμένει ακέραια ως έννοια ή επαναπροσδιορίζεται στις συνειδήσεις;
Μέσα σε όλα αυτά, παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι για να ξαναπέσουμε στο επόμενο χτύπημα και να ξανασηκωθούμε μέχρι να καταφέρουμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Σε πρώτη φάση, σκοπός μας είναι να μείνουμε υγιείς, πρωτίστως ψυχικά, και με συγκροτημένη σκέψη. Να μην γίνουμε ακόμα ένα τρομοκρατημένο και αποχαυνωμένο από τα ΜΜΕ ανθρωποειδές. Σε δεύτερη φάση, να στηρίξουμε έμπρακτα τους ανθρώπους της τάξης μας κάθε φορά που θα έχουν ανάγκη και για όσο αυτό χρειαστεί. Σε τρίτη φάση, να σαμποτάρουμε τον ρόλο των ΜΜΕ και του κυρίαρχου εξουσιαστικού αφηγήματος ώστε οι μάζες των σοκαρισμένων συνανθρώπων μας, να αντιληφθούν την κατάσταση και να βοηθήσουν και αυτοί εμάς ώστε να καταφέρουμε μέσω της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας να περάσουμε στην τελική φάση που θα είναι η αντεπίθεση.
Αυτήν τη στιγμή ζούμε για το μετά το τώρα. Ζούμε για τη στιγμή που το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα κλονιστεί ανεπανόρθωτα και οι εξαθλιωμένοι αυτού του κόσμου θα βγουν στους δρόμους ανεξέλεγκτοι και μανιασμένοι, γεμάτοι οργή και λύσσα. Είμαστε εδώ και προετοιμαζόμαστε για αυτήν τη στιγμή.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ/Η
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ