Διεθνιστική ανακοίνωση αναρχικών οργανώσεων και αναρχικών ομοσπονδιών επί αφορμή της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την Παρισινή Κομμούνα:
150 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη μεγάλη προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, την Παρισινή Κομμούνα του 1871. Επί 72 ημέρες οι προλετάριοι του Παρισιού αναδιοργάνωσαν τις κοινωνικές σχέσεις με όρους άμεσης δημοκρατίας στην κατεύθυνση της οικονομικής ισότητας, της αλληλοβοήθειας και της πολιτικής ελευθερίας.
Η δομική καπιταλιστική κρίση του 1866 είχε οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και τους διακρατικούς ανταγωνισμούς. Ο πρωσο-αυστριακός πόλεμος του 1866 άφησε ανοιχτές εκκρεμότητες αναφορικά με τη μη απόδοση εδαφών που αξίωνε η Β’ Γαλλική Αυτοκρατορία. Στις 19/7/1870 κηρύχθηκε πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Πρωσίας. Στις 2/8/1870 η Γαλλία εισέβαλε στρατιωτικά στα εδάφη της Πρωσίας. Τα γαλλικά στρατεύματα υπέστησαν πανωλεθρία, η Β’ Γαλλική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και ο πρωσικός στρατός έφτασε έξω από τα προάστια του Παρισιού.
Τότε η αστική τάξη της Γαλλίας σχημάτισε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό την ηγεσία του Αδόλφου Θιέρσου και συνθηκολόγησε με τους Πρώσους στις 26/2/1871, παραδίδοντας εδάφη, οχυρά και διαλύοντας τον τακτικό στρατό. Η συνθηκολόγηση όριζε ότι εντός 8 ημερών έπρεπε να εκλεγεί μια Εθνοσυνέλευση που θα αποφάσιζε για τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης. Οι οικονομικοί όροι της συνθηκολόγησης ήταν ιδιαίτερα δυσβάστακτοι για τον γαλλικό λαό.
Μπροστά σε αυτό το κρίσιμο σημείο που έμοιαζε ως αδιέξοδο, το γαλλικό προλεταριάτο επωμίστηκε το καθήκον της μετατροπής του εθνικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο, βαδίζοντας αποφασιστικά στον δρόμο της κοινωνικής επανάστασης. Στις 18/3/1871 ο Θιέρσος στέλνει στρατεύματα στις εργατικές συνοικίες του Παρισιού, για να αρπάξουν τα κανόνια από τον λόφο της Μονμάρτης, τα οποία ανήκαν στην Εθνοφυλακή και είχαν κατασκευαστεί με λεφτά του παριζιάνικου λαού κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τους Πρώσους. Η απόπειρα απέτυχε κυρίως λόγω της παρέμβασης των γυναικών του Παρισιού. Οι γυναίκες από την Επιτροπή Ασφάλειας του 18ου διαμερίσματος του Παρισιού, συμπεριλαμβανομένης και της Λουίζ Μισέλ, έπεισαν και οργάνωσαν τους εθνοφρουρούς που αποτελούνταν κυρίως από εργάτες. Ο λαός του Παρισιού ξεσηκώθηκε. Η Εθνοφυλακή, που αποτελούταν κυρίως από εργάτες, δεν παρέδωσε τα όπλα. Τότε ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική κυβέρνηση, η οποία έντρομη μετέφερε τις θέσεις της στις Βερσαλλίες.
Στις 26/3/1871 εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα, ένα πολιτικό σώμα λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που απαρτιζόταν από αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Δυο μέρες αργότερα οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το δημαρχείο του Παρισιού και ύψωσαν την κόκκινη σημαία της επαναστατικής κομμούνας. Η πρώτη μεγάλη προλεταριακή επανάσταση ήταν γεγονός!
Η Παρισινή Κομμούνα αποτελούταν ως επί το πλείστον από εργάτες και φτωχά λαϊκά στρώματα (οι αστοί απείχαν στην πλειοψηφία τους από τις εκλογές στο Παρίσι κατόπιν εντολής του Αδόλφου Θιέρσου). Σημαντική ήταν η συμβολή των οργανωμένων πολιτικών πυρήνων στους κόλπους της, η δράση των οποίων απέβλεπε στην ενίσχυση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης. Μπλανκιστές, Προυντονικοί, Μαρξιστές και Αναρχικοί μέλη της Α’ Διεθνούς έδρασαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν και αποτέλεσε βραχύβιο επαναστατικό εγχείρημα, η Παρισινή Κομμούνα πέτυχε πολύ σημαντικές τομές, πρωτοφανείς για την εποχή τους, ρήξεις που θα αποτελούσαν αργότερα βασικά επίδικα και στοχεύσεις των επόμενων κοινωνικών επαναστάσεων. Η Παρισινή Κομμούνα αποτέλεσε το αρχέτυπο της πολιτικής οργανωτικής διάρθρωσης της μετεπαναστατικής κοινωνίας, δρώντας καταλυτικά στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη του πολιτικού ρεύματος του αναρχικού κομμουνισμού.
Η Παρισινή Κομμούνα προχώρησε στην κατάργηση του τακτικού στρατού και την αντικατάστασή του από τον ένοπλο λαό, στην αντικατάσταση της αστυνομίας από άμεσα ανακλητές λαϊκές πολιτοφυλακές στην υπηρεσία της κομμούνας, στην ανακλητότητα των εκλεγμένων δημοσίων υπαλλήλων στις διοικητικές θέσεις και των δικαστικών υπαλλήλων, αλλά και στην κατάληψη των εργοστασίων που ήταν κλειστά ή είχαν εγκαταλειφθεί από τους καπιταλιστές. Τα εργοστάσια αυτά παραδόθηκαν στα χέρια των εργατών και η Παρισινή Κομμούνα προχώρησε στη συνένωση των εργατικών συνεταιρισμών της βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγής. Επιπλέον, εξίσωσε όλους τους μισθούς, διαχώρισε την εκκλησία από την πολιτική ζωή της κομμούνας, κοινωνικοποίησε τα εκκλησιαστικά κτήματα, καθιέρωσε τη δωρεάν μόρφωση και την απαγκίστρωσή της από την εκκλησία, εξέλεξε ξένους υπηκόους στα όργανα της κομμούνας στο όνομα του διεθνισμού, απαγόρευσε τη νυχτερινή εργασία των αρτεργατών, κατήργησε το ενοίκιο, απαγόρευσε την πώληση ενέχυρων, κατήργησε τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που αποτελούσαν τα σκλαβοπάζαρα τις εποχής, ανέβαλε την καταβολή χρεών και συγκρότησε ενώσεις γυναικών.
Δεν έχουμε κάποια εμμονική συμπάθεια για τα συγκεκριμένα μέτρα που έλαβε η Παρισινή Κομμούνα ή για τις δομές που δημιούργησε. Η εργατική τάξη αυτοσχεδίαζε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, διδασκόμενη από τα έργα της στην πορεία των εξελίξεων. Ορισμένοι θεσμοί ήταν κατάλοιπα της παλιάς κυβέρνησης παρά νέες δημιουργικές τομές. Αντίθετα, τιμούμε το εξισωτικό πνεύμα της Παρισινής Κομμούνας και τη ριζοσπαστική δημοκρατική στάση της που δεν περιορίστηκαν μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά επεκτάθηκαν και στην οικονομική ζωή. Οι εργαζόμενοι παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους ξεκίνησαν έναν θεμελιώδη κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά η ευκαιρία να ολοκληρωθεί αυτός ο μετασχηματισμός δεν συνέβη. Το προλεταριάτο έχοντας την εξουσία στα χέρια του επιχείρησε έναν ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά τελικά η ολοκλήρωση αυτής της αλλαγής παραδείγματος δεν κατέστη δυνατή.
Ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων ήταν ιδιαίτερα άνισος. 40.000 πολιτοφύλακες της ομοσπονδιακής εθνοφρουράς του Παρισιού, με υποτυπώδη οπλισμό, καλούνταν να αντιμετωπίσουν 170.000 καλά οπλισμένους στρατιώτες που επικουρούνταν από μονάδες βαρέως πυροβολικού. Φοβούμενη τον θρίαμβο της κοινωνικής επανάστασης, η αστική κυβέρνηση της Γαλλίας συμμάχησε με τον Όττο φον Μπίσμαρκ, καγκελάριο της Πρωσίας, προκειμένου να καταστείλουν συντονισμένα την Παρισινή Κομμούνα. Στις 21/5/1871 τα στρατεύματα της κυβέρνησης των Βερσαλλιών μπήκαν στο Παρίσι. Ακολούθησαν σφοδρές και αιματηρές μάχες επί 8 ολόκληρες μέρες. Στις 28/5/1871, στις 14:00, έπεσε το τελευταίο οδόφραγμα στην οδό Ραμπονό της Μπελβίλ. Οι Κομμουνάροι αγωνίστηκαν για την προάσπιση της ελευθερίας ηρωικά μέχρι το τέλος σε κάθε δρόμο και σοκάκι του Παρισιού.
Ο απολογισμός της ήττας της Παρισινής Κομμούνας ήταν ιδιαίτερα αιματηρός. Τουλάχιστον 20.000 νεκροί Κομμουνάροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. 45.000 περίπου συλληφθέντες. Τουλάχιστον 3.000 νεκροί στα κρατητήρια, στα πλωτά κάτεργα, στις φυλακές, στην εξορία. Στις 1/7/1871 3.859 Κομμουνάροι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία. Ανάμεσά τους ήταν η Λουίζ Μισέλ, η οποία θα γινόταν μια από τις πιο σπουδαίες υποστηρήκτριες του αναρχισμού, αλλά και οι αναρχικοί αδελφοί Ρεκλύ, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στην εγκαθίδρυση της Παρισινής Κομμούνας. Τα στρατοδικεία υποχρέωσαν περίπου 3.500 Κομμουνάρους να μην επιστρέψουν ποτέ στη Γαλλία.
Μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας ο Ευγέν Ποτιέ έγραψε τους στίχους του παγκόσμιου ύμνου της εργατικής τάξης, τη Διεθνή. Το κεντρικό μήνυμα της Παρισινής Κομμούνας και του ύμνου της Διεθνούς είναι ότι η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην ταξική αλληλεγγύη και στον διεθνισμό. Μόνο βασιζόμενοι στις συλλογικές μας δυνάμεις και στην αλληλοβοήθεια θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τις αλυσίδες της κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η εθνική ενότητα αποτελεί μοχλό ταξικού συμβιβασμού για την εργατική τάξη και ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης, για να πείσει τα υποτελή κοινωνικά στρώματα να εξυπηρετήσουν τα δικά της συμφέροντα, είτε εξαγοράζοντας τη συναίνεσή τους είτε οδηγώντας τα στα σφαγεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αυτήν την υπέρβαση έκανε η Παρισινή Κομμούνα, θρυμματίζοντας την εθνική ενότητα προς όφελος της ταξικής ενότητας και του διεθνισμού. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Η αστική τάξη δε διατίθεται να αποχωριστεί αμαχητί τα υλικά προνόμια που της εξασφαλίζει η οικονομική και πολιτική εξουσία της, οι θεσμοί, η ιδεολογία, οι μηχανισμοί και η βία που τη συντηρούν. Γι’ αυτό είναι πάντα πρόθυμη να καταπνίξει στο αίμα κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής, κάθε επαναστατική απόπειρα που αμφισβητεί την εξουσία της και φιλοδοξεί να την ανατρέψει. Οι επαναστατικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί υλοποιούνται μόνο δια της ταξικής βίας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Είμαστε αναγκασμένοι να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο. Η αστική τάξη δε μας αφήνει άλλη επιλογή.
Δεν πρόκειται, όμως, να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, δεν πρόκειται να σηκώσουμε τα όπλα και να σημαδέψουμε τους προλετάριους των άλλων χωρών, διότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Έχουμε κοινά ταξικά συμφέροντα και κοινά ιστορικά καθήκοντα. Να ενωθούμε, λοιπόν, με αρραγείς σχέσεις ταξικής αλληλεγγύης και επαναστατικού διεθνισμού, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης και του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Οι νίκες του μέλλοντος θα ανθίσουν από τους αγώνες του παρελθόντος!
Τιμή για πάντα σε όσους έδωσαν τις ζωές τους για τον πανανθρώπινο σκοπό της κοινωνικής επανάστασης!
Ζήτω η Παρισινή Κομμούνα! Ζήτω η Αναρχία!
Καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι όλου του κόσμου οργανωθείτε και ενωθείτε για την αποτίναξη του κρατικού και καπιταλιστικού ζυγού!
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Τουρκία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική