από Ομοσπονδία | Μαΐ 1, 2021
Την 1η Μαΐου του 1886 ξεκίνησε μια εκτεταμένη απεργία στις Η.Π.Α. απαιτώντας την 8ωρη εργασία. Το σύνθημα του αγώνα ήταν «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες αναψυχή, 8 ώρες ξεκούραση» και διαδόθηκε ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Μέσα από αυτόν τον αγώνα το εργατικό κίνημα προσπάθησε να αποσπάσει εξουσία από το κεφάλαιο και να αμφισβητήσει τον εργάσιμο χρόνο για χάρη της ζωής, του πολιτισμού και της απόλαυσης.
Η απεργία είχε προετοιμαστεί από πριν. Το αμερικανικό εργατικό κίνημα την είχε αποφασίσει το 1884. Για να την υλοποιήσει, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες συναντήσεις και συγκεντρώσεις, συλλέχθηκαν πόροι, σε καιρούς, μάλιστα, κατά τους οποίους η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων ήταν παράνομη. Μανιφέστα και εφημερίδες κυκλοφόρησαν ενθαρρύνοντας τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην προγραμματισμένη απεργία.
Ωστόσο, ο αγώνας για την 8ωρη εργάσιμη ημέρα δε θεωρήθηκε ως μια απλή μεταρρύθμιση. Διαποτίστηκε με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν μια μάχη που αποτέλεσε οργανικό μέρος του αγώνα για μια εξισωτική κοινωνία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση. Έγινε κατανοητό ότι αυτός ο αγώνας δε θα περνούσε μέσα από συνόδους, δικαστήρια, αλλά ότι θα μπορούσε να πετύχει μόνο μέσω της άμεσης δράσης των λαϊκών μαζών. Η εργατική τάξη δεν εμπιστεύτηκε αυτούς τους θεσμούς των απατεώνων, διότι αντιπροσώπευαν για αυτήν πηγές καταστολής και πείνας.
Την 1η Μαΐου του 1886 η απεργία αποδείχθηκε μαζική, με διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα και με επίκεντρο την πολυπληθή βιομηχανική πόλη του Σικάγο. Εκεί έγινε αισθητή η καταστολή της αστυνομίας, καθώς και η αντίσταση των εργαζομένων. Πραγματοποιήθηκαν συγκρούσεις, με αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς και τραυματίες, συμπεριλαμβανομένου ενός εργαζομένου που σκοτώθηκε μπροστά από το εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, όπου υπήρχαν πολλοί απεργοσπάστες.
Μπροστά στην πρόκληση της άτεγκτης καταστολής, οι εργαζόμενοι κάλεσαν διαδήλωση στις 4 Μαΐου στην πλατεία Χεϊμάρκετ. Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης κάποιος έριξε μια βόμβα ως απάντηση στην αστυνομική καταστολή. Αυτή η ενέργεια προκάλεσε τη βίαιη απάντηση της αστυνομίας, η οποία ξεκίνησε μια εκστρατεία δίωξης, φυλάκισης και βασανιστηρίων εναντίον των εργατών, εκ των οποίων οκτώ ήταν αγωνιστές πρώτης γραμμής, αναρχικοί και συνδικαλιστές, τους οποίους εκδικήθηκε η αστική δικαιοσύνη, καταδικάζοντάς τους για συνωμοσία.
Η δικαστική υπόθεση ήταν μια στημένη από το κράτος αντεργατική μεθόδευση, όπως ακριβώς συνέβη λίγα χρόνια αργότερα με δύο ακόμα επιφανείς αναρχικούς, τον Νίκολα Σάκο και τον Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Κατασκευάστηκαν καταγγελίες και επινοήθηκαν αποδείξεις, καταδεικνύοντας την εκδικητικότητα της αστικής τάξης απέναντι στην πολιτική στράτευση των εργατών. Ακόμη και ο ίδιος ο εισαγγελέας, ο Τζούλιους Γκρίνελ, δήλωσε τα εξής: «Ο νόμος δοκιμάζεται. Η αναρχία δικάζεται… Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε αυτούς τους άντρες, χρησιμοποιήστε τους για παραδειγματισμό, κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας».
Τον επόμενο χρόνο, τον Νοέμβριο του 1887, η αστική δικαιοσύνη καταδίκασε μερικούς εκ των κατηγορούμενων αναρχικών σε αρκετά χρόνια φυλάκισης, ενώ τους υπόλοιπους σε θάνατο δια απαγχονισμού. Μπροστά στο δικαστήριο ο Άντολφ Φίσερ είπε:
«Αν πρόκειται να πεθάνω, επειδή είμαι αναρχικός, λόγω της αγάπης μου για την ελευθερία, την αδελφοσύνη και την ισότητα, τότε δε θα διαμαρτυρηθώ. Εάν ο θάνατος είναι η τιμωρία για την αγάπη μας για την πανανθρώπινη ελευθερία, τότε λέω ανοιχτά ότι έχασα τη ζωή μου∙ όμως, δεν είμαι δολοφόνος».
Έκτοτε, η 1η Μαΐου εορτάζεται ως η Διεθνής Ημέρα των Εργαζομένων. Εορτάστηκε για πρώτη φορά το 1890. Η Πρωτομαγιά εορτάζεται ως ημέρα απεργίας των εργαζομένων κατά του κεφαλαίου, ως ευκαιρία για την απότιση τιμών στους μάρτυρες της υπόθεσης του Χεϊμάρκετ του Σικάγο του 1886 και για τον αγώνα για την κατοχύρωση της 8ωρης εργασίας. Ως συνέπεια των απεργιών και του επίμονου αγώνα, η απαίτηση του 8ωρου σιγά-σιγά κατακτήθηκε σε διάφορες χώρες από την εργατική τάξη.
Τι σημαίνει σήμερα η Πρωτομαγιά;
Η 8ωρη εργάσιμη ημέρα έχει ήδη κατακτηθεί ως δικαίωμα σε πολλές χώρες και η 1η Μαΐου αναγνωρίζεται ως διεθνής ημέρα εορτασμού από το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, σήμερα εκατομμύρια καταπιεσμένοι άνθρωποι στον κόσμο εξακολουθούν να εργάζονται για πολλές και εξαντλητικές εργάσιμες ημέρες υπό άθλιες συνθήκες, ενώ ατυχήματα εξακολουθούν να συμβαίνουν σε εργοστάσια και εργαστήρια, με αποτέλεσμα τρομερές τραγωδίες. Το διεθνές κεφάλαιο έχει επεκτείνει δυσανάλογα την παραγωγή σε ολόκληρο τον πλανήτη, υποβαθμίζοντας τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ολόκληρων πληθυσμών σε περιφερειακές περιοχές και χώρες, απειλώντας, επιπλέον, την ίδια την ύπαρξη του πλανήτη.
Επομένως το αίτημα για 8ωρη εργάσιμη ημέρα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και αναγκαίο. Πάνω απ ‘όλα, η κοινωνία που ονειρεύονταν και για την οποία αγωνίστηκαν οι μάρτυρες του Σικάγο και οι γενιές αγωνιστών και εργατών είναι πιο αναγκαία από ποτέ, διότι εκείνοι κουβαλούσαν στις καρδιές τους τις επιθυμίες για κοινωνική δικαιοσύνη για όλη την ανθρωπότητα, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος ήταν καθοριστικός, όπως είναι ακόμα σήμερα. Ήξεραν ότι από τη μία πλευρά είναι οι καταπιεστές και οι θεσμοί τους, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι καταπιεσμένοι, εκείνοι που ματώνουν πάνω από τις μηχανές, αυτοί που λιμοκτονούν, που είναι άνεργοι, αυτοί που τους περιφρονεί το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και εκείνοι που θα οικοδομήσουν έναν δίκαιο, νέο κόσμο.
Όπως εκείνοι που συμμετείχαν στις απεργίες του Σικάγο, εμείς οι καταπιεσμένοι γνωρίζουμε σήμερα ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί δικαιοσύνη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ότι η τρέχουσα κοινωνική τάξη, που εξαρτάται από την καθημερινή μας εργασία για την επιβίωσή μας, δε μας αποφέρει τίποτα καλό. Ο καπιταλισμός φέρνει μόνο δυστυχία, πείνα, βία και θάνατο. Αυτά μας επιφέρει εδώ και αιώνες το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει εξελιχθεί τεχνολογικά με έναν φρικτό τρόπο. Ο καπιταλισμός έχει ξεκινήσει πολέμους για τον έλεγχο των πόρων, προκαλώντας χάος σε χώρες και μετατρέποντάς τες σε «αποτυχημένα κράτη», καταστρέφοντας ολόκληρα τα παραγωγικά τους συστήματα, εκτοπίζοντας πληθυσμούς, μετατρέποντάς τους σε πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες που αναζητούν απεγνωσμένα θέσεις εργασίας και ευημερία. Ο κατάλογος των καταστροφών που προκαλούνται από την ανεξέλεγκτη φιλοδοξία του κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική του διάταξη είναι μακρύς και περίπλοκος.
Είναι οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο αυτοί που υφίστανται τις συνέπειες της αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος και την ανάγκη του για εκμετάλλευση της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας. Εμείς πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τα λάβαρα του αγώνα των μαρτύρων του Σικάγο και τα όνειρά τους για δικαιοσύνη και ελευθερία.
Τι πρέπει να κάνουν οι οργανωμένοι αναρχικοί;
Ο αναρχισμός, η ιδεολογία που υποστήριζαν οι μάρτυρες του Σικάγο, δεν έχει πεθάνει, ούτε έχει εξαφανιστεί, όπως ισχυρίζονται πολλοί που ανήκουν σε διάφορα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα. Αντιθέτως, ο αναρχισμός σήμερα έχει τη δύναμη να αποδείξει ότι η πρότασή του είναι έγκυρη και χρήσιμη για την ανθρωπότητα, ότι η κοινωνική του προσέγγιση μπορεί να βρει εφαρμογή στους σημερινούς αγώνες και ότι δεν αποτελεί «κειμήλιο του παρελθόντος». Η αναρχική δέσμευση, η οποία στοχεύει στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου η εξουσία, η ιδιοκτησία και τα μέσα αυτοσυντήρησης θα κοινωνικοποιηθούν και η συλλογική ελευθερία θα αποτελεί ουσιαστικό συστατικό της κοινωνικής τάξης, είναι σήμερα αναγκαία και απαραίτητη.
Αυτή η πρόταση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εν μία νυκτί. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και αποφασιστικότητα για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας, για την προώθηση της αυτοοργάνωσης των από τα κάτω και την υποστήριξη των αγώνων τους. Πρέπει να βελτιώσουμε αυτήν την πρόταση μέρα με τη μέρα. Αυτό είναι δυνατό μέσω του κοινωνικού εισοδισμού στην καρδιά της κοινωνίας, στις λαϊκές και εργατικές μάζες.
Είναι πολύ σημαντικό για τον οργανωμένο αναρχισμό να έχει επιρροή στα τμήματα της κοινωνίας όπου αγωνίζονται οι καταπιεσμένοι, ιδίως στους εργαζόμενους, ενδυναμώνοντας και αναπτύσσοντας τη συνδικαλιστική οργάνωση, συμμετέχοντας και στηρίζοντας τους αγώνες για υψηλότερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι οργανωμένοι αναρχικοί πρέπει να μοχθήσουν για τη σύνδεση αυτών των αγώνων και για την επεξεργασία μιας στρατηγικής αναφορικά με την υλοποίηση ενός μετώπου των καταπιεσμένων, προχωρώντας στη δημιουργία μεγαλύτερων χώρων για αυτοδιαχείριση και ταξική ανεξαρτησία, σχετικά με ό,τι αποκαλούμε ως οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας ή της εξουσίας από τα κάτω.
Όλα τα δικαιώματα και τα οφέλη που ανήκουν στον λαό κερδήθηκαν μέσα από μάχες και αγώνες. Οι άρχουσες τάξεις δεν παραχωρούν τίποτα δωρεάν. Μόνο μέσω της αλληλεγγύης, του μαχητικού αγώνα της οργάνωσης των από τα κάτω και της ταξικής τους συσπείρωσης έχουμε κατοχυρώσει τις νίκες μας οι καταπιεσμένοι. Σε αυτόν τον αγώνα ο οργανωμένος αναρχισμός έχει μια θέση, με τη στρατηγική μας, τις προτάσεις μας και τη μεθοδολογία μας, η οποία δίνει έμφαση στη δημιουργία της λαϊκής εξουσίας και όχι της εξουσίας του πολιτικού κόμματος, όπως κάνουν συχνά οι πρωτοπορίες.
Ο πόθος των μαρτύρων του Σικάγο για δικαιοσύνη και ελευθερία θα περιπλανηθεί ξανά στους δρόμους κατά την προσεχή Εργατική Πρωτομαγιά μαζί με τους καταπιεσμένους του κόσμου στον αγώνα τους για ένα καλύτερο μέλλον. Τα όνειρά τους ζουν στον αγώνα όλων των ανθρώπων που παλεύουν σε όλο τον κόσμο για ψωμί και αξιοπρέπεια, αλλά και για μια πλήρως εξισωτική και δίκαιη κοινωνία.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ
ΖΗΤΩ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ, ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Devrimci Anarşist Federasyon (DAF) – Τουρκία
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
από Ομοσπονδία | Απρ 15, 2021
Όταν αναφερόμαστε σε «χούντα» στο σήμερα. ασφαλώς δεν μιλάμε για μια επανάληψη των συνθηκών της χούντας των συνταγματαρχών, 53 χρόνια πριν. Για την ώρα στο μπλοκ των χωρών της Δύσης οι μηχανισμοί της εξουσίας δεν έχουν ούτε τη δομή ούτε ρεαλιστικό αφήγημα που να επιτρέπει ευθεία, από τα έξω κατάλυση της αστικής δημοκρατίας και κυριαρχία μέσω των όπλων. Όταν λέμε χούντα αναφερόμαστε στους σκοπούς της και αυτοί οι σκοποί είναι πάντα επίκαιροι για κράτος και κεφάλαιο με ή χωρίς τεθωρακισμένα και εμβατήρια.
Ενας από αυτούς τους σκοπούς κάθε χούντας είναι ο έλεγχος της πληροφορίας και η ιδεολογική μονοκρατορία πάνω στην επεξεργασία και την κινητοποιο της επιρροή από και εντός της κοινωνικής βάσης. Δηλαδή, το ξεπέρασμα της αστικοδημοκρατικής υπόσχεσης για «ελευθερία του λόγου» και «αντικειμενική ενημέρωση» και η χωρίς προσχήματα επιβολή τόσο της ανοιχτής λογοκρισίας στις πληροφορίες, όσο και της προσεκτικής ενοποίησής τους σε ένα ολικό αφήγημα επιβεβαιωτικό των συστημικών στρατηγικών που παράλληλα υπηρετεί και τις ανάγκες της κυβερνώσας κομματικής κλίκας.
Αυτό σημαίνει ότι κατά τη βούληση του κράτους ειδήσεις αποκρύπτονται, ειδήσεις διαστρεβλώνονται, ειδήσεις δημιουργούνται εκ του μηδενός. Και αυτό το πλέγμα πουλιέται ως ενιαία ερμηνεία των πάντων που σκοπό έχει να ανοίξει το δρόμο σε ό,τι θέλει η εξουσία και να βοηθήσει βέβαια και όσους την διαχειρίζονται να συνεχίσουν να το κάνουν κερδίζοντας τις επόμενες εκλογές.
Ότι αυτός είναι ένας σταθερός, διαχρονικός στόχος κάθε θεσμισμένης εξουσίας, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, είναι δεδομένο, αλλά η απλή περιγραφή καταστάσεων δεν προσφέρει κάτι στην ερμηνεία των συνθηκών. Το ερώτημα είναι πόσο, μέσα στην συγκυριακή ισορροπία του κοινωνικού πολέμου αλλά και στους ενδοεξουσιαστικούς/κομματικούς ανταγωνισμούς, το σύστημα καταφέρνει να επιτύχει πληροφοριακή και ιδεολογική μονοκρατορία. Είναι ένα ερώτημα πρώτα από όλα ποσοτικό.
Τα τελευταία χρόνια, από την εποχή κι όλας των μνημονίων, βλέπουμε μια αργή και σταθερή ομογενοποίηση της καθεστωτικής προπαγάνδας, έναν όλο και πιο προφανή συντονισμό της στο σύνολο των μέσων που διαθέτει. Και σε αυτά τα μέσα περιλαμβάνονται όλα τα «παλιά» μέσα επικοινωνίας όπως η τηλεόραση, ο έντυπος τύπος, το αναλογικό ραδιόφωνο, αλλά και η υψηλής επισκεψιμότητας ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Ο συντονισμός αυτός, για πρώτη φορά σπάει τα δεσμά του παραδοσιακού δικομματισμού που αντανακλάται στην συγκρότηση αντίστοιχων μπλοκ στην 4η εξουσία. Για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση είδαμε όλους τους «νταβατζήδες» να λένε ακριβώς το ίδιο θέτοντας σε κίνδυνο την λειτουργία της μηχανής που παράγει κοινωνική ειρήνη, τον δικομματισμό.
Ο «κίνδυνος» από αυτή την ομοφωνία φάνηκε στο δημοψήφισμα του 2015 όταν, έστω και με θεαματικούς όρους, το ενιαίο μπλοκ των M.M.E. γνώρισε μια ηχηρή ήττα και απαξίωση. Παρόλα αυτά η αστική δημοκρατία, έχοντας πολλούς άλλους πυλώνες, φρόντισε να επιστρέψει το χαμένο κύρος στους κήρυκες της. Η εξευτελιστική αποτυχία του αντιμνημονιακού Σύριζα και η, όπως αποδείχθηκε, απάτη του δημοψηφίσματος, επέβαλε, μέσω της συλλογικής ταπείνωσης της βάσης, τον λόγο των ΜΜΕ πλέον ως απόλυτα κυρίαρχο λόγο στην ίδια την βάση. Αυτό οδήγησε στον πρόσκαιρο θρίαμβο νεοφιλελέυθερων και ακροδεξιών αντιλήψεων. Ο δεξιός πόλος του δικομματισμού μαζί με το σύνολο των ΜΜΕ ανέλαβε την διακυβέρνηση το 2019 έχοντας καταγάγει και ιδεολογική πέρα από εκλογική νίκη.
Εδώ ίσως πρέπει να γίνει μια παρένθεση. Οι κυρίαρχες συστημικές επιλογές υπηρετούνταν το ίδιο καλά και την εποχή που ο δικομματισμός εκφράζονταν και από τα καθεστωτικά μέσα. Χωρίς αμφιβολία όμως οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί μαζί με την πάλη καπιταλιστικών συμφερόντων πολλαπλασίαζαν την πολιτική εντροπία και επέτρεπαν ρήγματα. Πόσο παράλογη για την σημερινή mediaκή πραγματικότητα θα φαίνονταν η προ 20ετίας συνθήκη που τα μισά κανάλια και εφημερίδες υπεράσπιζαν για παράδειγμα, το πανεπιστημιακό άσυλο;
Η αξία αυτής της διαπίστωσης είναι τα σημαινόμενά της ως προς την ροπή και τις επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου στο σήμερα κι όχι φυσικά μια νοσταλγία για μια ξεπερασμένη μορφή αστικής δημοκρατίας που η δικομματική διαπάλη δημιουργούσε ρήγματα και αντιφάσεις. Ούτε βέβαια ανόητες εκκλήσεις περί «δημοκρατικότητας», «πλουραλισμού» και «αντικειμενικής ενημέρωσης», νομιμότητας ή συνταγματισμού.
Αντίθετα, τα σημαινόμενα της διαπίστωσης μας οδηγούν στην προτροπή για ολοκληρωτική ρήξη και στοχευμένη πολιτική επίθεση στο σύνολο των M.M.E.. Στα M.M.E.καθαυτά και τους επιμέρους εκφραστές ή απολογητές τους. Σε κάθε επιχειρηματικό μηχανισμό που δουλειά του είναι να παίρνει μια πρωτογενή πληροφορία, να την κάνει ότι θέλει και να την σερβίρει έτσι ώστε να μανιπουλάρει τις προσλήψεις (και άρα τις θελήσεις) μιας μεγάλης κοινωνικής μειοψηφίας εγκλωβισμένης σε αυτούς τους μονόδρομους ροής επικοινωνίας. Μονόδρομους προσβάσιμους μόνο από όσους έχουν στην διάθεσή τους κεφάλαια, μισθωτή εργασία και σοβαρή διαπλοκή με κράτος και αστική τάξη.
Με την πανδημία συνέβησαν δύο πράγματα. Από την μία οι συνθήκες κρίσης πρόσθεσαν κύρος στα M.M.E. ως επίσημους διάμεσους της κοινωνίας το κράτος που παίρνει αποφάσεις για έναν δημόσιο κίνδυνο. Τα αφεντικά των M.M.E. εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον ρόλο και διαπραγματευόμενα με το κράτος προχώρησαν σε μια καταιγιστική προπαγανδιστική εκστρατεία. Από την κατασταλτική επέλαση (που προσωρινά ανακόπηκε μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης), τα εργατικά και φοιτητικά δικαιώματα, την πειθάρχηση μέσω τρομολαγνείας, την συκοφάντηση και τον εξευτελισμό κοινωνικών αγώνων, τον ρατσισμό, την αναθεώρηση όχι απλά της ιστορίας αλλα της ίδιας της ιστορική μνήμης, τα πλυντήρια σε κάθε είδους, νόμιμες και παράνομες κομπίνες και χρηματοδοτήσεις, την επιβλητικά ενιαία αισθητική… Ποσοτικά, είναι αδιαμφισβήτητο, το επίπεδο και η μορφή των M.M.E. στην Ελλάδα προσομοιάζει αυτά των M.M.E. μιας κανονικής στρατιωτικής δικτατορίας κι όχι μιας παλαιού τύπου αστικής δημοκρατίας. Και ποσοτικά πάντα είναι ένα όπλο που σήμερα βάλει ακόμα πιο γρήγορα ενάντια στην τάξη μας από ότι παλαιότερα.
Εμείς επιλέγουμε να συνταχθούμε με το ρεύμα που μποϋκοτάρει τα M.M.E.. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανάδειξη του ρόλου, της ιδιοτέλειας και της αναξιοπιστίας τους, η απώλεια κύρους και επιδραστικότητας τους.
Τα μέσα για αυτή την επίθεση ξεκινούν από την άμεση, πρόσωπο με πρόσωπο επαφή. Στην συζήτηση, στους τοίχους της πόλης, σε χαρτί ή σε πανό.
Και ακολουθούν όποια άλλα μέσα εκτιμά το κάθε κομμάτι του κινήματος ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει. Για την Α.Ο. το ιντερνέτ είναι ένα προνομιακός όσο και ναρκοθετημένος δίαυλος που επιλέγουμε να βάλουμε δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση όμως η άποψή μας είναι πως μια διευρυμένη και αποκεντρωμένη καμπάνια ενάντια στα M.M.E. είναι το άνοιγμα ενός αναγκαίου μετώπου αγώνα σε συνθήκες κρίσης που μεταλλάσσονται και οξύνονται. Ας είναι όσο χουντικά θέλουν τα κανάλια, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι όμιλοι, οι αναρτήσεις πρώτης σελίδας στο google search. Αν αυτοί που τους δίνουν σημασία, ένα μέρος της βάσης δηλαδή με τεχνολογική και πολιτισμική ασυμβατότητα, ένα μέρος κλεισμένο μέσα, υποκείμενο στο φόβο κάθε είδους, εμπεδώσει την αμφιβολία, αναζητήσει επιβεβαίωση, αντιληφθεί το πλέγμα των σκοπών και των συμφερόντων πίσω από την «ενημέρωσή» της δεν θα απονομιμοποιηθούν μόνο τα ΜΜΕ, θα αφαιρεθεί και ένας παραμορφωτικός φακός της πραγματικότητας αλλά και ένα βελτιωτικό φίλτρο της εικόνας του συστήματος.
ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ ΤΩΝ M.M.E.
από Ομοσπονδία | Απρ 6, 2021
Χωρίς αμφιβολία, αν οι συνέπειες της πανδημίας δεν έχουν γίνει ακόμα χειρότερες, αυτό το οφείλουμε αποκλειστικά σε έναν κλάδο εργαζόμενων. Είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς, οι καθαρίστριες των νοσοκομείων, όλοι και όλες που εργάζονται στον χώρο της υγείας.
Χωρίς αμφιβολία, αν υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που έχει πληρώσει το μέγιστο τίμημα από αυτή την πανδημία, δεν είναι ούτε οι υπέργηροι, ούτε όσοι είχαν υποκείμενα νοσήματα, ούτε οι ευπαθείς ομάδες, είναι και πάλι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. Στις τάξεις τους έχει συμβεί μια εκατόμβη θυμάτων και όχι μόνο. Φτάνει να φανταστούμε το αδιανόητο, ότι τους υποχρέωσαν να εργάζονται ακόμα κι όταν έβγαιναν θετικοί στα τεστ, ώσπου τα συμπτώματα να τους καταβάλουν.
Δεν χρειάζονται οι κρυφές κάμερες και τα δακρύβρεχτα ρεπορταζ, για να πειστεί κανείς ότι αυτό είναι το πιο λογικό και αναμενόμενο σε ανθρώπους που έρχονται διαρκώς σε επαφή με κρούσματα σε ένα περιβάλλον που βασικά μέτρα ασφαλείας δεν έχουν παρθεί. Πρέπει, όμως, να αναρωτηθούμε για το πέπλο σιωπής που έχει απλωθεί γύρω από αυτές τις συνθήκες, για το γεγονός ότι δεν έχουμε ούτε κρυφές κάμερες, ούτε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ. Αντίθετα ακούμε να κατηγορούνται ακόμα και το γεγονός ότι το 80% των ασθενών που πεθαίνουν βρίσκονται εκτός ΜΕΘ, λες και είναι δική τους η ευθύνη που δεν φτιάχτηκαν νέες ΜΕΘ, λες και επιλέγουν ηθελημένα τον ρόλο του Θεού ή του δημίου.
Όταν στο πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν ακόμα τα θύματα ήταν λίγα, βλέπαμε τα χειροκροτήματα των καθεστωτικών στους «ήρωες», θα έπρεπε να κρατήσουμε επιφυλάξεις. Είναι εύκολες οι φιέστες, όταν δεν έχει έρθει η ώρα απόδοσης ευθυνών. Και τώρα που ήρθε αυτή η ώρα, οι φιέστες δεν έχουν θέση. Τώρα διώχνουν από τα νοσοκομεία συνδικαλιστές που καταγγέλλουν τις συνθήκες περίθαλψης, τώρα, σε συνέχεια της προπαγάνδας περί «ατομικής ευθύνης» οι γιατροί κατηγορούνται για τα θύματα της πανδημίας και αν κινητοποιηθούν, κατηγορούνται για ανευθυνότητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι υγειονομικοί, αυτοί που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης βρίσκονται απέναντι στο κράτος που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να βρει πού θα φορτώσει την αποτυχία του, ενώ εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, για να περάσει την πιο βαριά αντικοινωνική ατζέντα σε ένα σύνολο άλλων θεμάτων.
Οι υγειονομικοί είναι μόνοι τους. Ό,τι αίτημα είχαν διατυπώσει στο παρελθόν αποδείχθηκε προφητικό στη σημερινή κρίση, είτε αφορούσε ελλείψεις σε υλικά και εξοπλισμούς των νοσοκομείων, είτε ελλείψεις προσωπικού. Σήμερα το κράτος ομολογεί ότι δεν έχει προσωπικό να κάνει τα εμβόλια. Που και το προσωπικό που υπάρχει δεν έχει καν εμβολιαστεί το ίδιο…
Ασφαλώς είναι περισσότερα στο τραπέζι από τη γνωστή κρατική ανικανότητα και τις κομματικές επιδιώξεις της δεξιάς να βγει αλώβητη από την αποτυχία. Είναι η στρατηγική επιλογή καταστροφής και απαξίωσης της δημόσιας υγείας, όπως και κάθε δημόσιου αγαθού προς όφελος των ιδιωτών. Ενώ η πανδημία απέδειξε την εγγενή αδυναμία της ιδιωτικής υγείας να ανταποκριθεί σε δημόσιους κινδύνους ακόμα και τώρα το κράτος συνεχίζει να την πριμοδοτεί. Άμεσα και έμμεσα.
Μόνο να σκεφτούμε πως η μονοπώληση των πόρων του ΕΣΥ από την πανδημία έχει σπρώξει όλα τα άλλα περιστατικά στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά που μέχρι χθες ήταν δωρεάν σήμερα πρέπει να πληρωθούν. Να πληρωθούν από όσους έχουν την δυνατότητα, γιατί οι πιο φτωχοί βλέπουν εξετάσεις και χειρουργεία να αναβάλλονται… για κάποτε.
Ακόμα και τώρα τα αφεντικά της υγείας, αντί να βλέπουν τα μαγαζιά τους επιταγμένα για το δημόσιο καλό, θησαυρίζουν, την ώρα που προλετάριοι και κατώτερα μικροαστικά στρώματα συντρίβονται. Αλλά όλα αυτά είναι λογικά, αν σκεφτεί κανείς ότι η εξουσία δεν είχε καν την λεπτότητα να μη σπεύσει να εμβολιαστεί πριν ακόμα και από τους υγειονομικούς.
Ο μόνος σύμμαχος σε αυτή την κρίση για την κοινωνική βάση είναι ο εαυτός της. Κι ένα κομμάτι της, οι εργαζόμενοι στην υγεία, τιμά τη συμμαχία αυτή και με το παραπάνω.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους και γιατί θα ήταν ανήθικο και γιατί δε μας συμφέρει.
Αν τα νοσοκομεία καταρρεύσουν, θα είναι καταστροφή.
Και για να μην καταρρεύσουν, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, πρέπει να στηρίξουμε τους υγειονομικούς, να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν όλα τους τα αιτήματα άμεσα.
Μπορεί να μην είναι η ώρα για μαξιμαλισμούς, είναι όμως η ώρα να αναρωτηθούμε, από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, σε ποιανού τα χέρια έπρεπε να είναι το ΕΣΥ. Του κράτους που προμοτάρει τα ιδιωτικά νοσοκομεία, που μέσα σε τέτοιες συνθήκες επιλέγει να μειώσει τον προϋπολογισμό για την υγεία, που διορίζει άσχετα κομματόσκυλα για διοικητές νοσοκομείων ή των εργαζόμενων; Των εργαζόμενων που με τα δικαιωμένα χρόνια αιτήματά τους έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει και τι χρειάζεται και με τη στάση τους στην πανδημία ότι ξέρουν να τιμούν τον ρόλο τους.
Ό,τι και να θεωρεί κανείς δε χωρά συζήτηση ότι το ΕΣΥ χρειάζεται άμεσα μαζικές προσλήψεις. Ότι όλοι οι υγειονομικοί πρέπει να εμβολιαστούν άμεσα κατά απόλυτη προτεραιότητα. Ότι τα νοσοκομεία χρειάζονται νέες ΜΕΘ, εξοπλισμούς και αναλώσιμα.
Κι ότι εν όψει ενός πιθανού τρίτου κύματος της πανδημίας η ιδιωτική υγεία πρέπει να επιταχτεί στο σύνολό της. Κάθε μέρα ένα μέρος των νεκρών θα επιβίωνε, αν ένα μέρος των συνδικαλιστικών αιτημάτων των υγειονομικών είχε ικανοποιηθεί.
Πόσο θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί και να χειροτερέψει αυτή η συνθήκη.
Να σταθούμε στο πλευρό των υγειονομικών.
Να υποστηρίξουμε τα αιτήματά τους
Να υπερασπιστούμε τις κινητοποιήσεις τους
Με ανακοίνωσή της η ΟΕΝΓΕ καλεί σε πανελλαδικές κινητοποιήσεις στις εισόδους των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας τις πρωινές ώρες της Τετάρτης 7/4, την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, ενώ την ίδια μέρα στις 16:00 καλεί σε κεντρική συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας στην Αθήνα. Ως Αναρχική Ομοσπονδία στηρίζουμε το κάλεσμα και τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις της ΟΕΝΓΕ για την άμεση και ουσιαστική ενίσχυση και θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την ικανοποίηση των αιτημάτων των γιατρών, των υγειονομικών και των εργαζόμενων στα νοσοκομεία.
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: https://anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Μαρ 18, 2021
Διεθνιστική ανακοίνωση αναρχικών οργανώσεων και αναρχικών ομοσπονδιών επί αφορμή της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την Παρισινή Κομμούνα:
150 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη μεγάλη προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, την Παρισινή Κομμούνα του 1871. Επί 72 ημέρες οι προλετάριοι του Παρισιού αναδιοργάνωσαν τις κοινωνικές σχέσεις με όρους άμεσης δημοκρατίας στην κατεύθυνση της οικονομικής ισότητας, της αλληλοβοήθειας και της πολιτικής ελευθερίας.
Η δομική καπιταλιστική κρίση του 1866 είχε οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και τους διακρατικούς ανταγωνισμούς. Ο πρωσο-αυστριακός πόλεμος του 1866 άφησε ανοιχτές εκκρεμότητες αναφορικά με τη μη απόδοση εδαφών που αξίωνε η Β’ Γαλλική Αυτοκρατορία. Στις 19/7/1870 κηρύχθηκε πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Πρωσίας. Στις 2/8/1870 η Γαλλία εισέβαλε στρατιωτικά στα εδάφη της Πρωσίας. Τα γαλλικά στρατεύματα υπέστησαν πανωλεθρία, η Β’ Γαλλική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και ο πρωσικός στρατός έφτασε έξω από τα προάστια του Παρισιού.
Τότε η αστική τάξη της Γαλλίας σχημάτισε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό την ηγεσία του Αδόλφου Θιέρσου και συνθηκολόγησε με τους Πρώσους στις 26/2/1871, παραδίδοντας εδάφη, οχυρά και διαλύοντας τον τακτικό στρατό. Η συνθηκολόγηση όριζε ότι εντός 8 ημερών έπρεπε να εκλεγεί μια Εθνοσυνέλευση που θα αποφάσιζε για τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης. Οι οικονομικοί όροι της συνθηκολόγησης ήταν ιδιαίτερα δυσβάστακτοι για τον γαλλικό λαό.
Μπροστά σε αυτό το κρίσιμο σημείο που έμοιαζε ως αδιέξοδο, το γαλλικό προλεταριάτο επωμίστηκε το καθήκον της μετατροπής του εθνικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο, βαδίζοντας αποφασιστικά στον δρόμο της κοινωνικής επανάστασης. Στις 18/3/1871 ο Θιέρσος στέλνει στρατεύματα στις εργατικές συνοικίες του Παρισιού, για να αρπάξουν τα κανόνια από τον λόφο της Μονμάρτης, τα οποία ανήκαν στην Εθνοφυλακή και είχαν κατασκευαστεί με λεφτά του παριζιάνικου λαού κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τους Πρώσους. Η απόπειρα απέτυχε κυρίως λόγω της παρέμβασης των γυναικών του Παρισιού. Οι γυναίκες από την Επιτροπή Ασφάλειας του 18ου διαμερίσματος του Παρισιού, συμπεριλαμβανομένης και της Λουίζ Μισέλ, έπεισαν και οργάνωσαν τους εθνοφρουρούς που αποτελούνταν κυρίως από εργάτες. Ο λαός του Παρισιού ξεσηκώθηκε. Η Εθνοφυλακή, που αποτελούταν κυρίως από εργάτες, δεν παρέδωσε τα όπλα. Τότε ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική κυβέρνηση, η οποία έντρομη μετέφερε τις θέσεις της στις Βερσαλλίες.
Στις 26/3/1871 εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα, ένα πολιτικό σώμα λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που απαρτιζόταν από αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Δυο μέρες αργότερα οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το δημαρχείο του Παρισιού και ύψωσαν την κόκκινη σημαία της επαναστατικής κομμούνας. Η πρώτη μεγάλη προλεταριακή επανάσταση ήταν γεγονός!
Η Παρισινή Κομμούνα αποτελούταν ως επί το πλείστον από εργάτες και φτωχά λαϊκά στρώματα (οι αστοί απείχαν στην πλειοψηφία τους από τις εκλογές στο Παρίσι κατόπιν εντολής του Αδόλφου Θιέρσου). Σημαντική ήταν η συμβολή των οργανωμένων πολιτικών πυρήνων στους κόλπους της, η δράση των οποίων απέβλεπε στην ενίσχυση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης. Μπλανκιστές, Προυντονικοί, Μαρξιστές και Αναρχικοί μέλη της Α’ Διεθνούς έδρασαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν και αποτέλεσε βραχύβιο επαναστατικό εγχείρημα, η Παρισινή Κομμούνα πέτυχε πολύ σημαντικές τομές, πρωτοφανείς για την εποχή τους, ρήξεις που θα αποτελούσαν αργότερα βασικά επίδικα και στοχεύσεις των επόμενων κοινωνικών επαναστάσεων. Η Παρισινή Κομμούνα αποτέλεσε το αρχέτυπο της πολιτικής οργανωτικής διάρθρωσης της μετεπαναστατικής κοινωνίας, δρώντας καταλυτικά στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη του πολιτικού ρεύματος του αναρχικού κομμουνισμού.
Η Παρισινή Κομμούνα προχώρησε στην κατάργηση του τακτικού στρατού και την αντικατάστασή του από τον ένοπλο λαό, στην αντικατάσταση της αστυνομίας από άμεσα ανακλητές λαϊκές πολιτοφυλακές στην υπηρεσία της κομμούνας, στην ανακλητότητα των εκλεγμένων δημοσίων υπαλλήλων στις διοικητικές θέσεις και των δικαστικών υπαλλήλων, αλλά και στην κατάληψη των εργοστασίων που ήταν κλειστά ή είχαν εγκαταλειφθεί από τους καπιταλιστές. Τα εργοστάσια αυτά παραδόθηκαν στα χέρια των εργατών και η Παρισινή Κομμούνα προχώρησε στη συνένωση των εργατικών συνεταιρισμών της βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγής. Επιπλέον, εξίσωσε όλους τους μισθούς, διαχώρισε την εκκλησία από την πολιτική ζωή της κομμούνας, κοινωνικοποίησε τα εκκλησιαστικά κτήματα, καθιέρωσε τη δωρεάν μόρφωση και την απαγκίστρωσή της από την εκκλησία, εξέλεξε ξένους υπηκόους στα όργανα της κομμούνας στο όνομα του διεθνισμού, απαγόρευσε τη νυχτερινή εργασία των αρτεργατών, κατήργησε το ενοίκιο, απαγόρευσε την πώληση ενέχυρων, κατήργησε τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που αποτελούσαν τα σκλαβοπάζαρα τις εποχής, ανέβαλε την καταβολή χρεών και συγκρότησε ενώσεις γυναικών.
Δεν έχουμε κάποια εμμονική συμπάθεια για τα συγκεκριμένα μέτρα που έλαβε η Παρισινή Κομμούνα ή για τις δομές που δημιούργησε. Η εργατική τάξη αυτοσχεδίαζε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, διδασκόμενη από τα έργα της στην πορεία των εξελίξεων. Ορισμένοι θεσμοί ήταν κατάλοιπα της παλιάς κυβέρνησης παρά νέες δημιουργικές τομές. Αντίθετα, τιμούμε το εξισωτικό πνεύμα της Παρισινής Κομμούνας και τη ριζοσπαστική δημοκρατική στάση της που δεν περιορίστηκαν μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά επεκτάθηκαν και στην οικονομική ζωή. Οι εργαζόμενοι παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους ξεκίνησαν έναν θεμελιώδη κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά η ευκαιρία να ολοκληρωθεί αυτός ο μετασχηματισμός δεν συνέβη. Το προλεταριάτο έχοντας την εξουσία στα χέρια του επιχείρησε έναν ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά τελικά η ολοκλήρωση αυτής της αλλαγής παραδείγματος δεν κατέστη δυνατή.
Ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων ήταν ιδιαίτερα άνισος. 40.000 πολιτοφύλακες της ομοσπονδιακής εθνοφρουράς του Παρισιού, με υποτυπώδη οπλισμό, καλούνταν να αντιμετωπίσουν 170.000 καλά οπλισμένους στρατιώτες που επικουρούνταν από μονάδες βαρέως πυροβολικού. Φοβούμενη τον θρίαμβο της κοινωνικής επανάστασης, η αστική κυβέρνηση της Γαλλίας συμμάχησε με τον Όττο φον Μπίσμαρκ, καγκελάριο της Πρωσίας, προκειμένου να καταστείλουν συντονισμένα την Παρισινή Κομμούνα. Στις 21/5/1871 τα στρατεύματα της κυβέρνησης των Βερσαλλιών μπήκαν στο Παρίσι. Ακολούθησαν σφοδρές και αιματηρές μάχες επί 8 ολόκληρες μέρες. Στις 28/5/1871, στις 14:00, έπεσε το τελευταίο οδόφραγμα στην οδό Ραμπονό της Μπελβίλ. Οι Κομμουνάροι αγωνίστηκαν για την προάσπιση της ελευθερίας ηρωικά μέχρι το τέλος σε κάθε δρόμο και σοκάκι του Παρισιού.
Ο απολογισμός της ήττας της Παρισινής Κομμούνας ήταν ιδιαίτερα αιματηρός. Τουλάχιστον 20.000 νεκροί Κομμουνάροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. 45.000 περίπου συλληφθέντες. Τουλάχιστον 3.000 νεκροί στα κρατητήρια, στα πλωτά κάτεργα, στις φυλακές, στην εξορία. Στις 1/7/1871 3.859 Κομμουνάροι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία. Ανάμεσά τους ήταν η Λουίζ Μισέλ, η οποία θα γινόταν μια από τις πιο σπουδαίες υποστηρήκτριες του αναρχισμού, αλλά και οι αναρχικοί αδελφοί Ρεκλύ, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στην εγκαθίδρυση της Παρισινής Κομμούνας. Τα στρατοδικεία υποχρέωσαν περίπου 3.500 Κομμουνάρους να μην επιστρέψουν ποτέ στη Γαλλία.
Μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας ο Ευγέν Ποτιέ έγραψε τους στίχους του παγκόσμιου ύμνου της εργατικής τάξης, τη Διεθνή. Το κεντρικό μήνυμα της Παρισινής Κομμούνας και του ύμνου της Διεθνούς είναι ότι η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην ταξική αλληλεγγύη και στον διεθνισμό. Μόνο βασιζόμενοι στις συλλογικές μας δυνάμεις και στην αλληλοβοήθεια θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τις αλυσίδες της κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η εθνική ενότητα αποτελεί μοχλό ταξικού συμβιβασμού για την εργατική τάξη και ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης, για να πείσει τα υποτελή κοινωνικά στρώματα να εξυπηρετήσουν τα δικά της συμφέροντα, είτε εξαγοράζοντας τη συναίνεσή τους είτε οδηγώντας τα στα σφαγεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αυτήν την υπέρβαση έκανε η Παρισινή Κομμούνα, θρυμματίζοντας την εθνική ενότητα προς όφελος της ταξικής ενότητας και του διεθνισμού. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Η αστική τάξη δε διατίθεται να αποχωριστεί αμαχητί τα υλικά προνόμια που της εξασφαλίζει η οικονομική και πολιτική εξουσία της, οι θεσμοί, η ιδεολογία, οι μηχανισμοί και η βία που τη συντηρούν. Γι’ αυτό είναι πάντα πρόθυμη να καταπνίξει στο αίμα κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής, κάθε επαναστατική απόπειρα που αμφισβητεί την εξουσία της και φιλοδοξεί να την ανατρέψει. Οι επαναστατικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί υλοποιούνται μόνο δια της ταξικής βίας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Είμαστε αναγκασμένοι να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο. Η αστική τάξη δε μας αφήνει άλλη επιλογή.
Δεν πρόκειται, όμως, να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, δεν πρόκειται να σηκώσουμε τα όπλα και να σημαδέψουμε τους προλετάριους των άλλων χωρών, διότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Έχουμε κοινά ταξικά συμφέροντα και κοινά ιστορικά καθήκοντα. Να ενωθούμε, λοιπόν, με αρραγείς σχέσεις ταξικής αλληλεγγύης και επαναστατικού διεθνισμού, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης και του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Οι νίκες του μέλλοντος θα ανθίσουν από τους αγώνες του παρελθόντος!
Τιμή για πάντα σε όσους έδωσαν τις ζωές τους για τον πανανθρώπινο σκοπό της κοινωνικής επανάστασης!
Ζήτω η Παρισινή Κομμούνα! Ζήτω η Αναρχία!
Καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι όλου του κόσμου οργανωθείτε και ενωθείτε για την αποτίναξη του κρατικού και καπιταλιστικού ζυγού!
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Τουρκία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
από Ομοσπονδία | Μαρ 7, 2021
Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε σε όλο τον κόσμο ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα. Από τη διαμαρτυρία για τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών στα βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα έως την εξέγερση για ψωμί και ειρήνη από τις εργαζόμενες γυναίκες που μαζί με άλλες απεργίες και διαδηλώσεις πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου το 1917, η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά εδραιώθηκε μέσω του ενεργού αγώνα των γυναικών της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό, λοιπόν, διαφυλάττουμε αυτήν την επίτευξη που μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις νίκες και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση. Η 8η Μάρτη μάς επιτρέπει, επίσης, να οικειοποιηθούμε και να επεξεργαστούμε τις συζητήσεις και τις προτάσεις των προκατόχων μας και να χτίσουμε τις πολιτικές δομές που θα μας επιτρέψουν να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στις αδικίες και τη βία του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος κυριαρχίας.
Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχει πολλά λάβαρα αγώνα που ποικίλουν ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου και την ίση αμοιβή, την αναγνώριση των εργασιών φροντίδας και άλλων εργασιών που σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα οι οποίες εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες, τον αγώνα για την αποποινικοποίηση και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, την αποτίναξη της έμφυλης βίας που, μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά σεξουαλικών κακοποιήσεων, στις γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες τρανς ατόμων. Τονίζουμε τη συγκεκριμένη μέρα ως ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες και τα άτομα που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα, οι προσπάθειες των οποίων ιστορικά επέτρεψαν την οργανωτική άρθρωση του φεμινιστικού κινήματος. Πρόσφατα είχαμε μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις, όπως τη Διεθνή Απεργία Γυναικών που ξεκίνησε από την Ισπανία, το κίνημα #NiUnaMenos στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.
Σήμερα, εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες, βιώνουμε, στην πρώτη γραμμή, την κοινωνική και οικονομική κρίση που εντείνεται από την πανδημία του Covid-19, η οποία αποκάλυψε μορφές βίας και πατριαρχικής καταπίεσης που συχνά ήταν «αόρατες», όπως η εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα και η υποταγή της στην ανδρική φιγούρα μέσα σε αυτήν την πτυχή της καθημερινής της ζωής. Η πανδημία του Covid-19 διευκόλυνε, επίσης, την αναζωπύρωση της ενδοοικογενειακής βίας, τις παρενοχλήσεις και την αύξηση των γυναικοκτονιών, των δολοφονιών τρανς ατόμων και των σεξουαλικών κακοποιήσεων στα πλαίσια του εγκλεισμού. Γι’ αυτό η κινητοποίησή μας στις 8 Μαρτίου είναι επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, ενώ αναγνωρίζουμε τη σημασία του φεμινιστικού αγώνα στην εποχή μας, γνωρίζουμε και επομένως απορρίπτουμε την ύπαρξη του λευκού, αστικού και δυαδικού «φεμινισμού» που επιδιώκει να γίνει ηγεμονικός εις βάρος των καταπιεσμένων. Συνεπώς, από τις κοινωνικές και αμεσοδημοκρατικές μας οργανώσεις εγείρουμε από τα κάτω και δια της άμεσης δράσης την αντιπαράθεση με την πατριαρχική καταπίεση. Έχουμε, επίσης, επίγνωση της επιρροής του κράτους σε αυτήν την πληθώρα των τάσεων που υπάρχουν στον φεμινισμό, η οποία επιδιώκει να προσαρμόσει τους αγώνες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων γυναικών μέσα στα θεσμικά του όργανα, για να πετύχει την αφομοίωσή τους από τον μηχανισμό του.
Στις 8 Μαρτίου υπογραμμίζουμε, επίσης, τη σημασία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα στον αγώνα τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όσων καταπιέζονται από την καπιταλιστική κυριαρχία, για τα δικαιώματα των έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, την εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, για την κατάργηση του κράτους και την άρση κάθε μορφής καταπίεσης στην κατεύθυνση του επαναστατικού μετασχηματισμού των υπαρχουσών κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά, δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τους αγώνες και τη δράση αναρχικών φεμινιστριών όπως η Τερέζα Κλαράμουντ, η Λουίζα Καπετίγιο, η Βιρτζίνια Μπόλτεν και η Λουθία Σάντσεθ Σαορνίλ.
Με όπλα μας την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση, αποδομώντας πολιτικά τις παραδοσιακές ιεραρχικές, δυαδικές και αποκλειστικές συλλήψεις για το φύλο, αγωνιζόμαστε για τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, τιμούμε την 8η Μαρτίου ως μια μέρα του επαναστατικού αγώνα για τη χειραφέτησή μας, που, όπως έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν στην “Τραγωδία της χειραφέτησης της γυναίκας” (1906): «Οι γυναίκες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα είμαστε άνθρωποι με την πιο αληθινή έννοια του όρου. Ό,τι ενυπάρχει μέσα στη γυναίκα και την ωθεί στην αποζήτηση της διεκδίκησης και της δράσης πρέπει να αγγίζει την πληρέστερη έκφρασή του. Όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να σπάσουν και τότε ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία θα καθαρίσει από κάθε ίχνος αιώνων υποταγής και δουλείας.»
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
Απέναντι στην πατριαρχική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση καμία δεν είναι μόνη! Να κάνουμε το αναγκαίο βήμα από την ατομική καταγγελία στη συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση, να εναντιωθούμε στο σύστημα που θρέφει την πατριαρχία, να πυκνώσουμε τους συλλογικούς αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση.
Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί σε στήριξη των φεμινιστικών διαδηλώσεων τη Δευτέρα 8/3:
– Αθήνα: 13:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στην Πλατεία Συντάγματος
– Θεσσαλονίκη: 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
από Ομοσπονδία | Μαρ 1, 2021
100 χρόνια από την εξέγερση της Κροστάνδης: Να θυμάσαι σημαίνει να αγωνίζεσαι!
Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για την εκατοστή επέτειο της εξέγερσης της Κροστάνδης
«Ας γνωρίζουν οι εργάτες όλου του κόσμου ότι εμείς, οι υπερασπιστές της εξουσίας των σοβιέτ, θα προασπίσουμε τα κεκτημένα της κοινωνικής επανάστασης. Θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε κάτω από τα ερείπια της Κροστάνδης, αγωνιζόμενοι για τη δίκαιη υπόθεση των εργατικών μαζών. Οι εργάτες όλου του κόσμου θα μας κρίνουν. Το αίμα των αθώων θα είναι στα κεφάλια των κομμουνιστών, που είναι μεθυσμένοι για εξουσία.
Ζήτω η εξουσία των σοβιέτ!».
Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή της Κροστάνδης
Στις 1 Μαρτίου 1921, το σοβιέτ της Κροστάνδης εξεγέρθηκε ενάντια στο καθεστώς του Ρωσικού «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε αισίως τελειώσει, καθώς οι τελευταίες στρατιές των Λευκών ηττήθηκαν τον Νοέμβριο του 1920. Οι υπόλοιπες μάχες στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία σχετίζονταν με την εδαφική επέκταση της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες παρέμεναν άθλιες. Ως απάντηση, απεργίες ξέσπασαν σε όλη την Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921. Οι ναύτες της Κροστάνδης έστειλαν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει τις απεργίες.
Το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο
Η πόλη της Κροστάνδης βρίσκεται στο νησί Κότλιν, το οποίο ελέγχει τις εισόδους για την Πετρούπολη. Φιλοξενούσε τη μεγαλύτερη ρωσική ναυτική βάση και ήταν προμαχώνας της επαναστατικής πολιτικής από το 1905. Έπαιξε διακεκριμένο ρόλο στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Το σοβιέτ της Κροστάνδης ιδρύθηκε τον Μάιο του 1917, λίγο μετά την ίδρυση του σοβιέτ της Πετρούπολης.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1917 τα σοβιέτ είχαν πολλαπλασιαστεί και ισχυροποιηθεί σε ολόκληρη τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Τον Οκτώβριο ανέτρεψαν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Το Β’ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ πήρε την εξουσία στα χέρια του. Το Β’ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, ωστόσο, συμφώνησε στην πρόταση των μπολσεβίκων για τον διορισμό ενός Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων που θα ενεργεί ως εκτελεστικό υπουργικό συμβούλιο πάνω από τα σοβιέτ. Οι μπολσεβίκοι δεν έχασαν χρόνο να δημιουργήσουν έναν κρατικό μηχανισμό με καταναγκαστική ισχύ. Με αποφασιστικότητα υπέταξαν τα τοπικά και τα περιφερειακά σοβιέτ στο κεντρικό.
Ήδη από τον Απρίλιο του 1918 οι μπολσεβίκοι άρχισαν την καταστολή ενάντια στους αναρχικούς και την εκκαθάριση των σοβιέτ. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε καθιερώσει την ελευθερία του τύπου και το δικαίωμα των στρατιωτών να εκλέγουν τους αξιωματικούς τους, αλλά οι μπολσεβίκοι κατάργησαν αυτές και πολλές άλλες ζωτικές κοινωνικές αλλαγές κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Η καταστολή κάθε αντιπολίτευσης, ο πολεμικός κομμουνισμός και οι αναγκαστικές επιτάξεις που επιβλήθηκαν με εκτελεστικά αποσπάσματα, μαζί με την εξάπλωση της φτώχειας και της πείνας, απομάκρυναν μεγάλο μέρος της συμπάθειας που είχαν εναποθέσει στο μπολσεβικισμό οι εργάτες και οι αγρότες. Οι διαμαρτυρίες των εργατών και των αγροτών κατά των αυταρχικών μέτρων των μπολσεβίκων ήταν συχνές από το 1918 έως το 1921, συμπεριλαμβανομένων αρκετών κυμάτων απεργιών των εργατών.
Το ψήφισμα του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ
Οι απεργίες στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921 ώθησαν τους ναύτες της Κροστάνδης να στείλουν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει την κατάσταση και να δώσει αναφορά. Οι ίδιοι οι ναύτες ήταν δυσαρεστημένοι με τη διοίκηση του Πολεμικού Ναυτικού και είχαν καθαιρέσει τον διοικητή τους τον Ιανουάριο. Η έκθεση της αντιπροσωπείας οδήγησε στην έγκριση του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ:
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα σημερινά σοβιέτ δεν εκφράζουν τη βούληση των εργατών και των αγροτών, να διεξαχθούν άμεσα νέες εκλογές με μυστική ψηφοφορία και η προεκλογική εκστρατεία να διέπεται από την πλήρη ελευθερία της αγκιτάτσιας μεταξύ των εργατών και των αγροτών.
• Καθιέρωση της ελευθερίας του λόγου και του τύπου για τους εργαζόμενους και τους αγρότες, για τους αναρχικούς και τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα.
• Διασφάλιση της ελευθερίας του συνέρχεσθαι για τα εργατικά σωματεία και τις αγροτικές οργανώσεις.
• Σύγκληση μη κομματικής συνδιάσκεψης των εργατών, των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού και των ναυτών της Πετρούπολης, της Κροστάνδης και της επαρχίας της Πετρούπολης, το αργότερο μέχρι τις 10 Μαρτίου 1921.
• Απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατούμενων των σοσιαλιστικών κομμάτων, καθώς και όλων των εργατών, των αγροτών, των στρατιωτών και των ναυτών που φυλακίστηκαν σε σχέση με τα εργατικά και αγροτικά κινήματα.
• Εκλογή επιτροπής για την εξέταση των υποθέσεων όσων κρατούνται σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Κατάργηση όλων των πολιτικών γραφείων, διότι κανένα κόμμα δεν πρέπει να έχει ειδικά προνόμια στη διάδοση των ιδεών του ή να λαμβάνει την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης για τέτοιους σκοπούς. Αντιθέτως, θα πρέπει να δημιουργηθούν εκπαιδευτικές και πολιτιστικές επιτροπές, τοπικά εκλεγμένες και χρηματοδοτούμενες από την κυβέρνηση.
• Άμεση κατάργηση όλων των ένοπλων μπολσεβίκικων μονάδων που καταστέλλουν την κυκλοφορία και κατάσχουν τρόφιμα.
• Εξίσωση των μεριδίων όλων των εργαζομένων, με εξαίρεση εκείνων που απασχολούνται σε εργασίες που είναι επιβλαβείς για την υγεία.
• Κατάργηση των μπολσεβίκικων πολεμικών αποσπασμάτων σε όλα τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού, καθώς και των μπολσεβίκων φρουρών που διατηρούν καθήκοντα σε μύλους και εργοστάσια. Εάν κριθούν απαραίτητοι τέτοιοι φρουροί ή τέτοια στρατιωτικά αποσπάσματα, θα πρέπει να διοριστούν από τα κάτω στον στρατό, ενώ στα εργοστάσια σύμφωνα με την κρίση των εργατών.
• Ελεύθερη δραστηριότητα των αγροτών όσον αφορά τη γη τους, καθώς και το δικαίωμα διατήρησης βοοειδών, υπό την προϋπόθεση ότι οι αγρότες διαχειρίζονται την ιδιοκτησία τους με τα δικά τους μέσα, δηλαδή, χωρίς την εκμίσθωση και την εκμετάλλευση της εργασίας.
• Έκκληση σε όλα τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού και των συντρόφων δόκιμων ναυτών να συμφωνήσουν με το ψήφισμά μας.
• Απαίτηση από τον τύπο να δώσει την πληρέστερη δημοσιότητα στα ψηφίσματά μας.
• Διορισμός Ταξιδιωτικής Επιτροπής Ελέγχου.
• Συναίνεση στην ελεύθερη ατομική παραγωγή μικρής κλίμακας.
Αυτό το ψήφισμα μπορεί να συνοψιστεί ότι περιέχει δύο βασικές απαιτήσεις: την αποκατάσταση της σοβιετικής δημοκρατίας και έναν οικονομικό συμβιβασμό με τους αγρότες.
Επανάσταση και καταστολή
Την 1η Μαρτίου μια μαζική συνέλευση που συγκλήθηκε από το σοβιέτ της Κροστάνδης επικύρωσε το ψήφισμα του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ. Ήταν η αρχή της εξέγερσης της Κροστάνδης. Τις επόμενες μέρες, οι εξεγερμένοι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τη μπολσεβίκικη κυβέρνηση. Επέτρεψαν στον Καλίνιν να επιστρέψει στην Πετρούπολη. Αγνόησαν τη συμβουλή των τσαρικών αξιωματικών (που είχαν διοριστεί από το Ναυτικό ως τεχνικοί σύμβουλοι) για τη λήψη στρατιωτικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων στην ηπειρωτική χώρα. Στον αντίποδα, οι μπολσεβίκοι συνέλαβαν τους εκπροσώπους της Κροστάνδης που έφτασαν σε μέρη της ηπειρωτικής χώρας.
Η κυβέρνηση επιτέθηκε στις 7 Μαρτίου, αλλά αποκρούστηκε, έχοντας χάσει σημαντικές δυνάμεις λόγω αυτομόλησης. Μια πιο σφοδρή επίθεση στις 10 Μαρτίου κατατροπώθηκε και οι μπολσεβίκοι υπέστησαν σοβαρές απώλειες. Η τελική επίθεση, με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, πραγματοποιήθηκε στις 17-18 Μαρτίου και κατάφερε να καταλάβει την Κροστάνδη και να καταστείλει την εξέγερση.
Η παρακαταθήκη
Σήμερα οι αναρχικοί θυμούνται την εκατοστή επέτειο της εξέγερσης της Κροστάνδης για δύο λόγους. Πρώτον, καταδεικνύει ότι δεν είναι αλήθεια πως η μόνη εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό στη Ρωσία ήταν το αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς του λεγόμενου «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης είχαν διατηρήσει ζωντανές τις αρχικές αξίες της Ρωσικής Επανάστασης και τις δυνάμωναν ξανά εναντίον της κομματικής κυβέρνησης των κομισάριων. Απέτυχαν, επειδή ο λαός της Ρωσίας είχε εξαντληθεί, όχι επειδή οι ιδέες τους απορρίφθηκαν.
Δεύτερον, θυμόμαστε την Κροστάνδη, επειδή η πραγματική ιστορία της εξέγερσης είναι πολύ διαφορετική από τις ψευδείς εκδοχές που διαδίδονται από διάφορες λενινιστικές ομάδες και αποδεικνύει πόσο μακριά είχαν παρεκκλίνει οι μπολσεβίκοι από τις αρχές στις οποίες βασίστηκε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης ήθελαν δημοκρατικά σοβιέτ, όχι μια Συντακτική Συνέλευση που θα μπορούσε να εδραιώσει μόνο μια καπιταλιστική κυβέρνηση. Απέρριψαν τη βοήθεια από το εξωτερικό και αντί αυτής στράφηκαν στους εργάτες και τους αγρότες της Ρωσίας. Επιπλέον, παρουσίασαν σταθερά υψηλότερες αξίες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, προσπαθώντας ανά πάσα στιγμή, ακόμη και κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, να αδελφοποιηθούν με τα κυβερνητικά στρατεύματα και να τα κερδίσουν πολιτικά. Μερικοί λενινιστές, όντας απελπισμένοι να υπερασπιστούν την αξιοπιστία της καταγγελίας των μπολσεβίκων για την εξέγερση της εξέγερσης της Κροστάνδης ως αντεπαναστατικής, αναφέρουν τις δηλώσεις των μπολσεβίκων που βρίσκονταν στην Κροστάνδη μετά την καταστολή της εξέγερσης. Θεωρούμε απαραίτητο να επισημάνουμε ότι αυτές οι δηλώσεις υπογράφηκαν από άτομα που κρατούνταν στη φυλακή και απειλούνταν με εκτέλεση. Οι ψευδείς δηλώσεις μπορούν συνήθως να αποσπαστούν για πολύ λιγότερα.
Οι μπολσεβίκοι (τότε αυτοαποκαλούνταν «Κομμουνιστικό» Κόμμα) πραγματοποίησαν το 10ο Συνέδριό τους κατά την περίοδο της εξέγερσης της Κροστάνδης. Οι επικριτές της εξέγερσης συχνά μνημονεύουν τα άρθρα του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ ως απαίτηση ενός απαράδεκτου συμβιβασμού με τους αγρότες, αλλά σπανίως αναφέρουν ότι το 10ο Συνέδριο ενέκρινε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, η οποία ήταν ένας πολύ πιο εκτεταμένος συμβιβασμός. Στην πραγματικότητα, οι απόψεις του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ, οι οποίες ήταν απαράδεκτες για τους μπολσεβίκους, ήταν εκείνες που εξέθεσαν το αίτημα για σοβιετική δημοκρατία. Οι μπολσεβίκοι στάθηκαν απέναντι στην εργατική τάξη και όχι οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης.
Σήμερα, οι αναρχικοί αγωνίζονται διεθνώς για τις νέες επαναστάσεις των εργατικών και λαϊκών μαζών και παλεύουν για την πληρέστερη άμεση δημοκρατία σε αυτές. Εμπνεόμαστε από τους εξεγερμένους της Κροστάνδης και σκοπεύουμε να διασφαλίσουμε ότι δεν έχυσαν το αίμα τους μάταια.
Όλη η εξουσία στα σοβιέτ και όχι στα κόμματα!
Ζήτω η εξουσία των ελεύθερα εκλεγμένων σοβιέτ!
☆ Alternativa Libertaria/Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Μ. Βρετανία
☆Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Τουρκία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Libertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertaere Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
