από Ομοσπονδία | Ιούλ 19, 2021
Διεθνής αναρχική ανακοίνωση: 85 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση. Τα διδάγματα και το δίκαιο του αγώνα της.
Στις 19 Ιουλίου του 1936 η εργατική τάξη πέτυχε μια ιστορική νίκη ενόψει του στρατιωτικού πραξικοπήματος που ξεκινούσε κατά της κυβέρνησης και της Ισπανικής Δημοκρατίας. Το πραξικόπημα προέκυψε από τον κοινό σχεδιασμό του στρατού και της αστικής τάξης, έχαιρε της στήριξης όλων των αντιδραστικών τμημάτων της κοινωνίας (εκκλησία, Καρλιστές, Φαλλαγίτες, συντηρητικοί, γαιοκτήμονες, βιομήχανοι) και χρηματοδοτήθηκε από δεξιούς τραπεζίτες και από τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι.
Απέναντι σε αυτό το καλά οργανωμένο σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης υπήρχαν μόνο μια χούφτα πιστοί στρατιωτικοί και λίγες αμφισβητήσιμες μονάδες δημόσιας τάξης. Ωστόσο, η εργατική τάξη συνειδητοποίησε πλέρια τον ιστορικό της ρόλο και η αντίστασή της ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οι προλεταριακές μάζες κατέλαβαν ολόκληρες πόλεις όπως η Βαρκελώνη, η Μαδρίτη, η Χιχόν, το Σαν Σεμπαστιάν και η Βαλένθια.
Η ήττα αυτού του πραξικοπήματος οδήγησε σε έναν εμφύλιο πόλεμο πλήρους έκτασης, καθώς ο στρατός είχε επικρατήσει σε ορισμένες πόλεις και περιοχές (Ναβάρα, Καστίλλη, Σεβίλλη, Κόρδοβα, Κάντιθ και Γαλικία). Ο στρατός είχε στο πλευρό του τον αποικιακό στρατό της Αφρικής και επικουρούταν από τις φασιστικές δυνάμεις. Η νίκη του Φράνκο κατέστη εφικτή χάρη στη διεθνή βοήθεια. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος διήρκεσε συνολικά 33 μήνες.
Λόγω του πραξικοπήματος το δημοκρατικό κράτος κατέρρευσε. Η ώθηση των λαϊκών δυνάμεων ήταν τέτοια, ώστε η αντίσταση οδήγησε τελικά σε μια κοινωνική επανάσταση. Της επανάστασης αυτής ηγήθηκαν η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT), η Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία (FAI), οι Ελεύθερες Γυναίκες (Mujeres Libres), η Ελευθεριακή Νεολαία (FIJL) και σε μικρότερο βαθμό το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης (POUM). Πρέπει να αναφερθεί, όμως, ότι η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία επηρέασε τις βάσεις όλων των κομμάτων, τα απλά μέλη των οποίων συμμετείχαν ενεργά στην επαναστατική διαδικασία.
Οι δυνάμεις των εργατών συγκρότησαν πολιτοφυλακές με τα όπλα που απαλλοτρίωσαν από τους στρατώνες. Η λαϊκή ώθηση απέρριψε τα στρατιωτικά τάγματα των φασιστών και δημιούργησε έναν ολόκληρο στρατό πολιτοφυλακών που χρηματοδοτούνταν ουσιαστικά από τα συνδικάτα, τις πολιτικές οργανώσεις και τις κοινότητες. Με την πάροδο του χρόνου η κεντρική κυβέρνηση δημιούργησε έναν Λαϊκό Στρατό με την ιδέα να επιτεθεί στον εχθρό με τα ίδια του τα όπλα. Ωστόσο, αυτός ο στρατός στόχευε να συντρίψει το επαναστατικό φρόνημα των πολιτοφυλακών, δηλαδή του πραγματικού ένοπλου λαού.
Η επανάσταση ξεκίνησε με την κολεκτιβοποίηση των επιχειρήσεων και της γης των ιδιοκτητών που έφυγαν στο εξωτερικό. Η εργατική τάξη κατέλαβε τα μέσα παραγωγής και τα έθεσε σε κίνηση χάρη στα συνδικάτα. Για αυτόν τον λόγο, μέσα σε λίγες εβδομάδες έγιναν πολλές απαλλοτριώσεις που οδήγησαν στην κολεκτιβοποίηση εργοστασίων και γαιών. Χάρη σε αυτήν την επανάσταση μια πολεμική βιομηχανία δημιουργήθηκε από το πουθενά. Αργότερα αυτά τα εγχειρήματα εργατικής αυτοδιαχείρισης ομαδοποιήθηκαν σε μια προσπάθεια κοινωνικοποίησης της οικονομίας, η οποία, όμως, δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί λόγω της κυβερνητικής αντίδρασης και της εμφάνισης αντεπαναστατικών δυνάμεων που την εμπόδισαν (ειδικά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας / PCE). Εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στην επαναστατική διαδικασία.
Παραδείγματα της λαϊκής οικοδόμησης της κοινωνικής επανάστασης είναι τα εξής: η αγροτική κολεκτιβοποίηση, μέσω της συλλογικής ανάκτησης ιδιοκτησίας και της κοινοτικής διαχείρισης της γης· οι κολεκτίβες βιομηχανιών και υπηρεσιών που βασίστηκαν στην αυτοδιαχείριση και στον εργατικό σχεδιασμό μέσω των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών• η σχεδόν καθολική επιμόρφωση όλων των παιδιών και των νέων και η εφαρμογή μιας παιδαγωγικής που βασίστηκε στις αρχές του αναρχικού παιδαγωγού Φρανσίσκο Φερρέρ, της ορθολογικής και ελευθεριακής παιδείας• η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης (στέγαση, υγεία, βασικές υπηρεσίες) του πληθυσμού• η διακήρυξη και η διάδοση κανόνων που καθιέρωσαν τη συνεκπαίδευση στα σχολεία, την ελεύθερη άμβλωση, τις ελεύθερες ενώσεις κ.λπ.
Ο ιβηρικός αναρχισμός και ο αναρχοσυνδικαλισμός κατόρθωσαν να εφαρμόσουν για μήνες αυτές τις ιδέες και τις προτάσεις που επεξεργάστηκαν και για τις οποίες αγωνίστηκαν, οργανώθηκαν και υπέστησαν σκληρή καταστολή για πολλές δεκαετίες. Αυτό ακριβώς το παράδειγμα συνεπάγεται η δημιουργία της λαϊκής δύναμης.
Θέλουμε, επίσης, να θυμόμαστε ότι στις 19 Ιουλίου 2012 η Ροζάβα ανακήρυξε την αυτονομία της από το συριακό κράτος. Η κουρδική αυτονομία είναι επίσης μια επαναστατική διαδικασία, μια φλεγόμενη δάδα στη Μέση Ανατολή. Επί 6 χρόνια αγωνίστηκαν ακατάληπτα ενάντια στους ισλαμιστές της Αλ Νούσρα, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και το τουρκικό κράτος. Η επανάσταση στη Ροζάβα κατάφερε, παράλληλα με την ένοπλη αντίσταση, να εδραιώσει έναν ελεύθερο χώρο στην καρδιά μιας περιοχής που μαστίζεται από καταπιεστικά και αυταρχικά καθεστώτα. Η αλληλεγγύη μας στην κοινωνική επανάσταση στη Ροζάβα είναι, λοιπόν, αμέριστη.
Η 19η Ιουλίου αντιπροσωπεύει τη νίκη ενός λαού ενάντια σε μια στρατιωτικοποιημένη και καλά προετοιμασμένη αντίδραση. Μας υπενθυμίζει ότι η νίκη είναι δυνατή, ότι η «ουτοπία» μπορεί να εφαρμοστεί. Εκτιμά τη δύναμή μας, όταν οργανωνόμαστε, για να νικήσουμε. Αντιπροσωπεύει, επίσης, τη διαρκή απειλή της ιμπεριαλιστικής και αντιδραστικής παρέμβασης από τις παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες δεν πρόκειται να διστάσουν να συντρίψουν οποιαδήποτε επαναστατική μετασχηματιστική διαδικασία. Για αυτό, είναι απαραίτητη η διεθνιστική αλληλεγγύη και η επέκταση αυτών των επαναστατικών διαδικασιών σε άλλα μέρη.
Μερικά διδάγματα από την Ισπανική Επανάσταση
Αρχικά, θα πρέπει να επισημάνουμε την ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο οι λαϊκές μάζες αλλά και να τονίσουμε τη σημασία διαδικασιών που προηγήθηκαν, προκειμένου να καταστεί δυνατή η οικοδόμηση αυτής της πρωταγωνιστικής κίνησης των μαζών. Η πρωταγωνιστική κίνηση των μαζών είναι η οικοδόμηση της λαϊκής δύναμης. Είναι εκείνη η κοινωνική συνθήκη όπου οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι παίρνουν στα χέρια τη διαχείριση όλων των κοινωνικών προβλημάτων και ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένων του αγώνα για την αποτροπή του πραξικοπήματος του Φράνκο, και αναλαμβάνουν συλλογικά την επίλυσή τους.
Στη Βαρκελώνη, άρα και στην Καταλονία, οι άνθρωποι κέρδισαν τους δρόμους, κατέλαβαν τους στρατώνες και νίκησαν την αντίδραση, με οργανωμένο και προγραμματισμένο τρόπο, εφαρμόζοντας ένα υψηλό και σύνθετο επίπεδο άμεσης δράσης με τις επιτροπές άμυνας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT), κατατροπώνοντας το αντιδραστικό φασιστικό πραξικόπημα. Η συσσωρευμένη εμπειρία από τις οδομαχίες και τις ομάδες κρούσης εκφράστηκε σε όλο της το μεγαλείο στις 19 Ιουλίου. Η Βαρκελώνη και η Καταλονία ήταν στα χέρια της καταλανικής εργατικής τάξης και των αγροτών.
Στη Βαρκελώνη και στην Καταλονία εγκαινιάστηκε ένα είδος δυαδικής εξουσίας. Από τη μία ήταν η καταλανική κυβέρνηση (Generalidad) ως κρατική εξουσία. Από την άλλη η Επιτροπή Αντιφασιστικών Πολιτοφυλακών και οι κολεκτίβες, οι οποίες κατάφεραν να κολεκτιβοποιήσουν πρακτικά ολόκληρη την οικονομία, όπως είχε αποφασιστεί στο συνέδριο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT) στη Σαραγόσα. Έχοντας στο χέρι τους την κοινωνική δύναμη και τη νίκη, η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT) και οι ομάδες δράσης της Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI) επέτρεψαν τη διατήρηση κρατικών φορέων, οι οποίοι αργότερα θα στρέφονταν ενάντια στην επανάσταση, και έθεσαν όλες τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις σε ισότιμη θέση στο Συμβούλιο Αντιφασιστικών Πολιτοφυλακών . Δεν υπήρχε καμία επιθυμία να επιβληθεί η αναρχική δικτατορία, αλλά από την άλλη πλευρά, η πόρτα άνοιξε για τους ελιγμούς του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (PCE) και την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης μέσω αυτού.
Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να κάνουμε δυο επισημάνσεις. Πρώτον, μέσα σε αυτή τη συνθήκη ενισχύθηκαν οι δυνάμεις που δεν τάσσονταν υπέρ μιας επαναστατικής διαδικασίας, αλλά υπέρ της διατήρησης της Δημοκρατίας ως μορφής διακυβέρνησης. Δεύτερον, η νίκη έδωσε ένα μεγαλύτερο περιθώριο, για να προχωρήσει ο σχηματισμός των λαϊκών οργανώσεων που θα αντικαθιστούσαν εντελώς το κράτος και θα επέτρεπαν τη δοκιμή νέων μορφών αυτοδιαχείρισης και φεντεραλισμού σε προηγμένο βαθμό.
Προς επίρρωση της πρώτης πτυχής μπορούμε να επισημάνουμε τις ένοπλες αντιπαραθέσεις στο τηλεφωνικό κέντρο της Βαρκελώνης το 1937 με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (PCE) και τις συνεχείς εκτελέσεις αριστερών μαχητών που δεν ήταν μέλη του συγκεκριμένου κόμματός. Και ως προς τη δεύτερη πτυχή, η Καταλονία ήταν το τελευταίο προπύργιο που έπεσε στα χέρια του φρανκισμού. Συνεπώς, το σύνθημα «πόλεμος και επανάσταση ταυτόχρονα» που προπαγάνδιζαν οι αναρχικοί ήταν σωστό.
Και εδώ έρχεται το κεντρικό ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο ισπανικός αναρχισμός στα μέσα της επανάστασης: ένταξη στην κυβέρνηση της Δημοκρατίας. Μπορεί κανείς να εξετάσει τη σοφία ή όχι αυτής της απόφασης, η οποία παραβιάζει τις αρχές της ιδεολογίας μας, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι αναρχικοί λειτουργούσαν υπό αντίξοες συνθήκες από πολλές απόψεις (έλλειψη οπλισμού, έλλειψη διεθνούς υποστήριξης) και εν μέσω μιας εντελώς άνευ προηγουμένου κατάστασης, όπου η δύναμη των αναρχικών οργανώσεων διέφερε σε διαφορετικές περιοχές της ισπανικής επικράτειας.
Το κύριο μειονέκτημα του ισπανικού αναρχισμού σε αυτόν τον τομέα ήταν η έλλειψη μιας πολιτικής οργάνωσης που να είχε τη δική της στρατηγική και τις δικές της προτάσεις για μια τέτοια άνευ προηγουμένου και δύσκολη κατάσταση και η οποία δε συνδέθηκε με τις στρατηγικές άλλων πολιτικών δυνάμεων. Αναμφίβολα πολλά έπρεπε να συμφωνηθούν, αλλά είναι πάντα προτιμότερο να κάνουμε κάτι σύμφωνα με τη δική μας προσέγγιση και με τις δικές μας δυνάμεις.
Το γεγονός ότι ο αναρχισμός δεν ήταν επαρκώς πολιτικά οργανωμένος στην Ισπανία είχε αντίκτυπο ακόμη και στον τομέα του πολέμου και της άμεσης δράσης, καθώς άλλες μορφές οργάνωσης των πολιτοφυλακών και πιο περίπλοκα επίπεδα θα μπορούσαν να διερευνηθούν σε αυτό το επίπεδο (στην πραγματικότητα υπήρχαν αρκετές προτάσεις υπό αυτήν την έννοια), χωρίς να προκύψει μια κρατικού τύπου διολίσθηση στον μιλιταρισμό, η οποία εν τέλει παρέδωσε τις πολιτοφυλακές στον έλεγχο του κράτους (και σε όποιον έλεγχε την κυβέρνηση, με το αυξανόμενο βάρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας / PCE) και στη Σοβιετική Ένωση στην πραγματικότητα.
Είναι πολύ μακριά από τις βλέψεις μας να πούμε τι έπρεπε να γίνει. Τότε οι άνδρες και οι γυναίκες του λαού, οι αδελφοί και οι αδελφές μας στις ιδέες, πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους, αντιμετωπίζοντας το φασισμό με τεράστιο θάρρος. Η επαναστατική διαδικασία ήταν το προϊόν της συσσώρευσης αγώνων του ισπανικού λαού πριν από το 1936, η οποία περιελάμβανε απελάσεις και φυλακίσεις, αλλά και την ατμόσφαιρα συζήτησης και δράσης που περιέβαλε την εργατική τάξη και τα διαφορετικά επίπεδα άμεσης δράσης που αναπτύχθηκαν σε καθημερινά βάση. Ομάδες όπως οι “Los Solidarios” βρίσκονταν στη Λατινική Αμερική, χρηματοδοτώντας με απαλλοτριώσεις αυτήν τη διαδικασία που κυοφορούταν επί χρόνια. Σε αυτήν τη διαδικασία η ύπαρξη μιας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης θα παρείχε έναν σαφή προσανατολισμό σε όλα τα επίπεδα του αγώνα και θα επέτρεπε οι συζητήσεις εντός του αναρχικού κινήματος να εξελίσσονταν με διαφορετικό τρόπο. Και εκτός αυτού, ο αναρχισμός δεν ήταν η μόνη υπάρχουσα δύναμη. Άλλες δυνάμεις βρισκόντουσαν, επίσης, στο παιχνίδι και είχαν τα δικά τους πολιτικά σχέδια και τους συμμάχους τους.
Για εμάς η πολιτική οργάνωση είναι καθοριστική, ειδικά σε μια διαδικασία αλλαγής. Η οργάνωσή μας δεν είναι πρωτοπορία, δεν προχωρά μπροστά από τους καταπιεσμένους, για να τους καθοδηγεί. Αντιθέτως, είναι ένας μικρός κινητήρας που ωθεί τις λαϊκές οργανώσεις, βοηθά και ωθεί τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, για να γίνουν οι κτίστες του πεπρωμένου τους και πορεύεται μαζί με τους, με τα προβλήματα και τους περιορισμούς τους, αλλά και με μαζί με τη δημιουργική δυνατότητα αυτών των ανθρώπων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πολιτικά οργανωμένοι αναρχικοί μιλούμε για μια άνευ προηγουμένου σύλληψη της εξουσίας. Αντιλαμβανόμαστε την εξουσία ως την ικανότητα του λαού για δράση και γι’ αυτό μιλάμε για Λαϊκή Εξουσία ή άλλες έννοιες που εκφράζουν την ίδια ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να οικοδομήσουν την επαναστατική διαδικασία και την ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία που επιθυμούμε. Αυτή η έννοια δεν έχει καμία σχέση με την κρατική εξουσία. Αντίθετα, αναφέρεται στη δυνατότητα των από τα κάτω να καταστρέψουν το κράτος και να αντικαταστήσουν την καπιταλιστική κοινωνία με μία καινούρια κοινωνική τάξη πραγμάτων.
Η πολιτική οργάνωση, η λαϊκή εξουσία και η πεποίθηση ότι μια ελευθεριακή κοινωνία δεν πρόκειται να δημιουργηθεί εν μία νυκτί μετά την επανάσταση, αλλά έπειτα από μια διαδικασία μετάβασης όπου διάφορες δυνάμεις θα συνεχίσουν να πιέζουν για το δικό τους εγχείρημα και όπου οι αναρχικοί πρέπει να έχουν την ικανότητα και τη δύναμη να ενοποιήσουν τις προτάσεις τους, κρίνουμε πως είναι βασικά στοιχεία μιας επαναστατικής διαδικασίας με σαφή αναρχικό και αντιεξουσιαστικό προσανατολισμό.
Πιστεύουμε, με κάθε σεμνότητα, ότι αυτά μπορεί να είναι μερικά από τα συμπεράσματα που έχει διδάξει στους οργανωμένους αναρχικούς η Ισπανική Επανάσταση. Με την Ισπανική Επανάσταση υλοποιήθηκε η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, έστω μερικώς, που διήρκεσε μέχρι το 1939. Πρόκειται για τους ανθρώπους που συνήθισαν να ζουν σε συνθήκες κοινωνικοποιημένης οικονομικής ζωής και αυτοδιαχείρισης, καταργώντας μέχρι και το χρήμα, ενώ παράλληλα κρατούσαν το πολεμικό μέτωπο.
Πρέπει να τονίσουμε ότι πολλοί από τους επιζώντες συντρόφους που κατέφυγαν στη Γαλλία και ήταν κλειδωμένοι σε πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα κατά της ναζιστικής κατοχής στη γαλλική επικράτεια, ενώ οι Ισπανοί αναρχικοί μαχητές ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στο απελευθερωμένο Παρίσι.
Η κληρονομιά της Ισπανικής Επανάστασης δεν είναι ένα νεκρό παρελθόν, είναι μέρος της ιστορίας και του αγώνα των από τα κάτω, των διαδικασιών χειραφέτησης στις οποίες πρωταγωνίστησε η τάξη μας και των επιθυμιών για ένα διαφορετικό αύριο που αμφισβητείται μέχρι σήμερα. Στην Ισπανία μερικά από όλα αυτά υλοποιήθηκαν. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη εμπειρία την οποία οι καταπιεσμένοι όλου του κόσμου πρέπει να μελετήσουν και να διδαχθούν από αυτήν, να βγάλουν συμπεράσματα, να δουν τους περιορισμούς που υπήρχαν και να λάβουν υπόψη τη δημιουργική δυνατότητα των ανθρώπων σε επαναστατικές συνθήκες.
Καλούμε τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους από κάθε γωνιά της γης να συνεχίσουμε αυτήν την κληρονομιά, αυτό το έργο και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία και τα διδάγματα αυτής της λαμπρής επαναστατικής διαδικασίας στους καθημερινούς μας κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Ζήτω τα 85 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση!
Η νίκη θα έρθει από τα κάτω!
Ζήτω η κοινωνική επανάσταση!
Είμαστε στο πλευρό όσων αγωνίζονται!
Embat, organitzacio libertaria de Catalunya – Καταλονία
Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
Libertäre Aktion – Ελβετία
Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
ZACF (Zabalaza Anarchist Communist Front) – Νότια Αφρική
Organización Anarquista de Córdoba – Αργεντινή
AWSM (Aotearoa Workers Solidarity Movement) – Νέα Ζηλανδία
Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
Coordenacao Anarquista Brasilera (CAB) – Βραζιλία
Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
Federación Anarquista Santiago (FAS) – Χιλή
Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
από Ομοσπονδία | Ιούν 29, 2021
Η ελευθερία και η ισότητα δεν τίθενται προς διαπραγμάτευση!
Στις 28 Ιουνίου του 1969 αστυνομικοί έφτασαν στο Stonewall Inn στη Νέα Υόρκη. Αυτό το μπαρ είναι γνωστό στις γκέι, λεσβιακές, μπάι και τρανς κοινότητες, επειδή αποτελεί έναν ανοικτό χώρο υποδοχής των κοινωνικά περιθωριοποιημένων. Ως συνήθως, η αστυνομία χάλασε το πάρτι. Αλλά η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους γκέι, τρανς και ντραγκ περφόρμερς συγκρούστηκαν με τους μπάτσους όλη τη νύχτα. Εκείνη τη μέρα και για πέντε συνεχείς νύχτες μια ολόκληρη κοινότητα στάθηκε απέναντι στην αδικία και την αστυνομική βαρβαρότητα.Οι διαδηλώσεις υπερηφάνειας (pride) της lgbtqia+ κοινότητας πραγματοποιούνται ετησίως κάθε Ιούνιο σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, τιμώντας την εξέγερση του Stonewall. Αυτές οι διαδηλώσεις προασπίζουν τα δικαιώματα όλων εκείνων που δε χωρούν στα στενά πλαίσια της έμφυλης κανονικότητας, τα οποία οι κυρίαρχοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν ως καθολικό κανόνα.Δυστυχώς, φέτος είναι η 5η επέτειος από την επίθεση στο Ορλάντο, τους μαζικούς ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς και ρατσιστικούς πυροβολισμούς που στέρησαν τη ζωή 49 ανθρώπων και τραυμάτισαν άλλους 59. Ο αγώνας αυτός δεν έχει τελειώσει, διότι η βία κατά των κουίρ ανθρώπων αυξάνεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Η καταπολέμηση της κουιροφοβίας συνάδει με την καταπολέμηση της ρατσιστικής βίας. Είναι μια αναγκαιότητα!
Η ομοφοβία αποτελεί προθάλαμο για τον φασισμό. Στις καλύτερες περιπτώσεις οι κυρίαρχοι απλώς υποκρίνονται πως αποτρέπουν αυτήν τη βία. Σε άλλες χώρες, όμως, όπως είναι η Ρωσία, η Ουγγαρία κ.α., ενισχύουν ενεργά τη έννομη καταστολή των κουίρ ανθρώπων. Στην Τουρκία ο φασίστας Ερντογάν απαγόρευσε κάθε είδους δραστηριοποίηση του lgbtqia+ κινήματος. Ένα μικρό πικνίκ κατέληξε σε άγρια αστυνομική καταστολή. Σε άλλες χώρες ακροδεξιοί και χούλιγκαν κάνουν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κράτους. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, περίπου 80 φασίστες επιτέθηκαν σε πορεία της lgbtqia+ κοινότητας στη Λυών, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο έχοντας ως κεντρικές αιχμές της τη λεσβιακή υπερηφάνεια και το δικαίωμα πρόσβασης στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγική τεχνολογία. Εν τω μεταξύ στη Βραζιλία ο Μπολσονάρο και οι οπαδοί του επιτίθενται σθεναρά στους κουίρ ανθρώπους, υποδαυλίζοντας επιθέσεις εναντίον τους από ανθρώπους των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και από ομάδες μίσους. Το κράτος που δολοφονεί τους περισσότερους τρανς ανθρώπους στον κόσμο έχει αυτήν τη στιγμή έναν πρόεδρο που αγκαλιάζει ανοιχτά την ομοφοβική και τρανσφοβική βία. Τον Ιούνιο μια 40χρονη τρανς γυναίκα κάηκε ζωντανή στο Ρεσίφε της πολιτείας Περναμπούκο. Πρόκειται για μία φρίκη που ζούμε καθημερινά. Αυτές οι επιθέσεις είναι απότοκα της ομοφοβικής ιδεολογίας που αποτελεί το σκαλοπάτι για τον εθνικισμό και τον φασισμό.
Οι φτωχοί κουιρ άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο. Παρόλο που η ομοφοβία, η τρανσφοβία και τα εγκλήματα μίσους επηρεάζουν ολόκληρη την lgbtqia+ κοινότητα, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι το πιο υποτιμημένο τμήμα της κοινωνικής βάσης. Υπό αυτήν την έννοια, μπορούμε να επισημάνουμε ότι οι διακρίσεις και ο συνεχής αποκλεισμός βάσει φύλου εξακολουθούν να δημιουργούν πολλές δυσκολίες στην πρόσβαση στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Επίσης, η βαρβαρότητα της σεξιστικής βίας έχει αντίκτυπο σε μεγάλο αριθμό δολοφονιών τρανς ανθρώπων και στη βία που επικεντρώνεται στην κουιρ κοινότητα. Εξετάζοντας προσεκτικά τα στατιστικά στοιχεία, ειδικά στη Λατινική Αμερική, τα περισσότερα θύματα εγκλημάτων μίσους ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα, που εκτίθενται περισσότερο στην πορνεία, την κατάχρηση ναρκωτικών, τις αστυνομικές διώξεις, την αδήλωτη εργασία κλπ. Επίσης, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι ρατσιστικές διακρίσεις διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Κουιρ άνθρωποι από τις κοινότητες των Μαύρων, των Αυτοχθόνων και των Έγχρωμων υφίστανται ακόμα μεγαλύτερη καταπίεση σε καθημερινή βάση. Πολύ συχνά αναγκάζονται να ζουν στην εξορία ή να κρύβονται.
Ο αγώνας ενάντια στην κουιροφοβία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα. Προφανώς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των κουιρ ανθρώπων, όπως και όλων των ανθρώπων, να μετακινούνται και να εγκαθίστανται όπου εκείνοι επιθυμούν. Ωστόσο, ως Διεθνής Αναρχικός Συντονισμός, δηλώνουμε, επίσης, ότι η αποτελεσματική καταπολέμηση της κουιροφοβίας δεν αφορά μόνο τα όμορφα προοδευτικά λογύδρια. Πρόκειται για έναν μακρύ και καθημερινό αγώνα για ίσα δικαιώματα και ενάντια σε κάθε ομοφοβική και τρανσφοβική πράξη, σχόλιο και συμπεριφορά. Οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενάντια στη συστημική καταπίεση των κουίρ ανθρώπων που εκδηλώνεται στο σύστημα υγείας, στην εκπαίδευση και σε έναν σωρό άλλους τομείς. Γενικότερα, πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, προκειμένου να αναπτύξουμε μια πραγματική αλληλεγγύη των από τα κάτω ενάντια στους καταπιεστές μας.
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Devrimci Anarşist Federasyon – Τουρκία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organisation Socialiste Libertaire – Ελβετία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Roja y Negra – Organización Política Anarquista – Αργεντινή
☆ Tekoşina Anarşist – Ροζάβα
☆ Union Communiste Libertaire – Γαλλία & Βέλγιο
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
από Ομοσπονδία | Ιούν 25, 2021
Το 2015 η τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ Ηρακλής (της γαλλο-ελβετικής πολυεθνικής Lafarge-Holcim) έλαβε την άδεια, για να προχωρήσει στην καύση 200.000 τόνων σκουπιδιών (RDF) ετησίως, αλλά και ιατρικών αποβλήτων. Η καύση των απορριμμάτων που περιέχουν RDF και SDF εκλύει στον αέρα ουσίες των οποίων η εισπνοή μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνο ή γενετικές μεταλλάξεις. Η ΑΓΕΤ είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση που χαίρει πολιτικής και οικονομικής στήριξης από τους επίσημους εγχώριους και διεθνείς θεσμούς. Το περιφερειακό συμβούλιο Θεσσαλίας και το Υπουργείο Περιβάλλοντος έδωσαν το πράσινο φως για την επιχείρηση και ο δήμαρχος Βόλου-αρχιμαφιόζος Αχιλλέας Μπέος έχει αναλάβει τον ρόλο της κατάπνιξης και της συκοφάντησης των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στην καύση απορριμμάτων.
Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας και η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» αποτελούν βασικό στρατηγικό άξονα επιχειρηματικής δραστηριότητας και κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Στην ίδια κατεύθυνση η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέχει απλόχερα κονδύλια για τέτοιου είδους επενδύσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε, συγχαίρει και την ΑΓΕΤ για το «έργο» της… Μπροστά στο κέρδος οι καπιταλιστές δε λογαριάζουν ούτε την καταστροφή του οικοσυστήματος ούτε την υγεία και τις ζωές των ανθρώπων. Επικουρούνται, μάλιστα, από νόμους που διευκολύνουν τις επενδύσεις τους, όπως είναι ο αντι-περιβαλλοντικός νόμος που ψηφίστηκε πέρσι τον Μάρτιο, μέσω του οποίου επιταχύνονται πλέον οι εγκρίσεις των έργων που αφορούν την «πράσινη ανάπτυξη» και ουσιαστικά καταργούνται οι περιβαλλοντικοί έλεγχοι.
Η κοινωνία του Βόλου, όμως, αντιστέκεται, αξιώνοντας μια αξιοπρεπή ζωή, ενάντια στη ρυπογόνο και επιβλαβή καύση σκουπιδιών. Το ίδιο πράττουν και οι κάτοικοι στις Σταγιάτες Πηλίου, που αγωνίζονται για την υπεράσπιση της Κρύας Βρύσης, της δημόσιας και κοινοτικής πηγής υδροδότησης του χωριού, η οποία έχει τεθεί στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Αυτόν τον αγώνα των κατοίκων της Μαγνησίας επιχειρούν να αναστείλουν επίμονα και συντονισμένα το κράτος και το παρακράτος. Όμως, η αλληλεγγύη, ο μαζικός και μαχητικός χαρακτήρας του αγώνα τους θα νικήσουν!
Η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και ο ακηδεμόνευτος αγώνας των από τα κάτω είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να κατοχυρώσει νίκες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο που επιβουλεύονται και υποτιμούν καθημερινά τις ζωές μας. Οι κυρίαρχοι φοβούνται τη συνειδητοποίηση της συλλογικής μας δύναμης και των δυνατοτήτων που γεννά η συσπείρωσή μας, για αυτό θέλουν να μας τρομοκρατήσουν με κάθε μέσο. Όσο, όμως, εμείς καταφέρνουμε να βαδίζουμε μπροστά συσπειρωμένα, οργανωμένα και μαχητικά, τόσο αυτοί θα υποχωρούν.
Καλούμε σε στήριξη της πανελλαδικής κινητοποίησης ενάντια στην καύση σκουπιδιών και στηρίζουμε το μπλοκ του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Βόλου. Ενδυναμώνουμε τις κοινοτικές αντιστάσεις και τον αγώνα των κατοίκων της Μαγνησίας. Τιμούμε τη μνήμη του κοινωνικού αγωνιστή Βασίλη Μάγγου, ο οποίος βασανίστηκε από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ μετά το πέρας της περσινής διαδήλωσης και κατέληξε λίγες μέρες αργότερα.
ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ:
ΣΑΒΒΑΤΟ 26/6, 18:30 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΒΟΛΟΥ
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Ιούν 9, 2021
Ταξική αντίσταση ενάντια στον νέο εργασιακό μεσαίωνα
Η πανδημία του Covid-19 λειτούργησε ως επιταχυντής της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, προλεταριοποίησε σημαντική μερίδα των μεσαίων στρωμάτων και αύξησε τη συσσώρευση πλούτου για το μεγάλο κεφάλαιο. Το χτύπημα που ετοιμάζει τώρα η κυβέρνηση στην εργατική τάξη δεν έχει προηγούμενο. Θα μας βρουν, όμως, πεισματικά απέναντί τους, γιατί η ταξική πάλη δεν αναστέλλεται. Δε θα επιτρέψουμε να αρθούν κατακτήσεις για τις οποίες μόχθησαν και έδωσαν τη ζωή τους άνθρωποι της τάξης μας.
Μέσα σ’ όλο αυτό το διάστημα τo κράτος απέδειξε για ακόμα μια φορά πως μεριμνά για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, η βαθμιαία ιδιωτικοποίηση της υγείας, η κερδοσκοπία και ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών κόστισαν τις ζωές πολλών φτωχών ανθρώπων που αποκλείονται καθημερινά λόγω της ταξικής τους θέσης από παροχές που θα όφειλαν να είναι δημόσιες, δωρεάν και ελεύθερες στην πρόσβαση για τη διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής για όλους. Η κυβέρνηση της ΝΔ έθεσε ως προτεραιότητα της πολιτικής της τη διάσωση και την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, κάνοντας τα θελήματα των ιδιοκτητών μεγάλων κλινικών και των αφεντικών της τουριστικής βιομηχανίας. Μπούκωσε στο χρήμα τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για να προπαγανδίζουν ασταμάτητα το αφήγημα της ατομικής ευθύνης και να γλείφουν την κυβέρνηση και τα στελέχη της, προκειμένου να συσκοτίσουν τις εγκληματικές ευθύνες της βαθύτατα ταξικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, να χειραγωγήσουν και να ενοχοποιήσουν την κοινωνία. Επιπλέον, δαπάνησε μεγάλο τμήμα του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού σε εξοπλιστικές δαπάνες που βαθαίνουν περαιτέρω την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στις πολεμικές προετοιμασίες, ενώ στο εσωτερικό δρομολογήθηκαν κατά προτεραιότητα προσλήψεις αστυνομικών και ΕΠΟΠ, αναβάθμιση και επέκταση του εξοπλισμού της αστυνομίας. Θέτοντας την κοινωνία στον πάγο με τα ασυνάρτητα από υγειονομική σκοπιά lockdown, την ώρα που ο κόσμος καθημερινά συνωστίζεται, ελλείψει υποδομών και μέτρων ασφαλείας, στους χώρους εργασίας και στα ΜΜΜ, η κυβέρνηση έδωσε το ελεύθερο στους μπάτσους να κάνουν ό,τι γουστάρουν, με αποτέλεσμα τη ραγδαία όξυνση της αστυνομικής καταστολής και τη διαμόρφωση ενός κλίματος κρατικής τρομοκρατίας στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ισχυρού αστυνομικού κράτους.
Η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία μέσω της πλήρους απονέκρωσης της κοινωνικής ζωής και της περιστολής των αντίστοιχων ελευθεριών, να προχωρήσει στην ψήφιση αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων, θεωρώντας πως δε θα συναντήσει αντίσταση. Είχε το θράσος να εκμεταλλευτεί καιροσκοπικά την πανδημία και εν τέλει να λασπολογεί εις βάρος όσων αντιστέκονταν στην υποτίμηση της υγείας, της εργασίας, των ζωών μας. Συνάντησε, όμως, μαζική κοινωνική αντίσταση στο εκπαιδευτικό μέτωπο, στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και στις διαδηλώσεις στις γειτονιές και τις πλατείες, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί εν πολλοίς, επικεντρώνοντας την προσοχή της στο επικείμενο κερδοφόρο και χωρίς κάποιον σοβαρό υγειονομικό σχεδιασμό άνοιγμα του τουρισμού και στις πιθανές προσεχείς πρόωρες εκλογές.
Επόμενο βήμα της επίθεσης που σχεδιάζει η κυβέρνηση ενάντια στην κοινωνική βάση είναι η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, δια της οποίας αποσκοπεί να μας γυρίσει έναν αιώνα πίσω σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων. Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο έρχεται να θέσει τέλος στην 8ωρη εργασία, την οποία κατέκτησε η εργατική τάξη με αιματηρούς και μακρόχρονους αγώνες. Πλέον, οι επιχειρήσεις θα έχουν τη δυνατότητα, όταν κρίνουν ότι υπάρχουν αυξημένες ανάγκες, να απασχολούν τους εργαζόμενούς τους ακόμα και 10ωρα έχοντας την αντίστοιχη νομική κάλυψη του κράτους. Οι έξτρα ώρες εργασίας υποτίθεται ότι θα επιστρέφονται στους εργαζόμενους εν είδει άδειας ή με μείωση ωρών εργασίας άλλες μέρες, κάτι που δεν μπορούν να το εγγυηθούν φυσικά η εργοδοτική αυθαιρεσία, οι απολύσεις, αλλά και το γεγονός ότι πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν μεροκάματο. Πλέον, προβλέπεται η εργάσιμη εβδομάδα των 30-50 ωρών με τον συνδυασμό 6ωρης και 12ωρης εργασίας. Οι νόμιμες υπερωρίες αυξάνονται από τις 120 στις 150 ώρες και η εκάστοτε επιχείρηση θα έχει τη δυνατότητα να διευθετεί τον χρόνο εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες της, ξεζουμίζοντας έτσι τους εργαζόμενους, που θα αποστερούνται τις προσαυξήσεις λόγω υπερωριών. Η εργασία τις Κυριακές προβλέπεται να επεκταθεί και σε νέους κλάδους πέραν του εμπορίου (βλ. μεταφορικές, πληροφορική, logistics, data center, τηλεφωνικά κέντρα, ψηφιοποίηση έγχαρτου αρχείου, παραγωγή έτοιμου σκυροδέματος). Κατόπιν άδειας ΣΕΠΕ θα επιτρέπεται η κυριακάτικη εργασία και σε ορισμένους ακόμα κλάδους (βλ. εξεταστικά κέντρα, εξυπηρέτηση εξωσχολικών δράσεων ιδιωτικών σχολείων, συντήρηση σχολικών κτηρίων, προσαρμογή και αναβάθμιση πληροφοριακών συστημάτων). Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας θα γίνουν πλέον καθεστώς, επιχειρώντας να αφήσουν μόνους και ξεκρέμαστους τους εργαζόμενους μπροστά στην πίεση των αφεντικών. Ο ταξικός συνδικαλισμός στοχοποιείται, οι συνδικαλιστές φακελώνονται, ορίζεται ηλεκτρονική ψηφοφορία για την προκήρυξη απεργιών, όπου προβλέπεται η λειτουργία προσωπικού ασφαλείας σε ποσοστό 40%, το δικαίωμα του εργοδότη για λοκ-αουτ και η απαγόρευση κατάληψης ή αποκλεισμού του εργασιακού χώρου. Τέλος, εδραιώνεται η τηλεργασία και η εργασία μέσω πλατφορμών, που συνεπάγονται την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει αυτόν τον νέο εργασιακό μεσαίωνα ως εκσυγχρονισμό του απαρχαιωμένου εργατικού δικαίου της Ελλάδας και ως αναγκαία συμπόρευση των εγχώριων εργασιακών σχέσεων με τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Αυτά τα παραμύθια προσπαθεί να μας πουλήσει με κυνικό τρόπο, για να αποσπάσει τη διαταξική συναίνεση και την κοινωνική ειρήνη. Γι’ αυτό πρέπει να δοθούν άμεσα ηχηρές απαντήσεις από την εργατική τάξη, τα σωματεία και τις πρωτοβουλίες της. Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, η στήριξη των προσεχών απεργιακών κινητοποιήσεων στις 10/6 με μαζικούς και δυναμικούς όρους.
Η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων. Να ενδυναμώσουμε, λοιπόν, τον ακηδεμόνευτο ταξικό συνδικαλισμό και να τον καταστήσουμε όχημα για την αναγκαία συσπείρωση και αντεπίθεση των εργαζομένων.
Να οργανώσουμε την πάλη μας για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, αμοιβές και παροχές που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Να μην επιτρέψουμε να βάλει το κράτος την ταφόπλακα στις κατακτήσεις μας και στα μέσα του αγώνα μας. Η συνειδητοποίηση των ταξικών μας συμφερόντων, του ταξικού μας εχθρού και η μεταξύ μας αλληλεγγύη να γίνουν οι κινητήριες δυνάμεις που θα σημάνουν την ανασυγκρότηση των ταξικών αντιστάσεων και τη μετωπική μας σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. Μόνο με τις ίδιες μας τις δυνάμεις μπορούμε να αποτρέψουμε τη βάρβαρη επίθεση που μεθοδεύουν συντονισμένα κράτος και κεφάλαιο. Δεν έχουμε αυταπάτες περί μεταρρύθμισης ενός δομικά άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, ούτε εμπιστευόμαστε τους εργατικούς μας αγώνες στον γραφειοκρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
Καλούμε σε στήριξη των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο την Πέμπτη 10 Ιουνίου:
-Αθήνα: 10:30 στα Χαυτεία.
-Θεσσαλονίκη: 10:30 στην Καμάρα. Στηρίζουμε το μπλοκ της Συνέλευσης ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ – ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΟΙ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ, ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ COVID-19 ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Μαΐ 12, 2021
Σήμερα ο κόσμος κοιτάζει την Κολομβία. Οι δρόμοι της έχουν γίνει πεδίο έκφρασης της αξιοπρεπούς οργής των καταπιεσμένων μέσα από την εκκωφαντική κραυγή τους που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Οι κοινωνικές διαμαρτυρίες που πραγματοποιούνται αδιάλειπτα από τις 28 Απριλίου είναι η απάντηση στην επιδείνωση της φτώχειας και της επισφαλούς ζωής, που αποτελούν άμεσες συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, τη στιγμή που 1,7 εκατομμύρια οικογένειες στην Κολομβία τρέφονται μόνο με ένα ή δύο γεύματα την ημέρα, το ποσοστό ανεργίας αγγίζει το 14,2% και σχεδόν το μισό του πληθυσμού (42,2%) ζει υπό συνθήκες φτώχειας.
Άνθρωποι από διαφορετικές περιοχές σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν παρόμοιες συνθήκες. Στη Λατινική Αμερική, για παράδειγμα, μέχρι το τέλος του περασμένου έτους, το συνολικό ποσοστό φτώχειας ήταν περίπου 33,75%, το ποσοστό ανεργίας περίπου 10,7% και 78 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (8 εκατομμύρια άνθρωποι περισσότεροι σε σύγκριση με το 2020). Οι κυβερνήσεις έχουν ανταποκριθεί σε αυτήν την κοινωνική κρίση εφαρμόζοντας πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής, οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση σήμαναν την αύξηση και την επέκταση της φορολογίας για την εργατική τάξη εν είδει μέτρων λιτότητας. Στην Κολομβία η ακροδεξιά κυβέρνηση του Iván Duque επιχείρησε τα παραπάνω μέσω της τρίτης προσπάθειάς της για φορολογική μεταρρύθμιση στη θητεία της. Εκείνοι που πληρώνουν για την κρίση δεν είναι οι αυτοί που ευθύνονται για την πρόκλησή της, αλλά οι εκμεταλλευόμενοι και οι φτωχοί.
Υπό αυτές τις συνθήκες χιλιάδες άνθρωποι στην Κολομβία διαμαρτύρονται, ειδικά η προλεταριακή νεολαία. Στους δρόμους και στις εργατικές συνοικίες οι καταπιεσμένοι αντιστέκονται και αγωνίζονται φτιάχνοντας οδοφράγματα, χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια, πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις. Αυτός ο αγώνας για δικαιοσύνη είναι μέρος ενός νέου κύματος διαμαρτυριών και εξεγέρσεων που εκτυλίσσονται στη Λατινική Αμερική ήδη από το 2019. Οι στιγμιαίες αναταραχές έχουν ενεργοποιήσει εκ νέου την οργάνωση από τα κάτω.
Από την πλευρά του, το κολομβιανό κράτος αντέδρασε με κτηνώδη βία και καταστολή, όπως, άλλωστε, πράττουν όλα τα κράτη, όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Τα νούμερα είναι τρομακτικά και μιλούν από μόνα τους. Μέχρι τις 8 Μαΐου δολοφονήθηκαν 47 άτομα (39 ως αποτέλεσμα αστυνομικής βίας), 451 τραυματίστηκαν (32 άνθρωποι έχασαν το μάτι τους από πυρά αστυνομικών), 12 άτομα υπέστησαν έμφυλη βία και σεξιστική κακοποίηση, ενώ 548 άτομα εξαφανίστηκαν και 963 συνελήφθησαν.
Όσον αφορά τη βίαιη καταστολή που ασκεί η κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Iván Duque εναντίον όσων αγωνίζονται και αντιστέκονται στην Κολομβία, εμείς κάνουμε έκκληση αλληλεγγύης, καλούμε τους ανθρώπους να συνεχίσουν να διαμαρτύρονται σε ολόκληρη την επικράτεια της Κολομβίας και να καταγγείλουν με κάθε δυνατό τρόπο αυτό που σήμερα θλίβει και εξαγριώνει τον κολομβιανό λαό.
Η διεθνιστική αλληλεγγύη μπορεί να διαφυλάξει τους αγώνες που σφυρηλατούμε. Συνεπώς, εμείς υποστηρίζουμε τα αιτήματα των διαδηλώσεων στην Κολομβία (Paro Nacional).
Να θέσουμε τέλος στην αστυνομική καταστολή!
Απόσυρση της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης για την υγεία τώρα και παροχή γενικού βασικού εισοδήματος!
Διεθνιστική αλληλεγγύη στους αγώνες των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων!
Ζήτω το κίνημα Paro Nacional!
Απέναντι στην κρατική καταστολή να ενδυναμώσουμε την αυτοάμυνα και την ενότητα της εργατικής τάξης!
☆ Grupo Libertario Vía Libre (Κολομβία)
☆ Coordenação Anarquista Brasileira – CAB (Βραζιλία)
☆ Federación Anarquista Uruguaya – FAU (Ουρουγουάη)
☆ Federación Anarquista de Rosario – FAR (Αργεντινή)
☆ Organización Anarquista de Córdoba – OAC (Αργεντινή)
☆ Organización Anarquista de Tucumán – OAT (Αργεντινή)
☆ Roja y Negra – Organización Política Anarquista (Αργεντινή)
☆ Federación Anarquista Santiago – FAS (Χιλή)
☆ Union Communiste Libertaire – UCL (Γαλλία & Βέλγιο)
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya (Καταλονία)
☆ Alternativa Libertaria – AL/FdCA (Ιταλία)
☆ Devrimci Anarşist Federasyon – DAF (Τουρκία)
☆ Organisation Socialiste Libertaire – OSL (Ελβετία)
☆ Workers Solidarity Movement – WSM (Ιρλανδία)
☆ Αναρχική Ομοσπονδία (Ελλάδα)
☆ Melbourne Anarchist Communist Group – MACG (Αυστραλία)
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement – AWSM (Νέα Ζηλανδία)
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front – ZACF (Νότια Αφρική)
από Ομοσπονδία | Μαΐ 3, 2021
Ταξική αντίσταση ενάντια στον νέο εργασιακό μεσαίωνα
Φέτος η Πρωτομαγιά σηματοδοτεί έναν πολύ σημαντικό σταθμό για τους αγώνες της εργατικής τάξης. Η πανδημία του Covid-19 λειτούργησε ως επιταχυντής της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, προλεταριοποίησε σημαντική μερίδα των μεσαίων στρωμάτων και αύξησε τη συσσώρευση πλούτου για το μεγάλο κεφάλαιο. Το χτύπημα που ετοιμάζει η κυβέρνηση στην εργατική τάξη δεν έχει προηγούμενο. Θα μας βρουν, όμως, πεισματικά απέναντί τους, γιατί η ταξική πάλη δεν αναστέλλεται. Τιμούμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης, συνεχίζοντας τους αγώνες τους. Δε θα επιτρέψουμε να αρθούν κατακτήσεις για τις οποίες μόχθησαν και έδωσαν τη ζωή τους άνθρωποι της τάξης μας.
Μέσα σ’ όλο αυτό το διάστημα τo κράτος απέδειξε για ακόμα μια φορά πως μεριμνά για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, η βαθμιαία ιδιωτικοποίηση της υγείας, η κερδοσκοπία και ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών κόστισαν τις ζωές πολλών φτωχών ανθρώπων που αποκλείονται καθημερινά λόγω της ταξικής τους θέσης από παροχές που θα όφειλαν να είναι δημόσιες, δωρεάν και ελεύθερες στην πρόσβαση για τη διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής για όλους. Η κυβέρνηση της ΝΔ έθεσε ως προτεραιότητα της πολιτικής της τη διάσωση και την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, κάνοντας τα θελήματα των ιδιοκτητών μεγάλων κλινικών και των αφεντικών της τουριστικής βιομηχανίας. Μπούκωσε στο χρήμα τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για να προπαγανδίζουν ασταμάτητα το αφήγημα της ατομικής ευθύνης και να γλείφουν την κυβέρνηση και τα στελέχη της, προκειμένου να συσκοτίσουν τις εγκληματικές ευθύνες της βαθύτατα ταξικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, να χειραγωγήσουν και να ενοχοποιήσουν την κοινωνία. Επιπλέον, δαπάνησε μεγάλο τμήμα του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού σε εξοπλιστικές δαπάνες που βαθαίνουν περαιτέρω την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στις πολεμικές προετοιμασίες, ενώ στο εσωτερικό δρομολογήθηκαν κατά προτεραιότητα προσλήψεις αστυνομικών και ΕΠΟΠ, αναβάθμιση και επέκταση του εξοπλισμού της αστυνομίας. Θέτοντας την κοινωνία στον πάγο με τα ασυνάρτητα από υγειονομική σκοπιά lockdown, την ώρα που ο κόσμος καθημερινά συνωστίζεται, ελλείψει υποδομών και μέτρων ασφαλείας, στους χώρους εργασίας και στα ΜΜΜ, η κυβέρνηση έδωσε το ελεύθερο στους μπάτσους να κάνουν ό,τι γουστάρουν, με αποτέλεσμα τη ραγδαία όξυνση της αστυνομικής καταστολής και τη διαμόρφωση ενός κλίματος κρατικής τρομοκρατίας στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ισχυρού αστυνομικού κράτους.
Η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία μέσω της πλήρους απονέκρωσης της κοινωνικής ζωής και της περιστολής των αντίστοιχων ελευθεριών, να προχωρήσει στην ψήφιση αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων, θεωρώντας πως δε θα συναντήσει αντίσταση. Είχε το θράσος να εκμεταλλευτεί καιροσκοπικά την πανδημία και εν τέλει να λασπολογεί εις βάρος όσων αντιστέκονταν στην υποτίμηση της υγείας, της εργασίας, των ζωών μας. Συνάντησε, όμως, μαζική κοινωνική αντίσταση στο εκπαιδευτικό μέτωπο, στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και στις διαδηλώσεις στις γειτονιές και τις πλατείες, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί εν πολλοίς, επικεντρώνοντας την προσοχή της στο επικείμενο κερδοφόρο και χωρίς κάποιον σοβαρό υγειονομικό σχεδιασμό άνοιγμα του τουρισμού και στις πιθανές προσεχείς πρόωρες εκλογές.
Επόμενο βήμα της επίθεσης που σχεδιάζει η κυβέρνηση ενάντια στην κοινωνική βάση είναι η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, δια της οποίας αποσκοπεί να μας γυρίσει έναν αιώνα πίσω σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων. Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο έρχεται να θέσει τέλος στην 8ωρη εργασία, την οποία κατέκτησε η εργατική τάξη με αιματηρούς και μακρόχρονους αγώνες. Πλέον, οι επιχειρήσεις θα έχουν τη δυνατότητα, όταν κρίνουν ότι υπάρχουν αυξημένες ανάγκες, να απασχολούν τους εργαζόμενούς τους ακόμα και 10ωρα έχοντας την αντίστοιχη νομική κάλυψη του κράτους. Οι έξτρα ώρες εργασίας υποτίθεται ότι θα επιστρέφονται στους εργαζόμενους εν είδει άδειας ή με μείωση ωρών εργασίας άλλες μέρες, κάτι που δεν μπορούν να το εγγυηθούν φυσικά η εργοδοτική αυθαιρεσία, οι απολύσεις, αλλά και το γεγονός ότι πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν μεροκάματο. Πλέον, προβλέπεται η εργάσιμη εβδομάδα των 30-50 ωρών με τον συνδυασμό 6ωρης και 12ωρης εργασίας. Οι νόμιμες υπερωρίες αυξάνονται από τις 120 στις 150 ώρες και η εκάστοτε επιχείρηση θα έχει τη δυνατότητα να διευθετεί τον χρόνο εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες της, ξεζουμίζοντας έτσι τους εργαζόμενους, που θα αποστερούνται τις προσαυξήσεις λόγω υπερωριών. Η εργασία τις Κυριακές προβλέπεται να επεκταθεί και σε νέους κλάδους πέραν του εμπορίου (βλ. μεταφορικές, πληροφορική, logistics, data center, τηλεφωνικά κέντρα, ψηφιοποίηση έγχαρτου αρχείου, παραγωγή έτοιμου σκυροδέματος). Κατόπιν άδειας ΣΕΠΕ θα επιτρέπεται η κυριακάτικη εργασία και σε ορισμένους ακόμα κλάδους (βλ. εξεταστικά κέντρα, εξυπηρέτηση εξωσχολικών δράσεων ιδιωτικών σχολείων, συντήρηση σχολικών κτηρίων, προσαρμογή και αναβάθμιση πληροφοριακών συστημάτων). Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας θα γίνουν πλέον καθεστώς, επιχειρώντας να αφήσουν μόνους και ξεκρέμαστους τους εργαζόμενους μπροστά στην πίεση των αφεντικών. Ο ταξικός συνδικαλισμός στοχοποιείται, οι συνδικαλιστές φακελώνονται, ορίζεται ηλεκτρονική ψηφοφορία για την προκήρυξη απεργιών, όπου προβλέπεται η λειτουργία προσωπικού ασφαλείας σε ποσοστό 40%, το δικαίωμα του εργοδότη για λοκ-αουτ και η απαγόρευση κατάληψης ή αποκλεισμού του εργασιακού χώρου. Τέλος, εδραιώνεται η τηλεργασία και η εργασία μέσω πλατφορμών, που συνεπάγονται την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει αυτόν τον νέο εργασιακό μεσαίωνα ως εκσυγχρονισμό του απαρχαιωμένου εργατικού δικαίου της Ελλάδας και ως αναγκαία συμπόρευση των εγχώριων εργασιακών σχέσεων με τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Αυτά τα παραμύθια προσπαθεί να μας πουλήσει με κυνικό τρόπο, για να αποσπάσει τη διαταξική συναίνεση και την κοινωνική ειρήνη. Γι’ αυτό πρέπει να δοθούν άμεσα ηχηρές απαντήσεις από την εργατική τάξη, τα σωματεία και τις πρωτοβουλίες της. Είναι επιτακτική ανάγκη να μαζικοποιηθούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις την Πρωτομαγιά και να στηριχτεί η απεργία από τα κάτω που οργανώνουν στα τέλη του Μάη τα σωματεία βάσης και τα πρωτοβάθμια σωματεία.
Η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων. Να ενδυναμώσουμε, λοιπόν, τον ακηδεμόνευτο ταξικό συνδικαλισμό και να τον καταστήσουμε όχημα για την αναγκαία συσπείρωση και αντεπίθεση των εργαζομένων.
Να οργανώσουμε την πάλη μας για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, αμοιβές και παροχές που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Να μην επιτρέψουμε να βάλει το κράτος την ταφόπλακα στις κατακτήσεις μας και στα μέσα του αγώνα μας. Η συνειδητοποίηση των ταξικών μας συμφερόντων, του ταξικού μας εχθρού και η μεταξύ μας αλληλεγγύη να γίνουν οι κινητήριες δυνάμεις που θα σημάνουν την ανασυγκρότηση των ταξικών αντιστάσεων και τη μετωπική μας σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. Μόνο με τις ίδιες μας τις δυνάμεις μπορούμε να αποτρέψουμε τη βάρβαρη επίθεση που μεθοδεύουν συντονισμένα κράτος και κεφάλαιο. Δεν έχουμε αυταπάτες περί μεταρρύθμισης ενός δομικά άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, ούτε εμπιστευόμαστε τους εργατικούς μας αγώνες στον γραφειοκρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
Καλούμε σε στήριξη των απεργιακών κινητοποιήσεων της Εργατικής Πρωτομαγιάς, ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, την Πέμπτη 6 Μαΐου:
Αθήνα: 11:00 στα Προπύλαια.
Θεσσαλονίκη: 10:30 στην Καμάρα. Στηρίζουμε το κοινό α/α μπλοκ.
Κόρινθος: 11:00 στο Εργατικό Κέντρο και 18:00 στον Φλοίσβο.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ – ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΟΙ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ, ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ COVID-19 ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
