από Ομοσπονδία | Ιούν 25, 2021
Το 2015 η τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ Ηρακλής (της γαλλο-ελβετικής πολυεθνικής Lafarge-Holcim) έλαβε την άδεια, για να προχωρήσει στην καύση 200.000 τόνων σκουπιδιών (RDF) ετησίως, αλλά και ιατρικών αποβλήτων. Η καύση των απορριμμάτων που περιέχουν RDF και SDF εκλύει στον αέρα ουσίες των οποίων η εισπνοή μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνο ή γενετικές μεταλλάξεις. Η ΑΓΕΤ είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση που χαίρει πολιτικής και οικονομικής στήριξης από τους επίσημους εγχώριους και διεθνείς θεσμούς. Το περιφερειακό συμβούλιο Θεσσαλίας και το Υπουργείο Περιβάλλοντος έδωσαν το πράσινο φως για την επιχείρηση και ο δήμαρχος Βόλου-αρχιμαφιόζος Αχιλλέας Μπέος έχει αναλάβει τον ρόλο της κατάπνιξης και της συκοφάντησης των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στην καύση απορριμμάτων.
Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας και η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» αποτελούν βασικό στρατηγικό άξονα επιχειρηματικής δραστηριότητας και κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Στην ίδια κατεύθυνση η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέχει απλόχερα κονδύλια για τέτοιου είδους επενδύσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε, συγχαίρει και την ΑΓΕΤ για το «έργο» της… Μπροστά στο κέρδος οι καπιταλιστές δε λογαριάζουν ούτε την καταστροφή του οικοσυστήματος ούτε την υγεία και τις ζωές των ανθρώπων. Επικουρούνται, μάλιστα, από νόμους που διευκολύνουν τις επενδύσεις τους, όπως είναι ο αντι-περιβαλλοντικός νόμος που ψηφίστηκε πέρσι τον Μάρτιο, μέσω του οποίου επιταχύνονται πλέον οι εγκρίσεις των έργων που αφορούν την «πράσινη ανάπτυξη» και ουσιαστικά καταργούνται οι περιβαλλοντικοί έλεγχοι.
Η κοινωνία του Βόλου, όμως, αντιστέκεται, αξιώνοντας μια αξιοπρεπή ζωή, ενάντια στη ρυπογόνο και επιβλαβή καύση σκουπιδιών. Το ίδιο πράττουν και οι κάτοικοι στις Σταγιάτες Πηλίου, που αγωνίζονται για την υπεράσπιση της Κρύας Βρύσης, της δημόσιας και κοινοτικής πηγής υδροδότησης του χωριού, η οποία έχει τεθεί στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Αυτόν τον αγώνα των κατοίκων της Μαγνησίας επιχειρούν να αναστείλουν επίμονα και συντονισμένα το κράτος και το παρακράτος. Όμως, η αλληλεγγύη, ο μαζικός και μαχητικός χαρακτήρας του αγώνα τους θα νικήσουν!
Η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και ο ακηδεμόνευτος αγώνας των από τα κάτω είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να κατοχυρώσει νίκες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο που επιβουλεύονται και υποτιμούν καθημερινά τις ζωές μας. Οι κυρίαρχοι φοβούνται τη συνειδητοποίηση της συλλογικής μας δύναμης και των δυνατοτήτων που γεννά η συσπείρωσή μας, για αυτό θέλουν να μας τρομοκρατήσουν με κάθε μέσο. Όσο, όμως, εμείς καταφέρνουμε να βαδίζουμε μπροστά συσπειρωμένα, οργανωμένα και μαχητικά, τόσο αυτοί θα υποχωρούν.
Καλούμε σε στήριξη της πανελλαδικής κινητοποίησης ενάντια στην καύση σκουπιδιών και στηρίζουμε το μπλοκ του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Βόλου. Ενδυναμώνουμε τις κοινοτικές αντιστάσεις και τον αγώνα των κατοίκων της Μαγνησίας. Τιμούμε τη μνήμη του κοινωνικού αγωνιστή Βασίλη Μάγγου, ο οποίος βασανίστηκε από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ μετά το πέρας της περσινής διαδήλωσης και κατέληξε λίγες μέρες αργότερα.
ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ:
ΣΑΒΒΑΤΟ 26/6, 18:30 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΒΟΛΟΥ
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Μαΐ 12, 2021
Σήμερα ο κόσμος κοιτάζει την Κολομβία. Οι δρόμοι της έχουν γίνει πεδίο έκφρασης της αξιοπρεπούς οργής των καταπιεσμένων μέσα από την εκκωφαντική κραυγή τους που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Οι κοινωνικές διαμαρτυρίες που πραγματοποιούνται αδιάλειπτα από τις 28 Απριλίου είναι η απάντηση στην επιδείνωση της φτώχειας και της επισφαλούς ζωής, που αποτελούν άμεσες συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, τη στιγμή που 1,7 εκατομμύρια οικογένειες στην Κολομβία τρέφονται μόνο με ένα ή δύο γεύματα την ημέρα, το ποσοστό ανεργίας αγγίζει το 14,2% και σχεδόν το μισό του πληθυσμού (42,2%) ζει υπό συνθήκες φτώχειας.
Άνθρωποι από διαφορετικές περιοχές σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν παρόμοιες συνθήκες. Στη Λατινική Αμερική, για παράδειγμα, μέχρι το τέλος του περασμένου έτους, το συνολικό ποσοστό φτώχειας ήταν περίπου 33,75%, το ποσοστό ανεργίας περίπου 10,7% και 78 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (8 εκατομμύρια άνθρωποι περισσότεροι σε σύγκριση με το 2020). Οι κυβερνήσεις έχουν ανταποκριθεί σε αυτήν την κοινωνική κρίση εφαρμόζοντας πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής, οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση σήμαναν την αύξηση και την επέκταση της φορολογίας για την εργατική τάξη εν είδει μέτρων λιτότητας. Στην Κολομβία η ακροδεξιά κυβέρνηση του Iván Duque επιχείρησε τα παραπάνω μέσω της τρίτης προσπάθειάς της για φορολογική μεταρρύθμιση στη θητεία της. Εκείνοι που πληρώνουν για την κρίση δεν είναι οι αυτοί που ευθύνονται για την πρόκλησή της, αλλά οι εκμεταλλευόμενοι και οι φτωχοί.
Υπό αυτές τις συνθήκες χιλιάδες άνθρωποι στην Κολομβία διαμαρτύρονται, ειδικά η προλεταριακή νεολαία. Στους δρόμους και στις εργατικές συνοικίες οι καταπιεσμένοι αντιστέκονται και αγωνίζονται φτιάχνοντας οδοφράγματα, χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια, πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις. Αυτός ο αγώνας για δικαιοσύνη είναι μέρος ενός νέου κύματος διαμαρτυριών και εξεγέρσεων που εκτυλίσσονται στη Λατινική Αμερική ήδη από το 2019. Οι στιγμιαίες αναταραχές έχουν ενεργοποιήσει εκ νέου την οργάνωση από τα κάτω.
Από την πλευρά του, το κολομβιανό κράτος αντέδρασε με κτηνώδη βία και καταστολή, όπως, άλλωστε, πράττουν όλα τα κράτη, όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Τα νούμερα είναι τρομακτικά και μιλούν από μόνα τους. Μέχρι τις 8 Μαΐου δολοφονήθηκαν 47 άτομα (39 ως αποτέλεσμα αστυνομικής βίας), 451 τραυματίστηκαν (32 άνθρωποι έχασαν το μάτι τους από πυρά αστυνομικών), 12 άτομα υπέστησαν έμφυλη βία και σεξιστική κακοποίηση, ενώ 548 άτομα εξαφανίστηκαν και 963 συνελήφθησαν.
Όσον αφορά τη βίαιη καταστολή που ασκεί η κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Iván Duque εναντίον όσων αγωνίζονται και αντιστέκονται στην Κολομβία, εμείς κάνουμε έκκληση αλληλεγγύης, καλούμε τους ανθρώπους να συνεχίσουν να διαμαρτύρονται σε ολόκληρη την επικράτεια της Κολομβίας και να καταγγείλουν με κάθε δυνατό τρόπο αυτό που σήμερα θλίβει και εξαγριώνει τον κολομβιανό λαό.
Η διεθνιστική αλληλεγγύη μπορεί να διαφυλάξει τους αγώνες που σφυρηλατούμε. Συνεπώς, εμείς υποστηρίζουμε τα αιτήματα των διαδηλώσεων στην Κολομβία (Paro Nacional).
Να θέσουμε τέλος στην αστυνομική καταστολή!
Απόσυρση της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης για την υγεία τώρα και παροχή γενικού βασικού εισοδήματος!
Διεθνιστική αλληλεγγύη στους αγώνες των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων!
Ζήτω το κίνημα Paro Nacional!
Απέναντι στην κρατική καταστολή να ενδυναμώσουμε την αυτοάμυνα και την ενότητα της εργατικής τάξης!
☆ Grupo Libertario Vía Libre (Κολομβία)
☆ Coordenação Anarquista Brasileira – CAB (Βραζιλία)
☆ Federación Anarquista Uruguaya – FAU (Ουρουγουάη)
☆ Federación Anarquista de Rosario – FAR (Αργεντινή)
☆ Organización Anarquista de Córdoba – OAC (Αργεντινή)
☆ Organización Anarquista de Tucumán – OAT (Αργεντινή)
☆ Roja y Negra – Organización Política Anarquista (Αργεντινή)
☆ Federación Anarquista Santiago – FAS (Χιλή)
☆ Union Communiste Libertaire – UCL (Γαλλία & Βέλγιο)
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya (Καταλονία)
☆ Alternativa Libertaria – AL/FdCA (Ιταλία)
☆ Devrimci Anarşist Federasyon – DAF (Τουρκία)
☆ Organisation Socialiste Libertaire – OSL (Ελβετία)
☆ Workers Solidarity Movement – WSM (Ιρλανδία)
☆ Αναρχική Ομοσπονδία (Ελλάδα)
☆ Melbourne Anarchist Communist Group – MACG (Αυστραλία)
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement – AWSM (Νέα Ζηλανδία)
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front – ZACF (Νότια Αφρική)
από Ομοσπονδία | Μαΐ 3, 2021
Ταξική αντίσταση ενάντια στον νέο εργασιακό μεσαίωνα
Φέτος η Πρωτομαγιά σηματοδοτεί έναν πολύ σημαντικό σταθμό για τους αγώνες της εργατικής τάξης. Η πανδημία του Covid-19 λειτούργησε ως επιταχυντής της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, προλεταριοποίησε σημαντική μερίδα των μεσαίων στρωμάτων και αύξησε τη συσσώρευση πλούτου για το μεγάλο κεφάλαιο. Το χτύπημα που ετοιμάζει η κυβέρνηση στην εργατική τάξη δεν έχει προηγούμενο. Θα μας βρουν, όμως, πεισματικά απέναντί τους, γιατί η ταξική πάλη δεν αναστέλλεται. Τιμούμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης, συνεχίζοντας τους αγώνες τους. Δε θα επιτρέψουμε να αρθούν κατακτήσεις για τις οποίες μόχθησαν και έδωσαν τη ζωή τους άνθρωποι της τάξης μας.
Μέσα σ’ όλο αυτό το διάστημα τo κράτος απέδειξε για ακόμα μια φορά πως μεριμνά για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, η βαθμιαία ιδιωτικοποίηση της υγείας, η κερδοσκοπία και ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών κόστισαν τις ζωές πολλών φτωχών ανθρώπων που αποκλείονται καθημερινά λόγω της ταξικής τους θέσης από παροχές που θα όφειλαν να είναι δημόσιες, δωρεάν και ελεύθερες στην πρόσβαση για τη διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής για όλους. Η κυβέρνηση της ΝΔ έθεσε ως προτεραιότητα της πολιτικής της τη διάσωση και την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, κάνοντας τα θελήματα των ιδιοκτητών μεγάλων κλινικών και των αφεντικών της τουριστικής βιομηχανίας. Μπούκωσε στο χρήμα τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για να προπαγανδίζουν ασταμάτητα το αφήγημα της ατομικής ευθύνης και να γλείφουν την κυβέρνηση και τα στελέχη της, προκειμένου να συσκοτίσουν τις εγκληματικές ευθύνες της βαθύτατα ταξικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, να χειραγωγήσουν και να ενοχοποιήσουν την κοινωνία. Επιπλέον, δαπάνησε μεγάλο τμήμα του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού σε εξοπλιστικές δαπάνες που βαθαίνουν περαιτέρω την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στις πολεμικές προετοιμασίες, ενώ στο εσωτερικό δρομολογήθηκαν κατά προτεραιότητα προσλήψεις αστυνομικών και ΕΠΟΠ, αναβάθμιση και επέκταση του εξοπλισμού της αστυνομίας. Θέτοντας την κοινωνία στον πάγο με τα ασυνάρτητα από υγειονομική σκοπιά lockdown, την ώρα που ο κόσμος καθημερινά συνωστίζεται, ελλείψει υποδομών και μέτρων ασφαλείας, στους χώρους εργασίας και στα ΜΜΜ, η κυβέρνηση έδωσε το ελεύθερο στους μπάτσους να κάνουν ό,τι γουστάρουν, με αποτέλεσμα τη ραγδαία όξυνση της αστυνομικής καταστολής και τη διαμόρφωση ενός κλίματος κρατικής τρομοκρατίας στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ισχυρού αστυνομικού κράτους.
Η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία μέσω της πλήρους απονέκρωσης της κοινωνικής ζωής και της περιστολής των αντίστοιχων ελευθεριών, να προχωρήσει στην ψήφιση αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων, θεωρώντας πως δε θα συναντήσει αντίσταση. Είχε το θράσος να εκμεταλλευτεί καιροσκοπικά την πανδημία και εν τέλει να λασπολογεί εις βάρος όσων αντιστέκονταν στην υποτίμηση της υγείας, της εργασίας, των ζωών μας. Συνάντησε, όμως, μαζική κοινωνική αντίσταση στο εκπαιδευτικό μέτωπο, στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και στις διαδηλώσεις στις γειτονιές και τις πλατείες, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί εν πολλοίς, επικεντρώνοντας την προσοχή της στο επικείμενο κερδοφόρο και χωρίς κάποιον σοβαρό υγειονομικό σχεδιασμό άνοιγμα του τουρισμού και στις πιθανές προσεχείς πρόωρες εκλογές.
Επόμενο βήμα της επίθεσης που σχεδιάζει η κυβέρνηση ενάντια στην κοινωνική βάση είναι η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, δια της οποίας αποσκοπεί να μας γυρίσει έναν αιώνα πίσω σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων. Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο έρχεται να θέσει τέλος στην 8ωρη εργασία, την οποία κατέκτησε η εργατική τάξη με αιματηρούς και μακρόχρονους αγώνες. Πλέον, οι επιχειρήσεις θα έχουν τη δυνατότητα, όταν κρίνουν ότι υπάρχουν αυξημένες ανάγκες, να απασχολούν τους εργαζόμενούς τους ακόμα και 10ωρα έχοντας την αντίστοιχη νομική κάλυψη του κράτους. Οι έξτρα ώρες εργασίας υποτίθεται ότι θα επιστρέφονται στους εργαζόμενους εν είδει άδειας ή με μείωση ωρών εργασίας άλλες μέρες, κάτι που δεν μπορούν να το εγγυηθούν φυσικά η εργοδοτική αυθαιρεσία, οι απολύσεις, αλλά και το γεγονός ότι πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν μεροκάματο. Πλέον, προβλέπεται η εργάσιμη εβδομάδα των 30-50 ωρών με τον συνδυασμό 6ωρης και 12ωρης εργασίας. Οι νόμιμες υπερωρίες αυξάνονται από τις 120 στις 150 ώρες και η εκάστοτε επιχείρηση θα έχει τη δυνατότητα να διευθετεί τον χρόνο εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες της, ξεζουμίζοντας έτσι τους εργαζόμενους, που θα αποστερούνται τις προσαυξήσεις λόγω υπερωριών. Η εργασία τις Κυριακές προβλέπεται να επεκταθεί και σε νέους κλάδους πέραν του εμπορίου (βλ. μεταφορικές, πληροφορική, logistics, data center, τηλεφωνικά κέντρα, ψηφιοποίηση έγχαρτου αρχείου, παραγωγή έτοιμου σκυροδέματος). Κατόπιν άδειας ΣΕΠΕ θα επιτρέπεται η κυριακάτικη εργασία και σε ορισμένους ακόμα κλάδους (βλ. εξεταστικά κέντρα, εξυπηρέτηση εξωσχολικών δράσεων ιδιωτικών σχολείων, συντήρηση σχολικών κτηρίων, προσαρμογή και αναβάθμιση πληροφοριακών συστημάτων). Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας θα γίνουν πλέον καθεστώς, επιχειρώντας να αφήσουν μόνους και ξεκρέμαστους τους εργαζόμενους μπροστά στην πίεση των αφεντικών. Ο ταξικός συνδικαλισμός στοχοποιείται, οι συνδικαλιστές φακελώνονται, ορίζεται ηλεκτρονική ψηφοφορία για την προκήρυξη απεργιών, όπου προβλέπεται η λειτουργία προσωπικού ασφαλείας σε ποσοστό 40%, το δικαίωμα του εργοδότη για λοκ-αουτ και η απαγόρευση κατάληψης ή αποκλεισμού του εργασιακού χώρου. Τέλος, εδραιώνεται η τηλεργασία και η εργασία μέσω πλατφορμών, που συνεπάγονται την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει αυτόν τον νέο εργασιακό μεσαίωνα ως εκσυγχρονισμό του απαρχαιωμένου εργατικού δικαίου της Ελλάδας και ως αναγκαία συμπόρευση των εγχώριων εργασιακών σχέσεων με τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Αυτά τα παραμύθια προσπαθεί να μας πουλήσει με κυνικό τρόπο, για να αποσπάσει τη διαταξική συναίνεση και την κοινωνική ειρήνη. Γι’ αυτό πρέπει να δοθούν άμεσα ηχηρές απαντήσεις από την εργατική τάξη, τα σωματεία και τις πρωτοβουλίες της. Είναι επιτακτική ανάγκη να μαζικοποιηθούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις την Πρωτομαγιά και να στηριχτεί η απεργία από τα κάτω που οργανώνουν στα τέλη του Μάη τα σωματεία βάσης και τα πρωτοβάθμια σωματεία.
Η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων. Να ενδυναμώσουμε, λοιπόν, τον ακηδεμόνευτο ταξικό συνδικαλισμό και να τον καταστήσουμε όχημα για την αναγκαία συσπείρωση και αντεπίθεση των εργαζομένων.
Να οργανώσουμε την πάλη μας για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, αμοιβές και παροχές που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Να μην επιτρέψουμε να βάλει το κράτος την ταφόπλακα στις κατακτήσεις μας και στα μέσα του αγώνα μας. Η συνειδητοποίηση των ταξικών μας συμφερόντων, του ταξικού μας εχθρού και η μεταξύ μας αλληλεγγύη να γίνουν οι κινητήριες δυνάμεις που θα σημάνουν την ανασυγκρότηση των ταξικών αντιστάσεων και τη μετωπική μας σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. Μόνο με τις ίδιες μας τις δυνάμεις μπορούμε να αποτρέψουμε τη βάρβαρη επίθεση που μεθοδεύουν συντονισμένα κράτος και κεφάλαιο. Δεν έχουμε αυταπάτες περί μεταρρύθμισης ενός δομικά άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, ούτε εμπιστευόμαστε τους εργατικούς μας αγώνες στον γραφειοκρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
Καλούμε σε στήριξη των απεργιακών κινητοποιήσεων της Εργατικής Πρωτομαγιάς, ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, την Πέμπτη 6 Μαΐου:
Αθήνα: 11:00 στα Προπύλαια.
Θεσσαλονίκη: 10:30 στην Καμάρα. Στηρίζουμε το κοινό α/α μπλοκ.
Κόρινθος: 11:00 στο Εργατικό Κέντρο και 18:00 στον Φλοίσβο.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ – ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΟΙ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ, ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ COVID-19 ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Μαΐ 1, 2021
Την 1η Μαΐου του 1886 ξεκίνησε μια εκτεταμένη απεργία στις Η.Π.Α. απαιτώντας την 8ωρη εργασία. Το σύνθημα του αγώνα ήταν «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες αναψυχή, 8 ώρες ξεκούραση» και διαδόθηκε ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Μέσα από αυτόν τον αγώνα το εργατικό κίνημα προσπάθησε να αποσπάσει εξουσία από το κεφάλαιο και να αμφισβητήσει τον εργάσιμο χρόνο για χάρη της ζωής, του πολιτισμού και της απόλαυσης.
Η απεργία είχε προετοιμαστεί από πριν. Το αμερικανικό εργατικό κίνημα την είχε αποφασίσει το 1884. Για να την υλοποιήσει, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες συναντήσεις και συγκεντρώσεις, συλλέχθηκαν πόροι, σε καιρούς, μάλιστα, κατά τους οποίους η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων ήταν παράνομη. Μανιφέστα και εφημερίδες κυκλοφόρησαν ενθαρρύνοντας τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην προγραμματισμένη απεργία.
Ωστόσο, ο αγώνας για την 8ωρη εργάσιμη ημέρα δε θεωρήθηκε ως μια απλή μεταρρύθμιση. Διαποτίστηκε με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν μια μάχη που αποτέλεσε οργανικό μέρος του αγώνα για μια εξισωτική κοινωνία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση. Έγινε κατανοητό ότι αυτός ο αγώνας δε θα περνούσε μέσα από συνόδους, δικαστήρια, αλλά ότι θα μπορούσε να πετύχει μόνο μέσω της άμεσης δράσης των λαϊκών μαζών. Η εργατική τάξη δεν εμπιστεύτηκε αυτούς τους θεσμούς των απατεώνων, διότι αντιπροσώπευαν για αυτήν πηγές καταστολής και πείνας.
Την 1η Μαΐου του 1886 η απεργία αποδείχθηκε μαζική, με διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα και με επίκεντρο την πολυπληθή βιομηχανική πόλη του Σικάγο. Εκεί έγινε αισθητή η καταστολή της αστυνομίας, καθώς και η αντίσταση των εργαζομένων. Πραγματοποιήθηκαν συγκρούσεις, με αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς και τραυματίες, συμπεριλαμβανομένου ενός εργαζομένου που σκοτώθηκε μπροστά από το εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, όπου υπήρχαν πολλοί απεργοσπάστες.
Μπροστά στην πρόκληση της άτεγκτης καταστολής, οι εργαζόμενοι κάλεσαν διαδήλωση στις 4 Μαΐου στην πλατεία Χεϊμάρκετ. Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης κάποιος έριξε μια βόμβα ως απάντηση στην αστυνομική καταστολή. Αυτή η ενέργεια προκάλεσε τη βίαιη απάντηση της αστυνομίας, η οποία ξεκίνησε μια εκστρατεία δίωξης, φυλάκισης και βασανιστηρίων εναντίον των εργατών, εκ των οποίων οκτώ ήταν αγωνιστές πρώτης γραμμής, αναρχικοί και συνδικαλιστές, τους οποίους εκδικήθηκε η αστική δικαιοσύνη, καταδικάζοντάς τους για συνωμοσία.
Η δικαστική υπόθεση ήταν μια στημένη από το κράτος αντεργατική μεθόδευση, όπως ακριβώς συνέβη λίγα χρόνια αργότερα με δύο ακόμα επιφανείς αναρχικούς, τον Νίκολα Σάκο και τον Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Κατασκευάστηκαν καταγγελίες και επινοήθηκαν αποδείξεις, καταδεικνύοντας την εκδικητικότητα της αστικής τάξης απέναντι στην πολιτική στράτευση των εργατών. Ακόμη και ο ίδιος ο εισαγγελέας, ο Τζούλιους Γκρίνελ, δήλωσε τα εξής: «Ο νόμος δοκιμάζεται. Η αναρχία δικάζεται… Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε αυτούς τους άντρες, χρησιμοποιήστε τους για παραδειγματισμό, κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας».
Τον επόμενο χρόνο, τον Νοέμβριο του 1887, η αστική δικαιοσύνη καταδίκασε μερικούς εκ των κατηγορούμενων αναρχικών σε αρκετά χρόνια φυλάκισης, ενώ τους υπόλοιπους σε θάνατο δια απαγχονισμού. Μπροστά στο δικαστήριο ο Άντολφ Φίσερ είπε:
«Αν πρόκειται να πεθάνω, επειδή είμαι αναρχικός, λόγω της αγάπης μου για την ελευθερία, την αδελφοσύνη και την ισότητα, τότε δε θα διαμαρτυρηθώ. Εάν ο θάνατος είναι η τιμωρία για την αγάπη μας για την πανανθρώπινη ελευθερία, τότε λέω ανοιχτά ότι έχασα τη ζωή μου∙ όμως, δεν είμαι δολοφόνος».
Έκτοτε, η 1η Μαΐου εορτάζεται ως η Διεθνής Ημέρα των Εργαζομένων. Εορτάστηκε για πρώτη φορά το 1890. Η Πρωτομαγιά εορτάζεται ως ημέρα απεργίας των εργαζομένων κατά του κεφαλαίου, ως ευκαιρία για την απότιση τιμών στους μάρτυρες της υπόθεσης του Χεϊμάρκετ του Σικάγο του 1886 και για τον αγώνα για την κατοχύρωση της 8ωρης εργασίας. Ως συνέπεια των απεργιών και του επίμονου αγώνα, η απαίτηση του 8ωρου σιγά-σιγά κατακτήθηκε σε διάφορες χώρες από την εργατική τάξη.
Τι σημαίνει σήμερα η Πρωτομαγιά;
Η 8ωρη εργάσιμη ημέρα έχει ήδη κατακτηθεί ως δικαίωμα σε πολλές χώρες και η 1η Μαΐου αναγνωρίζεται ως διεθνής ημέρα εορτασμού από το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, σήμερα εκατομμύρια καταπιεσμένοι άνθρωποι στον κόσμο εξακολουθούν να εργάζονται για πολλές και εξαντλητικές εργάσιμες ημέρες υπό άθλιες συνθήκες, ενώ ατυχήματα εξακολουθούν να συμβαίνουν σε εργοστάσια και εργαστήρια, με αποτέλεσμα τρομερές τραγωδίες. Το διεθνές κεφάλαιο έχει επεκτείνει δυσανάλογα την παραγωγή σε ολόκληρο τον πλανήτη, υποβαθμίζοντας τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ολόκληρων πληθυσμών σε περιφερειακές περιοχές και χώρες, απειλώντας, επιπλέον, την ίδια την ύπαρξη του πλανήτη.
Επομένως το αίτημα για 8ωρη εργάσιμη ημέρα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και αναγκαίο. Πάνω απ ‘όλα, η κοινωνία που ονειρεύονταν και για την οποία αγωνίστηκαν οι μάρτυρες του Σικάγο και οι γενιές αγωνιστών και εργατών είναι πιο αναγκαία από ποτέ, διότι εκείνοι κουβαλούσαν στις καρδιές τους τις επιθυμίες για κοινωνική δικαιοσύνη για όλη την ανθρωπότητα, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος ήταν καθοριστικός, όπως είναι ακόμα σήμερα. Ήξεραν ότι από τη μία πλευρά είναι οι καταπιεστές και οι θεσμοί τους, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι καταπιεσμένοι, εκείνοι που ματώνουν πάνω από τις μηχανές, αυτοί που λιμοκτονούν, που είναι άνεργοι, αυτοί που τους περιφρονεί το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και εκείνοι που θα οικοδομήσουν έναν δίκαιο, νέο κόσμο.
Όπως εκείνοι που συμμετείχαν στις απεργίες του Σικάγο, εμείς οι καταπιεσμένοι γνωρίζουμε σήμερα ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί δικαιοσύνη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ότι η τρέχουσα κοινωνική τάξη, που εξαρτάται από την καθημερινή μας εργασία για την επιβίωσή μας, δε μας αποφέρει τίποτα καλό. Ο καπιταλισμός φέρνει μόνο δυστυχία, πείνα, βία και θάνατο. Αυτά μας επιφέρει εδώ και αιώνες το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει εξελιχθεί τεχνολογικά με έναν φρικτό τρόπο. Ο καπιταλισμός έχει ξεκινήσει πολέμους για τον έλεγχο των πόρων, προκαλώντας χάος σε χώρες και μετατρέποντάς τες σε «αποτυχημένα κράτη», καταστρέφοντας ολόκληρα τα παραγωγικά τους συστήματα, εκτοπίζοντας πληθυσμούς, μετατρέποντάς τους σε πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες που αναζητούν απεγνωσμένα θέσεις εργασίας και ευημερία. Ο κατάλογος των καταστροφών που προκαλούνται από την ανεξέλεγκτη φιλοδοξία του κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική του διάταξη είναι μακρύς και περίπλοκος.
Είναι οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο αυτοί που υφίστανται τις συνέπειες της αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος και την ανάγκη του για εκμετάλλευση της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας. Εμείς πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τα λάβαρα του αγώνα των μαρτύρων του Σικάγο και τα όνειρά τους για δικαιοσύνη και ελευθερία.
Τι πρέπει να κάνουν οι οργανωμένοι αναρχικοί;
Ο αναρχισμός, η ιδεολογία που υποστήριζαν οι μάρτυρες του Σικάγο, δεν έχει πεθάνει, ούτε έχει εξαφανιστεί, όπως ισχυρίζονται πολλοί που ανήκουν σε διάφορα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα. Αντιθέτως, ο αναρχισμός σήμερα έχει τη δύναμη να αποδείξει ότι η πρότασή του είναι έγκυρη και χρήσιμη για την ανθρωπότητα, ότι η κοινωνική του προσέγγιση μπορεί να βρει εφαρμογή στους σημερινούς αγώνες και ότι δεν αποτελεί «κειμήλιο του παρελθόντος». Η αναρχική δέσμευση, η οποία στοχεύει στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου η εξουσία, η ιδιοκτησία και τα μέσα αυτοσυντήρησης θα κοινωνικοποιηθούν και η συλλογική ελευθερία θα αποτελεί ουσιαστικό συστατικό της κοινωνικής τάξης, είναι σήμερα αναγκαία και απαραίτητη.
Αυτή η πρόταση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εν μία νυκτί. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και αποφασιστικότητα για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας, για την προώθηση της αυτοοργάνωσης των από τα κάτω και την υποστήριξη των αγώνων τους. Πρέπει να βελτιώσουμε αυτήν την πρόταση μέρα με τη μέρα. Αυτό είναι δυνατό μέσω του κοινωνικού εισοδισμού στην καρδιά της κοινωνίας, στις λαϊκές και εργατικές μάζες.
Είναι πολύ σημαντικό για τον οργανωμένο αναρχισμό να έχει επιρροή στα τμήματα της κοινωνίας όπου αγωνίζονται οι καταπιεσμένοι, ιδίως στους εργαζόμενους, ενδυναμώνοντας και αναπτύσσοντας τη συνδικαλιστική οργάνωση, συμμετέχοντας και στηρίζοντας τους αγώνες για υψηλότερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι οργανωμένοι αναρχικοί πρέπει να μοχθήσουν για τη σύνδεση αυτών των αγώνων και για την επεξεργασία μιας στρατηγικής αναφορικά με την υλοποίηση ενός μετώπου των καταπιεσμένων, προχωρώντας στη δημιουργία μεγαλύτερων χώρων για αυτοδιαχείριση και ταξική ανεξαρτησία, σχετικά με ό,τι αποκαλούμε ως οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας ή της εξουσίας από τα κάτω.
Όλα τα δικαιώματα και τα οφέλη που ανήκουν στον λαό κερδήθηκαν μέσα από μάχες και αγώνες. Οι άρχουσες τάξεις δεν παραχωρούν τίποτα δωρεάν. Μόνο μέσω της αλληλεγγύης, του μαχητικού αγώνα της οργάνωσης των από τα κάτω και της ταξικής τους συσπείρωσης έχουμε κατοχυρώσει τις νίκες μας οι καταπιεσμένοι. Σε αυτόν τον αγώνα ο οργανωμένος αναρχισμός έχει μια θέση, με τη στρατηγική μας, τις προτάσεις μας και τη μεθοδολογία μας, η οποία δίνει έμφαση στη δημιουργία της λαϊκής εξουσίας και όχι της εξουσίας του πολιτικού κόμματος, όπως κάνουν συχνά οι πρωτοπορίες.
Ο πόθος των μαρτύρων του Σικάγο για δικαιοσύνη και ελευθερία θα περιπλανηθεί ξανά στους δρόμους κατά την προσεχή Εργατική Πρωτομαγιά μαζί με τους καταπιεσμένους του κόσμου στον αγώνα τους για ένα καλύτερο μέλλον. Τα όνειρά τους ζουν στον αγώνα όλων των ανθρώπων που παλεύουν σε όλο τον κόσμο για ψωμί και αξιοπρέπεια, αλλά και για μια πλήρως εξισωτική και δίκαιη κοινωνία.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ
ΖΗΤΩ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ, ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Devrimci Anarşist Federasyon (DAF) – Τουρκία
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
από Ομοσπονδία | Απρ 15, 2021
Όταν αναφερόμαστε σε «χούντα» στο σήμερα. ασφαλώς δεν μιλάμε για μια επανάληψη των συνθηκών της χούντας των συνταγματαρχών, 53 χρόνια πριν. Για την ώρα στο μπλοκ των χωρών της Δύσης οι μηχανισμοί της εξουσίας δεν έχουν ούτε τη δομή ούτε ρεαλιστικό αφήγημα που να επιτρέπει ευθεία, από τα έξω κατάλυση της αστικής δημοκρατίας και κυριαρχία μέσω των όπλων. Όταν λέμε χούντα αναφερόμαστε στους σκοπούς της και αυτοί οι σκοποί είναι πάντα επίκαιροι για κράτος και κεφάλαιο με ή χωρίς τεθωρακισμένα και εμβατήρια.
Ενας από αυτούς τους σκοπούς κάθε χούντας είναι ο έλεγχος της πληροφορίας και η ιδεολογική μονοκρατορία πάνω στην επεξεργασία και την κινητοποιο της επιρροή από και εντός της κοινωνικής βάσης. Δηλαδή, το ξεπέρασμα της αστικοδημοκρατικής υπόσχεσης για «ελευθερία του λόγου» και «αντικειμενική ενημέρωση» και η χωρίς προσχήματα επιβολή τόσο της ανοιχτής λογοκρισίας στις πληροφορίες, όσο και της προσεκτικής ενοποίησής τους σε ένα ολικό αφήγημα επιβεβαιωτικό των συστημικών στρατηγικών που παράλληλα υπηρετεί και τις ανάγκες της κυβερνώσας κομματικής κλίκας.
Αυτό σημαίνει ότι κατά τη βούληση του κράτους ειδήσεις αποκρύπτονται, ειδήσεις διαστρεβλώνονται, ειδήσεις δημιουργούνται εκ του μηδενός. Και αυτό το πλέγμα πουλιέται ως ενιαία ερμηνεία των πάντων που σκοπό έχει να ανοίξει το δρόμο σε ό,τι θέλει η εξουσία και να βοηθήσει βέβαια και όσους την διαχειρίζονται να συνεχίσουν να το κάνουν κερδίζοντας τις επόμενες εκλογές.
Ότι αυτός είναι ένας σταθερός, διαχρονικός στόχος κάθε θεσμισμένης εξουσίας, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, είναι δεδομένο, αλλά η απλή περιγραφή καταστάσεων δεν προσφέρει κάτι στην ερμηνεία των συνθηκών. Το ερώτημα είναι πόσο, μέσα στην συγκυριακή ισορροπία του κοινωνικού πολέμου αλλά και στους ενδοεξουσιαστικούς/κομματικούς ανταγωνισμούς, το σύστημα καταφέρνει να επιτύχει πληροφοριακή και ιδεολογική μονοκρατορία. Είναι ένα ερώτημα πρώτα από όλα ποσοτικό.
Τα τελευταία χρόνια, από την εποχή κι όλας των μνημονίων, βλέπουμε μια αργή και σταθερή ομογενοποίηση της καθεστωτικής προπαγάνδας, έναν όλο και πιο προφανή συντονισμό της στο σύνολο των μέσων που διαθέτει. Και σε αυτά τα μέσα περιλαμβάνονται όλα τα «παλιά» μέσα επικοινωνίας όπως η τηλεόραση, ο έντυπος τύπος, το αναλογικό ραδιόφωνο, αλλά και η υψηλής επισκεψιμότητας ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Ο συντονισμός αυτός, για πρώτη φορά σπάει τα δεσμά του παραδοσιακού δικομματισμού που αντανακλάται στην συγκρότηση αντίστοιχων μπλοκ στην 4η εξουσία. Για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση είδαμε όλους τους «νταβατζήδες» να λένε ακριβώς το ίδιο θέτοντας σε κίνδυνο την λειτουργία της μηχανής που παράγει κοινωνική ειρήνη, τον δικομματισμό.
Ο «κίνδυνος» από αυτή την ομοφωνία φάνηκε στο δημοψήφισμα του 2015 όταν, έστω και με θεαματικούς όρους, το ενιαίο μπλοκ των M.M.E. γνώρισε μια ηχηρή ήττα και απαξίωση. Παρόλα αυτά η αστική δημοκρατία, έχοντας πολλούς άλλους πυλώνες, φρόντισε να επιστρέψει το χαμένο κύρος στους κήρυκες της. Η εξευτελιστική αποτυχία του αντιμνημονιακού Σύριζα και η, όπως αποδείχθηκε, απάτη του δημοψηφίσματος, επέβαλε, μέσω της συλλογικής ταπείνωσης της βάσης, τον λόγο των ΜΜΕ πλέον ως απόλυτα κυρίαρχο λόγο στην ίδια την βάση. Αυτό οδήγησε στον πρόσκαιρο θρίαμβο νεοφιλελέυθερων και ακροδεξιών αντιλήψεων. Ο δεξιός πόλος του δικομματισμού μαζί με το σύνολο των ΜΜΕ ανέλαβε την διακυβέρνηση το 2019 έχοντας καταγάγει και ιδεολογική πέρα από εκλογική νίκη.
Εδώ ίσως πρέπει να γίνει μια παρένθεση. Οι κυρίαρχες συστημικές επιλογές υπηρετούνταν το ίδιο καλά και την εποχή που ο δικομματισμός εκφράζονταν και από τα καθεστωτικά μέσα. Χωρίς αμφιβολία όμως οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί μαζί με την πάλη καπιταλιστικών συμφερόντων πολλαπλασίαζαν την πολιτική εντροπία και επέτρεπαν ρήγματα. Πόσο παράλογη για την σημερινή mediaκή πραγματικότητα θα φαίνονταν η προ 20ετίας συνθήκη που τα μισά κανάλια και εφημερίδες υπεράσπιζαν για παράδειγμα, το πανεπιστημιακό άσυλο;
Η αξία αυτής της διαπίστωσης είναι τα σημαινόμενά της ως προς την ροπή και τις επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου στο σήμερα κι όχι φυσικά μια νοσταλγία για μια ξεπερασμένη μορφή αστικής δημοκρατίας που η δικομματική διαπάλη δημιουργούσε ρήγματα και αντιφάσεις. Ούτε βέβαια ανόητες εκκλήσεις περί «δημοκρατικότητας», «πλουραλισμού» και «αντικειμενικής ενημέρωσης», νομιμότητας ή συνταγματισμού.
Αντίθετα, τα σημαινόμενα της διαπίστωσης μας οδηγούν στην προτροπή για ολοκληρωτική ρήξη και στοχευμένη πολιτική επίθεση στο σύνολο των M.M.E.. Στα M.M.E.καθαυτά και τους επιμέρους εκφραστές ή απολογητές τους. Σε κάθε επιχειρηματικό μηχανισμό που δουλειά του είναι να παίρνει μια πρωτογενή πληροφορία, να την κάνει ότι θέλει και να την σερβίρει έτσι ώστε να μανιπουλάρει τις προσλήψεις (και άρα τις θελήσεις) μιας μεγάλης κοινωνικής μειοψηφίας εγκλωβισμένης σε αυτούς τους μονόδρομους ροής επικοινωνίας. Μονόδρομους προσβάσιμους μόνο από όσους έχουν στην διάθεσή τους κεφάλαια, μισθωτή εργασία και σοβαρή διαπλοκή με κράτος και αστική τάξη.
Με την πανδημία συνέβησαν δύο πράγματα. Από την μία οι συνθήκες κρίσης πρόσθεσαν κύρος στα M.M.E. ως επίσημους διάμεσους της κοινωνίας το κράτος που παίρνει αποφάσεις για έναν δημόσιο κίνδυνο. Τα αφεντικά των M.M.E. εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον ρόλο και διαπραγματευόμενα με το κράτος προχώρησαν σε μια καταιγιστική προπαγανδιστική εκστρατεία. Από την κατασταλτική επέλαση (που προσωρινά ανακόπηκε μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης), τα εργατικά και φοιτητικά δικαιώματα, την πειθάρχηση μέσω τρομολαγνείας, την συκοφάντηση και τον εξευτελισμό κοινωνικών αγώνων, τον ρατσισμό, την αναθεώρηση όχι απλά της ιστορίας αλλα της ίδιας της ιστορική μνήμης, τα πλυντήρια σε κάθε είδους, νόμιμες και παράνομες κομπίνες και χρηματοδοτήσεις, την επιβλητικά ενιαία αισθητική… Ποσοτικά, είναι αδιαμφισβήτητο, το επίπεδο και η μορφή των M.M.E. στην Ελλάδα προσομοιάζει αυτά των M.M.E. μιας κανονικής στρατιωτικής δικτατορίας κι όχι μιας παλαιού τύπου αστικής δημοκρατίας. Και ποσοτικά πάντα είναι ένα όπλο που σήμερα βάλει ακόμα πιο γρήγορα ενάντια στην τάξη μας από ότι παλαιότερα.
Εμείς επιλέγουμε να συνταχθούμε με το ρεύμα που μποϋκοτάρει τα M.M.E.. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανάδειξη του ρόλου, της ιδιοτέλειας και της αναξιοπιστίας τους, η απώλεια κύρους και επιδραστικότητας τους.
Τα μέσα για αυτή την επίθεση ξεκινούν από την άμεση, πρόσωπο με πρόσωπο επαφή. Στην συζήτηση, στους τοίχους της πόλης, σε χαρτί ή σε πανό.
Και ακολουθούν όποια άλλα μέσα εκτιμά το κάθε κομμάτι του κινήματος ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει. Για την Α.Ο. το ιντερνέτ είναι ένα προνομιακός όσο και ναρκοθετημένος δίαυλος που επιλέγουμε να βάλουμε δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση όμως η άποψή μας είναι πως μια διευρυμένη και αποκεντρωμένη καμπάνια ενάντια στα M.M.E. είναι το άνοιγμα ενός αναγκαίου μετώπου αγώνα σε συνθήκες κρίσης που μεταλλάσσονται και οξύνονται. Ας είναι όσο χουντικά θέλουν τα κανάλια, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι όμιλοι, οι αναρτήσεις πρώτης σελίδας στο google search. Αν αυτοί που τους δίνουν σημασία, ένα μέρος της βάσης δηλαδή με τεχνολογική και πολιτισμική ασυμβατότητα, ένα μέρος κλεισμένο μέσα, υποκείμενο στο φόβο κάθε είδους, εμπεδώσει την αμφιβολία, αναζητήσει επιβεβαίωση, αντιληφθεί το πλέγμα των σκοπών και των συμφερόντων πίσω από την «ενημέρωσή» της δεν θα απονομιμοποιηθούν μόνο τα ΜΜΕ, θα αφαιρεθεί και ένας παραμορφωτικός φακός της πραγματικότητας αλλά και ένα βελτιωτικό φίλτρο της εικόνας του συστήματος.
ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ ΤΩΝ M.M.E.
από Ομοσπονδία | Απρ 6, 2021
Χωρίς αμφιβολία, αν οι συνέπειες της πανδημίας δεν έχουν γίνει ακόμα χειρότερες, αυτό το οφείλουμε αποκλειστικά σε έναν κλάδο εργαζόμενων. Είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς, οι καθαρίστριες των νοσοκομείων, όλοι και όλες που εργάζονται στον χώρο της υγείας.
Χωρίς αμφιβολία, αν υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που έχει πληρώσει το μέγιστο τίμημα από αυτή την πανδημία, δεν είναι ούτε οι υπέργηροι, ούτε όσοι είχαν υποκείμενα νοσήματα, ούτε οι ευπαθείς ομάδες, είναι και πάλι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. Στις τάξεις τους έχει συμβεί μια εκατόμβη θυμάτων και όχι μόνο. Φτάνει να φανταστούμε το αδιανόητο, ότι τους υποχρέωσαν να εργάζονται ακόμα κι όταν έβγαιναν θετικοί στα τεστ, ώσπου τα συμπτώματα να τους καταβάλουν.
Δεν χρειάζονται οι κρυφές κάμερες και τα δακρύβρεχτα ρεπορταζ, για να πειστεί κανείς ότι αυτό είναι το πιο λογικό και αναμενόμενο σε ανθρώπους που έρχονται διαρκώς σε επαφή με κρούσματα σε ένα περιβάλλον που βασικά μέτρα ασφαλείας δεν έχουν παρθεί. Πρέπει, όμως, να αναρωτηθούμε για το πέπλο σιωπής που έχει απλωθεί γύρω από αυτές τις συνθήκες, για το γεγονός ότι δεν έχουμε ούτε κρυφές κάμερες, ούτε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ. Αντίθετα ακούμε να κατηγορούνται ακόμα και το γεγονός ότι το 80% των ασθενών που πεθαίνουν βρίσκονται εκτός ΜΕΘ, λες και είναι δική τους η ευθύνη που δεν φτιάχτηκαν νέες ΜΕΘ, λες και επιλέγουν ηθελημένα τον ρόλο του Θεού ή του δημίου.
Όταν στο πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν ακόμα τα θύματα ήταν λίγα, βλέπαμε τα χειροκροτήματα των καθεστωτικών στους «ήρωες», θα έπρεπε να κρατήσουμε επιφυλάξεις. Είναι εύκολες οι φιέστες, όταν δεν έχει έρθει η ώρα απόδοσης ευθυνών. Και τώρα που ήρθε αυτή η ώρα, οι φιέστες δεν έχουν θέση. Τώρα διώχνουν από τα νοσοκομεία συνδικαλιστές που καταγγέλλουν τις συνθήκες περίθαλψης, τώρα, σε συνέχεια της προπαγάνδας περί «ατομικής ευθύνης» οι γιατροί κατηγορούνται για τα θύματα της πανδημίας και αν κινητοποιηθούν, κατηγορούνται για ανευθυνότητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι υγειονομικοί, αυτοί που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης βρίσκονται απέναντι στο κράτος που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να βρει πού θα φορτώσει την αποτυχία του, ενώ εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, για να περάσει την πιο βαριά αντικοινωνική ατζέντα σε ένα σύνολο άλλων θεμάτων.
Οι υγειονομικοί είναι μόνοι τους. Ό,τι αίτημα είχαν διατυπώσει στο παρελθόν αποδείχθηκε προφητικό στη σημερινή κρίση, είτε αφορούσε ελλείψεις σε υλικά και εξοπλισμούς των νοσοκομείων, είτε ελλείψεις προσωπικού. Σήμερα το κράτος ομολογεί ότι δεν έχει προσωπικό να κάνει τα εμβόλια. Που και το προσωπικό που υπάρχει δεν έχει καν εμβολιαστεί το ίδιο…
Ασφαλώς είναι περισσότερα στο τραπέζι από τη γνωστή κρατική ανικανότητα και τις κομματικές επιδιώξεις της δεξιάς να βγει αλώβητη από την αποτυχία. Είναι η στρατηγική επιλογή καταστροφής και απαξίωσης της δημόσιας υγείας, όπως και κάθε δημόσιου αγαθού προς όφελος των ιδιωτών. Ενώ η πανδημία απέδειξε την εγγενή αδυναμία της ιδιωτικής υγείας να ανταποκριθεί σε δημόσιους κινδύνους ακόμα και τώρα το κράτος συνεχίζει να την πριμοδοτεί. Άμεσα και έμμεσα.
Μόνο να σκεφτούμε πως η μονοπώληση των πόρων του ΕΣΥ από την πανδημία έχει σπρώξει όλα τα άλλα περιστατικά στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά που μέχρι χθες ήταν δωρεάν σήμερα πρέπει να πληρωθούν. Να πληρωθούν από όσους έχουν την δυνατότητα, γιατί οι πιο φτωχοί βλέπουν εξετάσεις και χειρουργεία να αναβάλλονται… για κάποτε.
Ακόμα και τώρα τα αφεντικά της υγείας, αντί να βλέπουν τα μαγαζιά τους επιταγμένα για το δημόσιο καλό, θησαυρίζουν, την ώρα που προλετάριοι και κατώτερα μικροαστικά στρώματα συντρίβονται. Αλλά όλα αυτά είναι λογικά, αν σκεφτεί κανείς ότι η εξουσία δεν είχε καν την λεπτότητα να μη σπεύσει να εμβολιαστεί πριν ακόμα και από τους υγειονομικούς.
Ο μόνος σύμμαχος σε αυτή την κρίση για την κοινωνική βάση είναι ο εαυτός της. Κι ένα κομμάτι της, οι εργαζόμενοι στην υγεία, τιμά τη συμμαχία αυτή και με το παραπάνω.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους και γιατί θα ήταν ανήθικο και γιατί δε μας συμφέρει.
Αν τα νοσοκομεία καταρρεύσουν, θα είναι καταστροφή.
Και για να μην καταρρεύσουν, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, πρέπει να στηρίξουμε τους υγειονομικούς, να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν όλα τους τα αιτήματα άμεσα.
Μπορεί να μην είναι η ώρα για μαξιμαλισμούς, είναι όμως η ώρα να αναρωτηθούμε, από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, σε ποιανού τα χέρια έπρεπε να είναι το ΕΣΥ. Του κράτους που προμοτάρει τα ιδιωτικά νοσοκομεία, που μέσα σε τέτοιες συνθήκες επιλέγει να μειώσει τον προϋπολογισμό για την υγεία, που διορίζει άσχετα κομματόσκυλα για διοικητές νοσοκομείων ή των εργαζόμενων; Των εργαζόμενων που με τα δικαιωμένα χρόνια αιτήματά τους έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει και τι χρειάζεται και με τη στάση τους στην πανδημία ότι ξέρουν να τιμούν τον ρόλο τους.
Ό,τι και να θεωρεί κανείς δε χωρά συζήτηση ότι το ΕΣΥ χρειάζεται άμεσα μαζικές προσλήψεις. Ότι όλοι οι υγειονομικοί πρέπει να εμβολιαστούν άμεσα κατά απόλυτη προτεραιότητα. Ότι τα νοσοκομεία χρειάζονται νέες ΜΕΘ, εξοπλισμούς και αναλώσιμα.
Κι ότι εν όψει ενός πιθανού τρίτου κύματος της πανδημίας η ιδιωτική υγεία πρέπει να επιταχτεί στο σύνολό της. Κάθε μέρα ένα μέρος των νεκρών θα επιβίωνε, αν ένα μέρος των συνδικαλιστικών αιτημάτων των υγειονομικών είχε ικανοποιηθεί.
Πόσο θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί και να χειροτερέψει αυτή η συνθήκη.
Να σταθούμε στο πλευρό των υγειονομικών.
Να υποστηρίξουμε τα αιτήματά τους
Να υπερασπιστούμε τις κινητοποιήσεις τους
Με ανακοίνωσή της η ΟΕΝΓΕ καλεί σε πανελλαδικές κινητοποιήσεις στις εισόδους των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας τις πρωινές ώρες της Τετάρτης 7/4, την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, ενώ την ίδια μέρα στις 16:00 καλεί σε κεντρική συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας στην Αθήνα. Ως Αναρχική Ομοσπονδία στηρίζουμε το κάλεσμα και τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις της ΟΕΝΓΕ για την άμεση και ουσιαστική ενίσχυση και θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την ικανοποίηση των αιτημάτων των γιατρών, των υγειονομικών και των εργαζόμενων στα νοσοκομεία.
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: https://anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
