από Ομοσπονδία | Μαρ 18, 2021
Διεθνιστική ανακοίνωση αναρχικών οργανώσεων και αναρχικών ομοσπονδιών επί αφορμή της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την Παρισινή Κομμούνα:
150 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη μεγάλη προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, την Παρισινή Κομμούνα του 1871. Επί 72 ημέρες οι προλετάριοι του Παρισιού αναδιοργάνωσαν τις κοινωνικές σχέσεις με όρους άμεσης δημοκρατίας στην κατεύθυνση της οικονομικής ισότητας, της αλληλοβοήθειας και της πολιτικής ελευθερίας.
Η δομική καπιταλιστική κρίση του 1866 είχε οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και τους διακρατικούς ανταγωνισμούς. Ο πρωσο-αυστριακός πόλεμος του 1866 άφησε ανοιχτές εκκρεμότητες αναφορικά με τη μη απόδοση εδαφών που αξίωνε η Β’ Γαλλική Αυτοκρατορία. Στις 19/7/1870 κηρύχθηκε πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Πρωσίας. Στις 2/8/1870 η Γαλλία εισέβαλε στρατιωτικά στα εδάφη της Πρωσίας. Τα γαλλικά στρατεύματα υπέστησαν πανωλεθρία, η Β’ Γαλλική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και ο πρωσικός στρατός έφτασε έξω από τα προάστια του Παρισιού.
Τότε η αστική τάξη της Γαλλίας σχημάτισε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό την ηγεσία του Αδόλφου Θιέρσου και συνθηκολόγησε με τους Πρώσους στις 26/2/1871, παραδίδοντας εδάφη, οχυρά και διαλύοντας τον τακτικό στρατό. Η συνθηκολόγηση όριζε ότι εντός 8 ημερών έπρεπε να εκλεγεί μια Εθνοσυνέλευση που θα αποφάσιζε για τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης. Οι οικονομικοί όροι της συνθηκολόγησης ήταν ιδιαίτερα δυσβάστακτοι για τον γαλλικό λαό.
Μπροστά σε αυτό το κρίσιμο σημείο που έμοιαζε ως αδιέξοδο, το γαλλικό προλεταριάτο επωμίστηκε το καθήκον της μετατροπής του εθνικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο, βαδίζοντας αποφασιστικά στον δρόμο της κοινωνικής επανάστασης. Στις 18/3/1871 ο Θιέρσος στέλνει στρατεύματα στις εργατικές συνοικίες του Παρισιού, για να αρπάξουν τα κανόνια από τον λόφο της Μονμάρτης, τα οποία ανήκαν στην Εθνοφυλακή και είχαν κατασκευαστεί με λεφτά του παριζιάνικου λαού κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τους Πρώσους. Η απόπειρα απέτυχε κυρίως λόγω της παρέμβασης των γυναικών του Παρισιού. Οι γυναίκες από την Επιτροπή Ασφάλειας του 18ου διαμερίσματος του Παρισιού, συμπεριλαμβανομένης και της Λουίζ Μισέλ, έπεισαν και οργάνωσαν τους εθνοφρουρούς που αποτελούνταν κυρίως από εργάτες. Ο λαός του Παρισιού ξεσηκώθηκε. Η Εθνοφυλακή, που αποτελούταν κυρίως από εργάτες, δεν παρέδωσε τα όπλα. Τότε ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική κυβέρνηση, η οποία έντρομη μετέφερε τις θέσεις της στις Βερσαλλίες.
Στις 26/3/1871 εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα, ένα πολιτικό σώμα λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που απαρτιζόταν από αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Δυο μέρες αργότερα οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το δημαρχείο του Παρισιού και ύψωσαν την κόκκινη σημαία της επαναστατικής κομμούνας. Η πρώτη μεγάλη προλεταριακή επανάσταση ήταν γεγονός!
Η Παρισινή Κομμούνα αποτελούταν ως επί το πλείστον από εργάτες και φτωχά λαϊκά στρώματα (οι αστοί απείχαν στην πλειοψηφία τους από τις εκλογές στο Παρίσι κατόπιν εντολής του Αδόλφου Θιέρσου). Σημαντική ήταν η συμβολή των οργανωμένων πολιτικών πυρήνων στους κόλπους της, η δράση των οποίων απέβλεπε στην ενίσχυση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης. Μπλανκιστές, Προυντονικοί, Μαρξιστές και Αναρχικοί μέλη της Α’ Διεθνούς έδρασαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν και αποτέλεσε βραχύβιο επαναστατικό εγχείρημα, η Παρισινή Κομμούνα πέτυχε πολύ σημαντικές τομές, πρωτοφανείς για την εποχή τους, ρήξεις που θα αποτελούσαν αργότερα βασικά επίδικα και στοχεύσεις των επόμενων κοινωνικών επαναστάσεων. Η Παρισινή Κομμούνα αποτέλεσε το αρχέτυπο της πολιτικής οργανωτικής διάρθρωσης της μετεπαναστατικής κοινωνίας, δρώντας καταλυτικά στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη του πολιτικού ρεύματος του αναρχικού κομμουνισμού.
Η Παρισινή Κομμούνα προχώρησε στην κατάργηση του τακτικού στρατού και την αντικατάστασή του από τον ένοπλο λαό, στην αντικατάσταση της αστυνομίας από άμεσα ανακλητές λαϊκές πολιτοφυλακές στην υπηρεσία της κομμούνας, στην ανακλητότητα των εκλεγμένων δημοσίων υπαλλήλων στις διοικητικές θέσεις και των δικαστικών υπαλλήλων, αλλά και στην κατάληψη των εργοστασίων που ήταν κλειστά ή είχαν εγκαταλειφθεί από τους καπιταλιστές. Τα εργοστάσια αυτά παραδόθηκαν στα χέρια των εργατών και η Παρισινή Κομμούνα προχώρησε στη συνένωση των εργατικών συνεταιρισμών της βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγής. Επιπλέον, εξίσωσε όλους τους μισθούς, διαχώρισε την εκκλησία από την πολιτική ζωή της κομμούνας, κοινωνικοποίησε τα εκκλησιαστικά κτήματα, καθιέρωσε τη δωρεάν μόρφωση και την απαγκίστρωσή της από την εκκλησία, εξέλεξε ξένους υπηκόους στα όργανα της κομμούνας στο όνομα του διεθνισμού, απαγόρευσε τη νυχτερινή εργασία των αρτεργατών, κατήργησε το ενοίκιο, απαγόρευσε την πώληση ενέχυρων, κατήργησε τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που αποτελούσαν τα σκλαβοπάζαρα τις εποχής, ανέβαλε την καταβολή χρεών και συγκρότησε ενώσεις γυναικών.
Δεν έχουμε κάποια εμμονική συμπάθεια για τα συγκεκριμένα μέτρα που έλαβε η Παρισινή Κομμούνα ή για τις δομές που δημιούργησε. Η εργατική τάξη αυτοσχεδίαζε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, διδασκόμενη από τα έργα της στην πορεία των εξελίξεων. Ορισμένοι θεσμοί ήταν κατάλοιπα της παλιάς κυβέρνησης παρά νέες δημιουργικές τομές. Αντίθετα, τιμούμε το εξισωτικό πνεύμα της Παρισινής Κομμούνας και τη ριζοσπαστική δημοκρατική στάση της που δεν περιορίστηκαν μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά επεκτάθηκαν και στην οικονομική ζωή. Οι εργαζόμενοι παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους ξεκίνησαν έναν θεμελιώδη κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά η ευκαιρία να ολοκληρωθεί αυτός ο μετασχηματισμός δεν συνέβη. Το προλεταριάτο έχοντας την εξουσία στα χέρια του επιχείρησε έναν ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά τελικά η ολοκλήρωση αυτής της αλλαγής παραδείγματος δεν κατέστη δυνατή.
Ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων ήταν ιδιαίτερα άνισος. 40.000 πολιτοφύλακες της ομοσπονδιακής εθνοφρουράς του Παρισιού, με υποτυπώδη οπλισμό, καλούνταν να αντιμετωπίσουν 170.000 καλά οπλισμένους στρατιώτες που επικουρούνταν από μονάδες βαρέως πυροβολικού. Φοβούμενη τον θρίαμβο της κοινωνικής επανάστασης, η αστική κυβέρνηση της Γαλλίας συμμάχησε με τον Όττο φον Μπίσμαρκ, καγκελάριο της Πρωσίας, προκειμένου να καταστείλουν συντονισμένα την Παρισινή Κομμούνα. Στις 21/5/1871 τα στρατεύματα της κυβέρνησης των Βερσαλλιών μπήκαν στο Παρίσι. Ακολούθησαν σφοδρές και αιματηρές μάχες επί 8 ολόκληρες μέρες. Στις 28/5/1871, στις 14:00, έπεσε το τελευταίο οδόφραγμα στην οδό Ραμπονό της Μπελβίλ. Οι Κομμουνάροι αγωνίστηκαν για την προάσπιση της ελευθερίας ηρωικά μέχρι το τέλος σε κάθε δρόμο και σοκάκι του Παρισιού.
Ο απολογισμός της ήττας της Παρισινής Κομμούνας ήταν ιδιαίτερα αιματηρός. Τουλάχιστον 20.000 νεκροί Κομμουνάροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. 45.000 περίπου συλληφθέντες. Τουλάχιστον 3.000 νεκροί στα κρατητήρια, στα πλωτά κάτεργα, στις φυλακές, στην εξορία. Στις 1/7/1871 3.859 Κομμουνάροι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία. Ανάμεσά τους ήταν η Λουίζ Μισέλ, η οποία θα γινόταν μια από τις πιο σπουδαίες υποστηρήκτριες του αναρχισμού, αλλά και οι αναρχικοί αδελφοί Ρεκλύ, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στην εγκαθίδρυση της Παρισινής Κομμούνας. Τα στρατοδικεία υποχρέωσαν περίπου 3.500 Κομμουνάρους να μην επιστρέψουν ποτέ στη Γαλλία.
Μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας ο Ευγέν Ποτιέ έγραψε τους στίχους του παγκόσμιου ύμνου της εργατικής τάξης, τη Διεθνή. Το κεντρικό μήνυμα της Παρισινής Κομμούνας και του ύμνου της Διεθνούς είναι ότι η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην ταξική αλληλεγγύη και στον διεθνισμό. Μόνο βασιζόμενοι στις συλλογικές μας δυνάμεις και στην αλληλοβοήθεια θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τις αλυσίδες της κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η εθνική ενότητα αποτελεί μοχλό ταξικού συμβιβασμού για την εργατική τάξη και ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης, για να πείσει τα υποτελή κοινωνικά στρώματα να εξυπηρετήσουν τα δικά της συμφέροντα, είτε εξαγοράζοντας τη συναίνεσή τους είτε οδηγώντας τα στα σφαγεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Αυτήν την υπέρβαση έκανε η Παρισινή Κομμούνα, θρυμματίζοντας την εθνική ενότητα προς όφελος της ταξικής ενότητας και του διεθνισμού. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Η αστική τάξη δε διατίθεται να αποχωριστεί αμαχητί τα υλικά προνόμια που της εξασφαλίζει η οικονομική και πολιτική εξουσία της, οι θεσμοί, η ιδεολογία, οι μηχανισμοί και η βία που τη συντηρούν. Γι’ αυτό είναι πάντα πρόθυμη να καταπνίξει στο αίμα κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής, κάθε επαναστατική απόπειρα που αμφισβητεί την εξουσία της και φιλοδοξεί να την ανατρέψει. Οι επαναστατικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί υλοποιούνται μόνο δια της ταξικής βίας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Είμαστε αναγκασμένοι να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο. Η αστική τάξη δε μας αφήνει άλλη επιλογή.
Δεν πρόκειται, όμως, να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, δεν πρόκειται να σηκώσουμε τα όπλα και να σημαδέψουμε τους προλετάριους των άλλων χωρών, διότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Έχουμε κοινά ταξικά συμφέροντα και κοινά ιστορικά καθήκοντα. Να ενωθούμε, λοιπόν, με αρραγείς σχέσεις ταξικής αλληλεγγύης και επαναστατικού διεθνισμού, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης και του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Οι νίκες του μέλλοντος θα ανθίσουν από τους αγώνες του παρελθόντος!
Τιμή για πάντα σε όσους έδωσαν τις ζωές τους για τον πανανθρώπινο σκοπό της κοινωνικής επανάστασης!
Ζήτω η Παρισινή Κομμούνα! Ζήτω η Αναρχία!
Καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι όλου του κόσμου οργανωθείτε και ενωθείτε για την αποτίναξη του κρατικού και καπιταλιστικού ζυγού!
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Τουρκία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
από Ομοσπονδία | Μαρ 7, 2021
Σήμερα, 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, μια ιστορική ημερομηνία κατά την οποία εγείρουμε τον αγώνα για τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών, των λεσβιών και των τρανς των καταπιεσμένων τάξεων. Σήμερα σκοπεύουμε να θέσουμε τέλος στη συστηματική βία της πατριαρχίας και να στηρίξουμε τον επαναστατικό εργατικό, λαϊκό και αντι-αποικιοκρατικό αγώνα. Κατόπιν πρότασης από ομάδα σοσιαλιστών γυναικών στα πλαίσια του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου Σοσιαλιστών Γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη, η ημερομηνία αυτή είχε αρχικά ως σκοπό την προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Αργότερα η 8η Μάρτη έγινε σε όλο τον κόσμο ημέρα αγκιτάτσιας, κινητοποίησης, διαδήλωσης και απεργίας για τη ζωή και την ελευθερία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα. Από τη διαμαρτυρία για τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα των γυναικών στα βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα έως την εξέγερση για ψωμί και ειρήνη από τις εργαζόμενες γυναίκες που μαζί με άλλες απεργίες και διαδηλώσεις πυροδότησαν τη Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουαρίου το 1917, η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά εδραιώθηκε μέσω του ενεργού αγώνα των γυναικών της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό, λοιπόν, διαφυλάττουμε αυτήν την επίτευξη που μας επιτρέπει να θυμόμαστε τις νίκες και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση. Η 8η Μάρτη μάς επιτρέπει, επίσης, να οικειοποιηθούμε και να επεξεργαστούμε τις συζητήσεις και τις προτάσεις των προκατόχων μας και να χτίσουμε τις πολιτικές δομές που θα μας επιτρέψουν να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στις αδικίες και τη βία του καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος κυριαρχίας.
Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχει πολλά λάβαρα αγώνα που ποικίλουν ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου και την ίση αμοιβή, την αναγνώριση των εργασιών φροντίδας και άλλων εργασιών που σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα οι οποίες εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες, τον αγώνα για την αποποινικοποίηση και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και της πρόσβασης σε αντισυλληπτικά, την αποτίναξη της έμφυλης βίας που, μεταξύ άλλων, αποτυπώνεται στα υψηλά ποσοστά σεξουαλικών κακοποιήσεων, στις γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες τρανς ατόμων. Τονίζουμε τη συγκεκριμένη μέρα ως ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες και τα άτομα που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα, οι προσπάθειες των οποίων ιστορικά επέτρεψαν την οργανωτική άρθρωση του φεμινιστικού κινήματος. Πρόσφατα είχαμε μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις, όπως τη Διεθνή Απεργία Γυναικών που ξεκίνησε από την Ισπανία, το κίνημα #NiUnaMenos στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική, καθώς και τον αγώνα για νόμιμες, ασφαλείς και ελεύθερες αμβλώσεις σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.
Σήμερα, εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες, βιώνουμε, στην πρώτη γραμμή, την κοινωνική και οικονομική κρίση που εντείνεται από την πανδημία του Covid-19, η οποία αποκάλυψε μορφές βίας και πατριαρχικής καταπίεσης που συχνά ήταν «αόρατες», όπως η εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα και η υποταγή της στην ανδρική φιγούρα μέσα σε αυτήν την πτυχή της καθημερινής της ζωής. Η πανδημία του Covid-19 διευκόλυνε, επίσης, την αναζωπύρωση της ενδοοικογενειακής βίας, τις παρενοχλήσεις και την αύξηση των γυναικοκτονιών, των δολοφονιών τρανς ατόμων και των σεξουαλικών κακοποιήσεων στα πλαίσια του εγκλεισμού. Γι’ αυτό η κινητοποίησή μας στις 8 Μαρτίου είναι επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, ενώ αναγνωρίζουμε τη σημασία του φεμινιστικού αγώνα στην εποχή μας, γνωρίζουμε και επομένως απορρίπτουμε την ύπαρξη του λευκού, αστικού και δυαδικού «φεμινισμού» που επιδιώκει να γίνει ηγεμονικός εις βάρος των καταπιεσμένων. Συνεπώς, από τις κοινωνικές και αμεσοδημοκρατικές μας οργανώσεις εγείρουμε από τα κάτω και δια της άμεσης δράσης την αντιπαράθεση με την πατριαρχική καταπίεση. Έχουμε, επίσης, επίγνωση της επιρροής του κράτους σε αυτήν την πληθώρα των τάσεων που υπάρχουν στον φεμινισμό, η οποία επιδιώκει να προσαρμόσει τους αγώνες και τις απαιτήσεις των εργαζόμενων γυναικών μέσα στα θεσμικά του όργανα, για να πετύχει την αφομοίωσή τους από τον μηχανισμό του.
Στις 8 Μαρτίου υπογραμμίζουμε, επίσης, τη σημασία των γυναικών και των ατόμων που δεν υπάγονται στην έμφυλη κανονικότητα στον αγώνα τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όσων καταπιέζονται από την καπιταλιστική κυριαρχία, για τα δικαιώματα των έμφυλων και σεξουαλικών μειονοτήτων, την εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, για την κατάργηση του κράτους και την άρση κάθε μορφής καταπίεσης στην κατεύθυνση του επαναστατικού μετασχηματισμού των υπαρχουσών κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά, δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τους αγώνες και τη δράση αναρχικών φεμινιστριών όπως η Τερέζα Κλαράμουντ, η Λουίζα Καπετίγιο, η Βιρτζίνια Μπόλτεν και η Λουθία Σάντσεθ Σαορνίλ.
Με όπλα μας την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση, αποδομώντας πολιτικά τις παραδοσιακές ιεραρχικές, δυαδικές και αποκλειστικές συλλήψεις για το φύλο, αγωνιζόμαστε για τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, τιμούμε την 8η Μαρτίου ως μια μέρα του επαναστατικού αγώνα για τη χειραφέτησή μας, που, όπως έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν στην “Τραγωδία της χειραφέτησης της γυναίκας” (1906): «Οι γυναίκες πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα είμαστε άνθρωποι με την πιο αληθινή έννοια του όρου. Ό,τι ενυπάρχει μέσα στη γυναίκα και την ωθεί στην αποζήτηση της διεκδίκησης και της δράσης πρέπει να αγγίζει την πληρέστερη έκφρασή του. Όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να σπάσουν και τότε ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία θα καθαρίσει από κάθε ίχνος αιώνων υποταγής και δουλείας.»
☆ Alternativa Libertaria/ Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – M. Βρετανία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertäre Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
Απέναντι στην πατριαρχική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση καμία δεν είναι μόνη! Να κάνουμε το αναγκαίο βήμα από την ατομική καταγγελία στη συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση, να εναντιωθούμε στο σύστημα που θρέφει την πατριαρχία, να πυκνώσουμε τους συλλογικούς αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση.
Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί σε στήριξη των φεμινιστικών διαδηλώσεων τη Δευτέρα 8/3:
– Αθήνα: 13:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στην Πλατεία Συντάγματος
– Θεσσαλονίκη: 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
από Ομοσπονδία | Μαρ 1, 2021
100 χρόνια από την εξέγερση της Κροστάνδης: Να θυμάσαι σημαίνει να αγωνίζεσαι!
Διεθνής αναρχική ανακοίνωση για την εκατοστή επέτειο της εξέγερσης της Κροστάνδης
«Ας γνωρίζουν οι εργάτες όλου του κόσμου ότι εμείς, οι υπερασπιστές της εξουσίας των σοβιέτ, θα προασπίσουμε τα κεκτημένα της κοινωνικής επανάστασης. Θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε κάτω από τα ερείπια της Κροστάνδης, αγωνιζόμενοι για τη δίκαιη υπόθεση των εργατικών μαζών. Οι εργάτες όλου του κόσμου θα μας κρίνουν. Το αίμα των αθώων θα είναι στα κεφάλια των κομμουνιστών, που είναι μεθυσμένοι για εξουσία.
Ζήτω η εξουσία των σοβιέτ!».
Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή της Κροστάνδης
Στις 1 Μαρτίου 1921, το σοβιέτ της Κροστάνδης εξεγέρθηκε ενάντια στο καθεστώς του Ρωσικού «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε αισίως τελειώσει, καθώς οι τελευταίες στρατιές των Λευκών ηττήθηκαν τον Νοέμβριο του 1920. Οι υπόλοιπες μάχες στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία σχετίζονταν με την εδαφική επέκταση της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες παρέμεναν άθλιες. Ως απάντηση, απεργίες ξέσπασαν σε όλη την Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921. Οι ναύτες της Κροστάνδης έστειλαν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει τις απεργίες.
Το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο
Η πόλη της Κροστάνδης βρίσκεται στο νησί Κότλιν, το οποίο ελέγχει τις εισόδους για την Πετρούπολη. Φιλοξενούσε τη μεγαλύτερη ρωσική ναυτική βάση και ήταν προμαχώνας της επαναστατικής πολιτικής από το 1905. Έπαιξε διακεκριμένο ρόλο στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Το σοβιέτ της Κροστάνδης ιδρύθηκε τον Μάιο του 1917, λίγο μετά την ίδρυση του σοβιέτ της Πετρούπολης.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1917 τα σοβιέτ είχαν πολλαπλασιαστεί και ισχυροποιηθεί σε ολόκληρη τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Τον Οκτώβριο ανέτρεψαν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Το Β’ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ πήρε την εξουσία στα χέρια του. Το Β’ Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, ωστόσο, συμφώνησε στην πρόταση των μπολσεβίκων για τον διορισμό ενός Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων που θα ενεργεί ως εκτελεστικό υπουργικό συμβούλιο πάνω από τα σοβιέτ. Οι μπολσεβίκοι δεν έχασαν χρόνο να δημιουργήσουν έναν κρατικό μηχανισμό με καταναγκαστική ισχύ. Με αποφασιστικότητα υπέταξαν τα τοπικά και τα περιφερειακά σοβιέτ στο κεντρικό.
Ήδη από τον Απρίλιο του 1918 οι μπολσεβίκοι άρχισαν την καταστολή ενάντια στους αναρχικούς και την εκκαθάριση των σοβιέτ. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε καθιερώσει την ελευθερία του τύπου και το δικαίωμα των στρατιωτών να εκλέγουν τους αξιωματικούς τους, αλλά οι μπολσεβίκοι κατάργησαν αυτές και πολλές άλλες ζωτικές κοινωνικές αλλαγές κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Η καταστολή κάθε αντιπολίτευσης, ο πολεμικός κομμουνισμός και οι αναγκαστικές επιτάξεις που επιβλήθηκαν με εκτελεστικά αποσπάσματα, μαζί με την εξάπλωση της φτώχειας και της πείνας, απομάκρυναν μεγάλο μέρος της συμπάθειας που είχαν εναποθέσει στο μπολσεβικισμό οι εργάτες και οι αγρότες. Οι διαμαρτυρίες των εργατών και των αγροτών κατά των αυταρχικών μέτρων των μπολσεβίκων ήταν συχνές από το 1918 έως το 1921, συμπεριλαμβανομένων αρκετών κυμάτων απεργιών των εργατών.
Το ψήφισμα του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ
Οι απεργίες στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο του 1921 ώθησαν τους ναύτες της Κροστάνδης να στείλουν μια αντιπροσωπεία, για να διερευνήσει την κατάσταση και να δώσει αναφορά. Οι ίδιοι οι ναύτες ήταν δυσαρεστημένοι με τη διοίκηση του Πολεμικού Ναυτικού και είχαν καθαιρέσει τον διοικητή τους τον Ιανουάριο. Η έκθεση της αντιπροσωπείας οδήγησε στην έγκριση του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ:
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα σημερινά σοβιέτ δεν εκφράζουν τη βούληση των εργατών και των αγροτών, να διεξαχθούν άμεσα νέες εκλογές με μυστική ψηφοφορία και η προεκλογική εκστρατεία να διέπεται από την πλήρη ελευθερία της αγκιτάτσιας μεταξύ των εργατών και των αγροτών.
• Καθιέρωση της ελευθερίας του λόγου και του τύπου για τους εργαζόμενους και τους αγρότες, για τους αναρχικούς και τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα.
• Διασφάλιση της ελευθερίας του συνέρχεσθαι για τα εργατικά σωματεία και τις αγροτικές οργανώσεις.
• Σύγκληση μη κομματικής συνδιάσκεψης των εργατών, των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού και των ναυτών της Πετρούπολης, της Κροστάνδης και της επαρχίας της Πετρούπολης, το αργότερο μέχρι τις 10 Μαρτίου 1921.
• Απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατούμενων των σοσιαλιστικών κομμάτων, καθώς και όλων των εργατών, των αγροτών, των στρατιωτών και των ναυτών που φυλακίστηκαν σε σχέση με τα εργατικά και αγροτικά κινήματα.
• Εκλογή επιτροπής για την εξέταση των υποθέσεων όσων κρατούνται σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Κατάργηση όλων των πολιτικών γραφείων, διότι κανένα κόμμα δεν πρέπει να έχει ειδικά προνόμια στη διάδοση των ιδεών του ή να λαμβάνει την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης για τέτοιους σκοπούς. Αντιθέτως, θα πρέπει να δημιουργηθούν εκπαιδευτικές και πολιτιστικές επιτροπές, τοπικά εκλεγμένες και χρηματοδοτούμενες από την κυβέρνηση.
• Άμεση κατάργηση όλων των ένοπλων μπολσεβίκικων μονάδων που καταστέλλουν την κυκλοφορία και κατάσχουν τρόφιμα.
• Εξίσωση των μεριδίων όλων των εργαζομένων, με εξαίρεση εκείνων που απασχολούνται σε εργασίες που είναι επιβλαβείς για την υγεία.
• Κατάργηση των μπολσεβίκικων πολεμικών αποσπασμάτων σε όλα τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού, καθώς και των μπολσεβίκων φρουρών που διατηρούν καθήκοντα σε μύλους και εργοστάσια. Εάν κριθούν απαραίτητοι τέτοιοι φρουροί ή τέτοια στρατιωτικά αποσπάσματα, θα πρέπει να διοριστούν από τα κάτω στον στρατό, ενώ στα εργοστάσια σύμφωνα με την κρίση των εργατών.
• Ελεύθερη δραστηριότητα των αγροτών όσον αφορά τη γη τους, καθώς και το δικαίωμα διατήρησης βοοειδών, υπό την προϋπόθεση ότι οι αγρότες διαχειρίζονται την ιδιοκτησία τους με τα δικά τους μέσα, δηλαδή, χωρίς την εκμίσθωση και την εκμετάλλευση της εργασίας.
• Έκκληση σε όλα τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού και των συντρόφων δόκιμων ναυτών να συμφωνήσουν με το ψήφισμά μας.
• Απαίτηση από τον τύπο να δώσει την πληρέστερη δημοσιότητα στα ψηφίσματά μας.
• Διορισμός Ταξιδιωτικής Επιτροπής Ελέγχου.
• Συναίνεση στην ελεύθερη ατομική παραγωγή μικρής κλίμακας.
Αυτό το ψήφισμα μπορεί να συνοψιστεί ότι περιέχει δύο βασικές απαιτήσεις: την αποκατάσταση της σοβιετικής δημοκρατίας και έναν οικονομικό συμβιβασμό με τους αγρότες.
Επανάσταση και καταστολή
Την 1η Μαρτίου μια μαζική συνέλευση που συγκλήθηκε από το σοβιέτ της Κροστάνδης επικύρωσε το ψήφισμα του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ. Ήταν η αρχή της εξέγερσης της Κροστάνδης. Τις επόμενες μέρες, οι εξεγερμένοι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τη μπολσεβίκικη κυβέρνηση. Επέτρεψαν στον Καλίνιν να επιστρέψει στην Πετρούπολη. Αγνόησαν τη συμβουλή των τσαρικών αξιωματικών (που είχαν διοριστεί από το Ναυτικό ως τεχνικοί σύμβουλοι) για τη λήψη στρατιωτικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων στην ηπειρωτική χώρα. Στον αντίποδα, οι μπολσεβίκοι συνέλαβαν τους εκπροσώπους της Κροστάνδης που έφτασαν σε μέρη της ηπειρωτικής χώρας.
Η κυβέρνηση επιτέθηκε στις 7 Μαρτίου, αλλά αποκρούστηκε, έχοντας χάσει σημαντικές δυνάμεις λόγω αυτομόλησης. Μια πιο σφοδρή επίθεση στις 10 Μαρτίου κατατροπώθηκε και οι μπολσεβίκοι υπέστησαν σοβαρές απώλειες. Η τελική επίθεση, με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, πραγματοποιήθηκε στις 17-18 Μαρτίου και κατάφερε να καταλάβει την Κροστάνδη και να καταστείλει την εξέγερση.
Η παρακαταθήκη
Σήμερα οι αναρχικοί θυμούνται την εκατοστή επέτειο της εξέγερσης της Κροστάνδης για δύο λόγους. Πρώτον, καταδεικνύει ότι δεν είναι αλήθεια πως η μόνη εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό στη Ρωσία ήταν το αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς του λεγόμενου «Κομμουνιστικού» Κόμματος. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης είχαν διατηρήσει ζωντανές τις αρχικές αξίες της Ρωσικής Επανάστασης και τις δυνάμωναν ξανά εναντίον της κομματικής κυβέρνησης των κομισάριων. Απέτυχαν, επειδή ο λαός της Ρωσίας είχε εξαντληθεί, όχι επειδή οι ιδέες τους απορρίφθηκαν.
Δεύτερον, θυμόμαστε την Κροστάνδη, επειδή η πραγματική ιστορία της εξέγερσης είναι πολύ διαφορετική από τις ψευδείς εκδοχές που διαδίδονται από διάφορες λενινιστικές ομάδες και αποδεικνύει πόσο μακριά είχαν παρεκκλίνει οι μπολσεβίκοι από τις αρχές στις οποίες βασίστηκε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης ήθελαν δημοκρατικά σοβιέτ, όχι μια Συντακτική Συνέλευση που θα μπορούσε να εδραιώσει μόνο μια καπιταλιστική κυβέρνηση. Απέρριψαν τη βοήθεια από το εξωτερικό και αντί αυτής στράφηκαν στους εργάτες και τους αγρότες της Ρωσίας. Επιπλέον, παρουσίασαν σταθερά υψηλότερες αξίες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, προσπαθώντας ανά πάσα στιγμή, ακόμη και κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, να αδελφοποιηθούν με τα κυβερνητικά στρατεύματα και να τα κερδίσουν πολιτικά. Μερικοί λενινιστές, όντας απελπισμένοι να υπερασπιστούν την αξιοπιστία της καταγγελίας των μπολσεβίκων για την εξέγερση της εξέγερσης της Κροστάνδης ως αντεπαναστατικής, αναφέρουν τις δηλώσεις των μπολσεβίκων που βρίσκονταν στην Κροστάνδη μετά την καταστολή της εξέγερσης. Θεωρούμε απαραίτητο να επισημάνουμε ότι αυτές οι δηλώσεις υπογράφηκαν από άτομα που κρατούνταν στη φυλακή και απειλούνταν με εκτέλεση. Οι ψευδείς δηλώσεις μπορούν συνήθως να αποσπαστούν για πολύ λιγότερα.
Οι μπολσεβίκοι (τότε αυτοαποκαλούνταν «Κομμουνιστικό» Κόμμα) πραγματοποίησαν το 10ο Συνέδριό τους κατά την περίοδο της εξέγερσης της Κροστάνδης. Οι επικριτές της εξέγερσης συχνά μνημονεύουν τα άρθρα του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ ως απαίτηση ενός απαράδεκτου συμβιβασμού με τους αγρότες, αλλά σπανίως αναφέρουν ότι το 10ο Συνέδριο ενέκρινε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, η οποία ήταν ένας πολύ πιο εκτεταμένος συμβιβασμός. Στην πραγματικότητα, οι απόψεις του ψηφίσματος του θωρηκτού Πετροπαβλόφσκ, οι οποίες ήταν απαράδεκτες για τους μπολσεβίκους, ήταν εκείνες που εξέθεσαν το αίτημα για σοβιετική δημοκρατία. Οι μπολσεβίκοι στάθηκαν απέναντι στην εργατική τάξη και όχι οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης.
Σήμερα, οι αναρχικοί αγωνίζονται διεθνώς για τις νέες επαναστάσεις των εργατικών και λαϊκών μαζών και παλεύουν για την πληρέστερη άμεση δημοκρατία σε αυτές. Εμπνεόμαστε από τους εξεγερμένους της Κροστάνδης και σκοπεύουμε να διασφαλίσουμε ότι δεν έχυσαν το αίμα τους μάταια.
Όλη η εξουσία στα σοβιέτ και όχι στα κόμματα!
Ζήτω η εξουσία των ελεύθερα εκλεγμένων σοβιέτ!
☆ Alternativa Libertaria/Federazione dei Comunisti Anarchici (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Μ. Βρετανία
☆Αναρχική Ομοσπονδία – Ελλάδα
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Νέα Ζηλανδία
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆Devrimci Anarşist Faaliyet (DAF) – Τουρκία
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation – Γερμανία
☆ Embat – Organització Libertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Libertaere Aktion – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία
☆ Workers Solidarity Movement (WSM) – Ιρλανδία
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) – Νότια Αφρική
από Ομοσπονδία | Φεβ 24, 2021
Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα πληρούν τους αντικειμενικούς όρους που δύνανται να κυοφορήσουν τις επικείμενες κοινωνικές εκρήξεις. Απομένει η κινητοποίηση του υποκειμενικού παράγοντα για την όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού και την κορύφωση της ταξικής αναμέτρησης. Εν μέσω πανδημίας και διαρκούς οικονομικής ύφεσης σε διεθνή κλίμακα καταδεικνύονται περισσότερο από ποτέ οι αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις και οι εγγενείς αντιφάσεις που διέπουν τον κρατικό και καπιταλιστικό σχηματισμό. Η διάσωση, η ενίσχυση της παρασιτικής κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας και η αύξηση των κερδών της είναι ο στρατηγικός άξονας των εκάστοτε κυβερνητικών πολιτικών. Αντίθετα, οι ανάγκες του λαού και οι συλλογικές κατακτήσεις του τίθενται στη λαιμητόμο. Για την πρόληψη των κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, τα κράτη θωρακίζονται με περισσότερη αστυνομία, με αυστηρά lockdowns που δεν έχουν καμία ουσιαστική υγειονομική αξία, με περιστολή των πολιτικών ελευθεριών, της συνδικαλιστικής δράσης και των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, φροντίζοντας να διασπείρουν με κάθε μέσο τον φόβο και την υποταγή στην κοινωνική βάση. Έτσι εντείνεται ο κρατικός και καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός.
Η πανδημία του Covid-19 μπορεί να έχει αποσταθεροποιήσει την πρότερη καθημερινή μας ζωή, όμως δεν έχει αναστείλει σε καμία περίπτωση την ταξική πάλη. Η πλατιά κοινωνική αγανάκτηση έχει ήδη αρχίσει να εξωτερικεύεται δημόσια και μαζικά σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Στη Λευκωσία έχουν πραγματοποιηθεί ήδη δύο πολύ μαζικές πορείες, πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Κύπρου. Το Συντονιστικό «Ως Δαμέ» εξελίσσεται σε μαζικό λαϊκό κίνημα με σαφή αντικαπιταλιστικά και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά. Μια πλατιά κοινωνική συσσωμάτωση αγωνίζεται ενωμένα ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας και την κυβερνητική διαπλοκή, ενάντια στην αστυνομοκρατία και την κρατική καταστολή, κόντρα στην έμφυλη βία, την πατριαρχική καταπίεση, την εντεινόμενη εργασιακή εκμετάλλευση, τη φτωχοποίηση και τους ρατσιστικούς διαχωρισμούς, απαιτώντας την ουσιαστική ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, θέτοντας ευθέως στο προσκήνιο τις λαϊκές και εργατικές ανάγκες. Εργατικές ενώσεις, κοινωνικά σχήματα, κομμουνιστικές οργανώσεις, αναρχικές/αντιεξουσιαστικές ομάδες, αντιφασιστικές συνελεύσεις και οπαδοί έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους ενάντια στον κοινό τους ταξικό αντίπαλο, το κράτος και το κεφάλαιο. Η αστυνομική καταστολή έχει δυναμώσει και φουντώσει το κίνημα στην Κύπρο. Στις 20/2 10.000 άτομα διαδήλωσαν στους δρόμους της Λευκωσίας εκφράζοντας συγκροτημένα την οργή τους. Πανό και συνθήματα στα ελληνικά και στα τουρκικά εκφράζουν τη διεθνιστική συσπείρωση των λαών. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων έσπασε στην πράξη. «Οι μέρες αφθονίας σας είναι μετρημένες», βροντοφώναζαν οι διαδηλωτές.
Ως Αναρχική Ομοσπονδία χαιρετίζουμε τη μαζική και δυναμική έκφραση της κοινωνικής οργής και της πολιτικής ανυπακοής των αγωνιστών και των συντρόφων μας στην Κύπρο, εμπνεόμενοι και εμπνεόμενες από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους. Η πλατιά μετωπική συσπείρωση των κοινωνικών αντιστάσεων με βάση την κοινότητα των ταξικών μας συμφερόντων είναι βασικό επίδικο για τους σημερινούς μας αγώνες και την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Τα αντανακλαστικά μας, ωστόσο, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα αυξημένα, διότι είναι βέβαιο πως αντιδραστικές δυνάμεις καιροφυλαχτούν, προκειμένου να δημιουργήσουν τις δικές τους κινήσεις, οι οποίες θα διαρθρώνονται γύρω από τον ρατσισμό, τον σοβινισμό και τον ανορθολογισμό. Πρόκειται για ακίνδυνες κινήσεις για το κράτος και το κεφάλαιο, καθώς δε θίγουν τα υλικά τους συμφέροντα και προνόμια, αλλά διαχωρίζουν με όρους κανιβαλισμού την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Γι’ αυτό, λοιπόν, καθήκον μας είναι να μην αφήσουμε τον παραμικρό χώρο δράσης στον εθνικιστικό εσμό και να πολεμήσουμε συντεταγμένα, από ταξική και διεθνιστική σκοπιά, την αστική αντίδραση στο σύνολό της. «Αγώνας ταξικός, αντιφασιστικός, αυτή είναι η απάντηση από ‘δω και μπρος». Αυτό το σύνθημα που φωνάζουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας στην Κύπρο οφείλει να αποτελέσει τον άξονα συσπείρωσης των κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που θα κληθούν να δώσουν τη μάχη ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην Ελλάδα.
ΩΣ ΔΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΔΗΜΟΣΙΑ, ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ COVID-19 ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ, Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Φεβ 15, 2021
Χωρίς αμφιβολία, αν οι συνέπειες της πανδημίας δεν έχουν γίνει ακόμα χειρότερες αυτό το οφείλουμε αποκλειστικά σε έναν κλάδο εργαζόμενων. Είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς, οι καθαρίστριες των νοσοκομείων, όλοι και όλες που εργάζονται στον χώρο της υγείας.
Χωρίς αμφιβολία αν υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που έχει πληρώσει το μέγιστο τίμημα από αυτή την πανδημία δεν είναι ούτε οι υπέργηροι, ούτε όσοι είχαν υποκείμενα νοσήματα, ούτε οι ευπαθείς ομάδες, είναι και πάλι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. Στις τάξεις τους έχει συμβεί μια εκατόμβη θυμάτων και όχι μόνο. Φτάνει να φανταστούμε το αδιανόητο, ότι τους υποχρέωσαν να εργάζονται ακόμα κι όταν έβγαιναν θετικοί στα τέστ ώσπου τα συμπτώματα να τους καταβάλουν.
Δεν χρειάζονται οι κρυφές κάμερες και τα δακρύβρεχτα ρεπορταζ για να πειστεί κανείς ότι αυτό είναι το πιο λογικό και αναμενόμενο σε ανθρώπους που έρχονται διαρκώς σε επαφή με κρούσματα σε ένα περιβάλλον που βασικά μέτρα ασφαλείας δεν έχουν παρθεί. Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε για το πέπλο σιωπής που έχει απλωθεί γύρω από αυτές τις συνθήκες, για το γεγονός ότι δεν έχουμε ούτε κρυφές κάμερες, ούτε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ. Αντίθετα ακούμε να κατηγορούνται ακόμα και το γεγονός ότι το 80% των ασθενών που πεθαίνουν βρίσκονται εκτός ΜΕΘ, λες και είναι δική τους η ευθύνη που δεν φτιάχθηκαν νέες ΜΕΘ, λες και επιλέγουν ηθελημένα τον ρόλο του Θεού ή του δημίου.
Όταν στο πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν ακόμα τα θύματα ήταν λίγα βλέπαμε τα χειροκροτήματα των καθεστωτικών στους «ήρωες» θα έπρεπε να κρατήσουμε επιφυλάξεις. Είναι εύκολες οι φιέστες όταν δεν έχει έρθει η ώρα απόδοσης ευθυνών. Και τώρα που ήρθε αυτή η ώρα οι φιέστες δεν έχουν θέση. Τώρα διώχνουν από τα νοσοκομεία συνδικαλιστές που καταγγέλλουν τις συνθήκες περίθαλψης, τώρα, σε συνέχεια της προπαγάνδας περί «ατομικής ευθύνης» οι γιατροί κατηγορούνται για τα θύματα της πανδημίας κι αν κινητοποιηθούν κατηγορούνται για ανευθυνότητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι υγειονομικοί, αυτοί που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης βρίσκονται απέναντι στο κράτος που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να βρει που θα φορτώσει την αποτυχία του ενώ εκμεταλλεύεται την συγκυρία για να περάσει την πιο βαριά αντικοινωνική ατζέντα σε ένα σύνολο άλλων θεμάτων.
Η υγειονομικοί είναι μόνοι τους. Ότι αίτημα είχαν διατυπώσει στο παρελθόν, αποδείχθηκε προφητικό στην σημερινή κρίση είτε αφορούσε ελλείψεις σε υλικά και εξοπλισμούς των νοσοκομείων είτε ελείψεις προσωπικού. Σήμερα το κράτος ομολογεί ότι δεν έχει προσωπικό να κάνει τα εμβόλια. Που και το προσωπικό που υπάρχει δεν έχει καν εμβολιαστεί το ίδιο…
Ασφαλώς είναι περισσότερα στο τραπέζι από την γνωστή κρατική ανικανότητα και τις κομματικές επιδιώξεις της δεξιάς να βγει αλώβητη από την αποτυχία. Είναι η στρατηγική επιλογή καταστροφής και απαξίωσης της δημόσιας υγείας, όπως και κάθε δημόσιου αγαθού προς όφελος των ιδιωτών. Ενώ η πανδημία απέδειξε την εγγενή αδυναμία της ιδιωτικής υγείας να ανταποκριθεί σε δημόσιους κινδύνους ακόμα και τώρα το κράτος συνεχίζει να την πριμοδοτεί. Άμεσα και έμμεσα.
Μόνο να σκεφτούμε πως η μονοπώληση των πόρων του ΕΣΥ από την πανδημία έχει σπρώξει όλα τα άλλα περιστατικά στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά που μέχρι χθες ήταν δωρεάν σήμερα πρέπει να πληρωθούν. Να πληρωθούν από όσους έχουν την δυνατότητα, γιατί οι πιο φτωχοί βλέπουν εξετάσεις και χειρουργεία να αναβάλλονται… για κάποτε.
Ακόμα και τώρα τα αφεντικά της υγείας, αντί να βλέπουν τα μαγαζιά τους επιταγμένα για το δημόσιο καλό, θησαυρίζουν, την ώρα που προλετάριοι και κατώτερα μικροαστικά στρώματα συντρίβονται. Αλλά όλα αυτά είναι λογικά αν σκεφτεί κανείς ότι η εξουσία δεν είχε καν την λεπτότητα να μην σπεύσει να εμβολιαστεί πριν ακόμα και από τους υγειονομικούς.
Ο μόνος σύμμαχος σε αυτή την κρίση για την κοινωνική βάση είναι ο εαυτός της. Κι ένα κομμάτι της, οι εργαζόμενοι στην υγεία, τιμά την συμμαχία αυτή και με το παραπάνω.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους και γιατί θα ήταν ανήθικο και γιατί δεν μας συμφέρει.
Αν τα νοσοκομεία καταρρεύσουν θα είναι καταστροφή.
Και για να μην καταρρεύσουν, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα πρέπει να στηρίξουμε τους υγειονομικούς, να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν όλα τους τα αιτήματα άμεσα.
Μπορεί να μην είναι η ώρα για μαξιμαλισμούς, είναι όμως η ώρα να αναρωτηθούμε, από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, σε ποιανού τα χέρια έπρεπε να είναι το ΕΣΥ. Του κράτους που προμοτάρει τα ιδιωτικά νοσοκομεία, που μέσα σε τέτοιες συνθήκες επιλέγει να μειώσει τον προυπολογισμό για την υγεία, που διορίζει άσχετα κομματόσκυλα για διοικητές νοσοκομείων ή των εργαζόμενων; Των εργαζόμενων που με τα δικαιωμένα χρόνια αιτήματά τους έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει και τι χρειάζεται και με την στάση τους στην πανδημία ότι ξέρουν να τιμούν το ρόλο τους.
Ότι και να θεωρεί κανείς δεν χωρά συζήτηση ότι το ΕΣΥ χρειάζεται άμεσα μαζικές προσλήψεις. Ότι όλοι οι υγειονομικοί πρέπει να εμβολιαστούν άμεσα κατά απόλυτη προτεραιότητα. Ότι τα νοσοκομεία χρειάζονται νέες ΜΕΘ, εξοπλισμούς και αναλώσιμα.
Κι ότι εν όψει ενός πιθανού τρίτου κύματος της πανδημίας, η ιδιωτική υγεία πρέπει να επιταχτεί στο σύνολό της. Κάθε μέρα, ένα μέρος των νεκρών θα επιβίωνε αν ένα μέρος των συνδικαλιστικών αιτημάτων των υγειονομικών είχε ικανοποιηθεί.
Πόσο θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί και να χειροτερέψει αυτή η συνθήκη.
Να σταθούμε στο πλευρό των υγειονομικών.
Να υποστηρίξουμε τα αιτήματά τους
Να υπερασπιστούμε τις κινητοποιήσεις τους
23 Φλεβάρη 2021, Στηρίζουμε την απεργία στα νοσοκομεία και όλες τις κινητοποιήσεις.
Αθήνα: Συγκέντρωση του Συντονιστικού πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα και εργαζομένων νοσοκομείων, 23/2/2020, στο Υπουργείο Εργασία και πορεία στο Υπουργείο Υγείας.
Θεσσαλονίκη: Συγκέντρωση των υγειονομικών, 10:00 στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: https://anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
από Ομοσπονδία | Φεβ 3, 2021
Το κράτος έρχεται να σπείρει το χάος του νεοφιλελευθερισμού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από το οργανωμένο πρόγραμμα της καταστολής, της επίτασης των ταξικών αποκλεισμών και κατ’ επέκταση της πριμοδότησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Το νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο όχι μόνο υποβαθμίζει την ελεύθερη και δωρεάν παιδεία, αλλά επιτίθεται στοχευμένα -και πρώτα από όλα- στους φοιτητές και τις φοιτήτριες της τάξης μας. Επιτίθεται στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που εργάζονται, για να μπορέσουν να συντηρήσουν τις σπουδές τους και με τα νέα όρια φοίτησης κινδυνεύουν με διαγραφή. Οι νέες βάσεις που θεσπίζονται για την εισαγωγή στα ΑΕΙ θα μετατρέψουν την είσοδο στα πανεπιστήμια σε έναν αγώνα δρόμου για τους υποψήφιους και τις υποψήφιες, όπου θα επικρατήσει το μεγαλύτερο πορτοφόλι που θα πληρώσει το καλύτερο φροντιστήριο ή το ιδιωτικό πανεπιστήμιο με τις «αρτιότερες περγαμηνές» για την είσοδο στην αγορά εργασίας, ειδικά τώρα που έχουν εξισωθεί τα πτυχία των ΑΕΙ με αυτά των κολλεγίων. Η παρούσα εκπαιδευτική αναδιάρθρωση επιζητεί πανεπιστήμια με λιγοστές θέσεις για τους λίγους και εκλεκτούς της ελίτ που ευνοείται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όπως είναι αντιληπτό, οι ακόμα πιο εντατικοποιημένες σπουδές θα αποσκοπούν, όχι στη μόρφωση της νεολαίας, αλλά στην ταχύτερη παραγωγή εργατικού δυναμικού που θα ταΐσει την αγορά εργασίας. Χωρίς καμία κοινωνικοποίηση, επιστημονική ή ιδεολογική ζύμωση ανάμεσα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες, αφού το μόνο πράγμα που θα σκέφτονται είναι πως θα τελειώσουν τις σπουδές τους, ώστε να μη διαγράφουν. Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα μετατραπούν σε κλειστούς επιτηρούμενους χώρους, σε γυάλες παραγωγής εξειδικευμένων προλετάριων, όπου θα μπαινοβγαίνουν μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και ανασφάλειας μόνο όσοι και όσες υποδεικνύουν το φοιτητικό τους πάσο.
Μέσα σε όλο αυτό το δυστοπικό αντι-εκπαιδευτικό πλαίσιο που ξεπροβάλλει, η ΝΔ κάνει ό,τι είναι δυνατόν, για να μας πείσει πως η παλινόρθωση δικτατορικών πολιτικών δεν είναι μια ανησυχητική εκτίμηση για το μέλλον, αλλά η πραγματικότητα του σήμερα. Η σύσταση σώματος ασφαλείας μέσα στα πανεπιστήμια, η παρακολούθηση εσωτερικών και εξωτερικών χώρων των πανεπιστημίων με κάμερες και η ποινικοποίηση των μαχητικών συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων και πρακτικών των φοιτητ(ρι)ών μέσω πειθαρχικών μέτρων υποδεικνύει την εξουσιομανή ηλιθιότητα των διαχειριστών του κράτους στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να κάμψουν το μέτωπο των αγωνιζόμενων φοιτητ(ρι)ών που στέκεται ανάχωμα στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Είναι, άλλωστε, γνωστή η τακτική τους απέναντι στο ανταγωνιστικό κίνημα.
Σε κάθε ερώτηση που τίθεται στο κράτος και την κυβέρνησή του, μπάτσοι είναι πάντα η απάντηση. Μπάτσοι στις πλατείες και τις γειτονιές μας, μπάτσοι στους κοινωνικούς μας χώρους, προσεχώς μπάτσοι και στις σχολές. Κάπου εδώ είναι το σημείο που θα πρέπει να πούμε “ο κύβος ερρίφθη”. Συμμετέχουμε στον μαζικό αγώνα των φοιτητ(ρι)ών και των εργαζομένων στους πανεπιστημιακούς χώρους κατά του εκπαιδευτικού νομοσχεδίου. Στις σημερινές συνθήκες ζόφου είναι εξαιρετικά σημαντικό. Οφείλουμε να σταθούμε ανάχωμα στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου που οδηγούν στην εξόντωση της βάσης σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Διεκδικούμε ελεύθερη και ισότιμα προσβάσιμη παιδεία για όλες και όλους. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε μια ακόμα δόση χούντας. Γνωρίζουμε το κρίσιμο των υγειονομικών συνθηκών, αλλά είμαστε στο σημείο που το κράτος γίνεται και άμεσα πιο επικίνδυνο από την πανδημία. Ήρθε η ώρα να ξαναβγούμε στους δρόμους.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 4/2:
- Αθήνα: 13:00 στα Προπύλαια. Στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης Πανεπιστημιούπολης.
- Θεσσαλονίκη: 12:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου. Στηρίζουμε τα μπλοκ των αυτόνομων και ελευθεριακών σχημάτων.
- Ναύπλιο: 12:00 στην Πλατεία Δημαρχείου. Στηρίζουμε τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων.
Αναρχική Ομοσπονδία
Site: anarchist-federation.gr
email: [email protected]
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία
